Κρυoπαθήματα

Κρύο πολύ. Και τσιρίδες πολλές. Δικές μου: Χιονίζειειειειει! Και παραλίγο συγκοπή της μαμάς από την ξαφνική τσιρίδα. Και πολύ φαί (και μηλόπιτα απ'τα χεράκια μου και πορτό) και χουζούρι.

Κρύωσε ο καιρός και ζεστάθηκαν οι καρδιές μας.

(αυτό το κάνεις και τίτλο έκθεσης στο δημοτικό αν έχεις μηχανή του χρόνου και γυρίσεις στο 1979)

Πήραμε τόσα ωραία βιβλία! Γιουπίίίί! (Κι άλλες τσιρίδες)

Συζητώ με δύο κοπέλες που βιώνουν παρόμοια προβλήματα στη δουλειά τους με μένα.

Στενοχωριέμαι περισσότερο και θυμώνω.

Ποτέ δεν με παρηγορούν τα δυσάρεστα των άλλων ανθρώπων.

Το mailbox μου έγινε κάτι σαν τη βάση του Χριστουγεννιάτικου δέντρου: κάθε φορά που κοιτάω, έχει κάτι εκεί γιά μένα που μ'αρέσει πολύ.

Θα ήθελα να ανοίξω ένα blog που να γράφουν ο Γιώργος Σταυρόπουλος και η Καλή Φέρρη και όλες οι άλλες αγαπημένες μου περσόνες.

Δεν μοιάζεις μόνο με ποντίκι, συμπεριφέρεσαι και σαν ποντίκι. Τουλάχιστον είσαι συνεπής.

Περίμενα καλύτερο το τέλος του πρώτου κύκλου του Six Feet Under.

Τι ωραία που στα blog μπορεί κανείς να συναναστραφεί από τα πιό αηδή και αήθη άτομα που ούτε θα γύριζε να κοιτάξει στην "κανονική" ζωή μέχρι ανθρώπους που θα τους έδινε ένα μεγάλο φιλί στο μάγουλο και μιά αγκαλιά...

Θα κάτσεις να σε πατήσω με το αυτοκίνητο;

Να θυμηθώ να πάρω ρόδια!