Κυριακή 18 Ιουνίου 2006

Κάθοδος



I felt a funeral in my brain,

And mourners, to and fro,

Kept treading, treading, till it seemed

That sense was breaking through.


And when they all were seated,

A service like a drum

Kept beating, beating, till I thought

My mind was going numb


And then I heard them lift a box,

And creak across my soul

With those same boots of lead, again.

Then space began to toll


As all the heavens were a bell,

And being, but an ear,

And I and Silence some strange Race

Wrecked, solitary, here.

Emily Dickinson, I Felt a Funeral in my Brain


ένα ποστ του Μάρκου

6 σχόλια:

cobden είπε...

Απλά υπέροχο!Συγχαρητήρια στον Μάρκο για το καλό του γούστο!Η Emily...Πολύ ιδιαίτερη περίπτωση...Kορυφαία γυναίκα ποιήτρια όλων των εποχών , κατά τη γνώμη μου. Αντιγράφω από μια ανάλυση της Camille Paglia για την Emily:
"Εmily Dickinson is the female Sade , and her poems are the prison dreams of a self-incarcerated , sadomasochistic imaginist...The analogies in art to Dickinson's wood-speared brain are pagan or Catholic: the Iliad's gruesome battlefield deaths or Mantegna's St. Sebastian , transfixed by an arrow from chin to pate."

Ιφιμέδεια είπε...

Ο Μάρκος ευχαριστεί πολύ.

Πολύ ωραία η ανάλυση που μας έγραψες εδώ. Πραγματικά εύστοχη.
Δεν ξέρω αν θα την ονόμαζα κορυφαία όλων των εποχών, αλλά οπωσδήποτε είναι μεταξύ των σημαντικοτέρων!

Ανώνυμος είπε...

Παιδιά κόψτε τις κριτικές και τις αναλύσεις κι αφήστε την ποίηση και την Τέχνη να μιλήσει τη δική της γλώσσα μόνη της μες στη δική της Σιωπή...Το λέω με καλή προδιάθεση για τυχόν παρεξηγήσεις...

cobden είπε...

@npl
Kαμία παρεξήγηση , npl, δεν έχεις κι άδικο :)...Απλά η Ιφιμέδεια μου έχει ζητήσει να κάνω comment σε κάθε post για να φανεί ότι έχει κίνηση το blog της, και δεν είχα τί άλλο να γράψω :P (Είδες μαρτυριάρης που είμαι Ιφιμέδεια ;)

Ιφιμέδεια είπε...

Βρε συ cobden,
τι είναι αυτά που γράφεις;
Διαολάκι, ε διαολάκι!

(Αφού σου είπα ότι αν το πεις, θα το αρνηθώ!)

Ανώνυμος είπε...

Ioς ονόματι artois ξαναχτύπησε...