Εδώ και λίγες μέρες βλέπω τον φίλο μου το Νίκο να τριγυρνά γύρω από το σπίτι του. Δεν μιλάμε, τον βλέπω από μακριά, αλλά είμαι σίγουρη ότι είναι αυτός.
Πέθανε πριν μερικούς μήνες, αλλά η ψυχή του δεν έχει ακόμη ησυχάσει και νιώθω ότι είναι ταραγμένος και στενοχωρημένος.
Δεν έχει το κουράγιο να μπει στο σπίτι του, δεν έχει τρόπο να γυρίσει πίσω, ούτε μπορεί να συνεχίσει το ταξίδι του παρακάτω. Ο πόνος των δικών του τον κρατάει κοντά τους και τον βασανίζει.
Δεν ξέρω τι να κάνω για να τον βοηθήσω. Ελπίζω να μπορέσει να βρει το δρόμο.
να προσευχηθείς να ησυχάσει...
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι θα ησυχάσει τότε...
θα τον βρει. Αναπόφευκτα.
ΑπάντησηΔιαγραφή@laughing sheep: δεν ξέρω αν βοηθάει προσευχήθηκα πάντως
ΑπάντησηΔιαγραφή@pascal: δεν είχα σκεφτεί το "αναπόφευκτον" του πράγματος. thnx.
Ισως αν αναβες κανενα κερακι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕιναι λιγο περιεργο το θεμα...
Ιφιμεδεια?
ΑπάντησηΔιαγραφήYou can see dead people?
Ξερεις τη γνωμη του Night Shyamalan
Ε?:)
@πρέζαtv: είναι όντως. ευχαριστώ για την πρόταση.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ggl: sometimes my dear ggl. Ευτυχώς δεν είμαι στην κατάσταση του μικρού της ταινίας. Το κυριώτερο δεν με ταράζουν τόσο.
Συνήθισέ τον. Και μην τον φοβάσαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΖουν ανάμεσά μας, εξάλλου.
περιεργο θεμα για να γραψω πρωτη φορα στο μπλογκ σου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΙσως και να μην θελει να μπει...
Το ξέρω Ντόλλυ. Δεν φοβάμαι. Συνηθίζω σιγά-σιγά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλώς ήρθες Παρείσακτε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΊσως.
Εμενα,με ψιλοφοβιζουν για να ειμαι
ΑπάντησηΔιαγραφήειλικρινης..
Μου κάνει εντύπωση που το λες αυτό ειδικά εσύ. Μου φαίνεσαι -ας πούμε-"εξοικειωμένος".
ΑπάντησηΔιαγραφή:)
Με τα δικα μου φαντασματα
ΑπάντησηΔιαγραφήεχω συνηθισει πια:)Με τ'αληθινα
τα βρισκω σκουρα..
Δεν θα'πρεπε. Έχουν μια συστολή περίεργη και κατά κανόνα καμία διάθεση επικοινωνίας. Έτσι τουλάχιστον τα βλέπω εγώ.:)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑναλογα το χαρακτηρα που κουβαλαγαν πριν:)
ΑπάντησηΔιαγραφήΘ αρχισω ν'άγριευω ομως με τετοια συζητηση
που πιασαμε και αντι σαν αλλος Tweety που βλεπει
κακους Συλβεστρειους Γατουληδες,θα γινω λολιτειος
πακμαν που θ'αρχισει να βλεπει φαντασματα τριγυρω
μου φαινεται:P(καληνυχτα Ιφιμεδεια μου.Παω να κρυφτω
κατω απο τη κουβερτα μου,γιατι δε με βλεπω καλα;)
"Μίλησε" του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΞέρουν αυτοί πότε τους σκεφτόμαστε...
Διαφωνούμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚανένας δεν γυρνάει πίσω
Δυστυχώς...
Ή ευτυχώς... "Ποιός πάει για το καλύτερο ο Θεός το ξέρει...", αναφέρεται ότι είπε ο Σωκράτης αποχαιρετώντας τους δικαστές του, μετά την θανατική του καταδίκη. Όσοι έχουν υποφέρει θάνατο οικείου καλό είναι να κρατάνε μέσα τους αυτήν την ερωτηματική, αλλά, πάντως, παρηγορητική σκέψη να καίει σαν φλογίτσα στο καντήλι αυτών που χάσανε...
ΑπάντησηΔιαγραφή"Και οποιος θανατο φοβαται,θα τον κουβαλαει στους ωμους."
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο παθαινω και εγω και ευτυχως δεν με τρομαζει.(Τις περισσοτερες φορες.)
Μάλλον του είναι δύσκολο να πει αντίο
ΑπάντησηΔιαγραφήkalese ton sto spiti sou kai prospathise na ton psarepsis.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ggl: Ελπίζω να κοιμήθηκες καλά.. ;)
ΑπάντησηΔιαγραφή@Ιούδα: Δεν έχω δυστυχώς τρόπο ουσιαστικής επικοινωνίας.
@7 δαιμόνια: Να και κάτι στο οποίο διαφωνούμε.
@Αστεροειδή: Καλά τα λέτε. Είναι μεγάλη παρηγοριά η σκέψη αυτή.
@archive: Χαίρομαι που δεν είμαι η μόνη.
@Αργυρένια: Έτσι νομίζω κι εγώ -κυρίως επειδή νιώθει ότι δεν θα είναι καλά αυτοί που αφήνει πίσω του.
@wetex: :-/
Δεν είχα σκεφτεί ότι μπορεί να γράφει κανείς για τέτοια θέματα σε ένα μπλογκ... μου φαίνονταν πολύ "προσωπικά", πολύ "κλειστά"
ΑπάντησηΔιαγραφήγιατί όχι, όμως;
Συμφωνώ με τον προβληματισμό σου απολύτως ανώνυμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι ακριβώς αυτό συζητούσα με έναν φίλο σήμερα.
Διαπίστωσα με τον καιρό ότι το
μπλογκ μου δίνει τη δυνατότητα να γράψω, να δημοσιοποιήσω σκέψεις μου εντελώς "τρελές" που θα δίσταζα να μοιραστώ εκ του σύνεγγυς. Κι αυτό μου δίνει μια περίεργη ελευθερία που προς το παρόν με ευχαριστεί.