3/4 πασχαλινή διάθεση.

Έχει μιά ησυχία αυτή την ώρα στο σπίτι, τέτοια που την ακούω δυνατά. Και την απολαμβάνω, ιδίως που ξέρω ότι σε λίγες ώρες θα τη χάσω.

Σε λίγο θα έρθουν οι γονείς μου και ο αδελφός μου, αύριο και οι γονείς του Θ., θα έχουμε πόρτες ανοικτές με τις καλές μου τις γειτόνισσες, μέσα, έξω και πλαγίως θορυβώντας. Δεν θα ακούμε τη φωνή μας, θα φωνάζουμε πιό δυνατά να ακουστούμε, δημοτικά στη διαπασών. Φρίκη. Or not.

Αυτό που είπα στην αρχή της εβδομάδας ότι δεν θέλω να κάνω, αυτό θα κάνω. Θα μαζέψω όλη την οικογένεια στο σπίτι να κάνουμε Πάσχα. Με μισή καρδιά. Ή μάλλον αν θέλω να είμαι ακριβής 3/4.

Δεν μ'αρέσει το Πάσχα. Λίγο να με έχει διαβάσει κανείς θα ξέρει πιά ότι έχω ψυχοπαθή έρωτα με τα Χριστούγεννα. Η περίοδος ανάμεσα στα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά είναι ασφαλώς μιά αληθινή γιορτή. Μιά γιορτή χαρούμενη.

Η Μεγάλη Εβδομάδα από την άλλη είναι μιά περίεργη διάβαση. Η καταναγκαστική της θλίψη δεν ταιριάζει με την επίσης καταναγκαστική ενθουσιώδη γιορτή που κορυφώνεται την Κυριακή του Πάσχα. Μια γιορτή θλιμμένη -πώς γίνεται να παίζει κανείς έτσι με τα αισθήματα; Να χωράει σικέ σε μιά εβδομάδα τόσο αντίθετες συναισθηματικές αλλαγές;

Τέλος πάντων, σε κάθε περίπτωση τα έθιμα καλό είναι να τηρούνται. Πρώτη εγώ ενδιαφέρομαι να παρατηρώ την επίδρασή τους στη συμπεριφορά των ανθρώπων, την ασφάλεια που γεννά η κανονικότητα, το αίσθημα του κοινού, του αναγνωρίσιμου, του οικείου, τους αναπόφευκτους δεσμούς.

Κι όπως τα παρατηρώ στους άλλους τα παρατηρώ και στον εαυτό μου. Ας πούμε τη Μεγάλη Πέμπτη το πρωί ξύπνησα με ένα αίσθημα περίεργο. Μιά πρεμούρα να προλάβω να βάψω εγκαίρως αυγά, όπως κάναμε με τη μαμά μου όταν μέναμε μαζί. Τα έβαψα τελικά, με τα φυλλαράκια τους και όλα τα σχετικά.

Χάρισα λοιπόν τα αυγουλάκια μου και είμαι χαρούμενη. Ίσως εκεί κάπου να βρίσκεται το αίσθημα της γιορτής που ψάχνω.

Πιάνουν τα έθιμα. Είναι κόλπα δοκιμασμένα. Και είναι ωραία όταν μέσα από τέτοιες προσχηματικές χειρονομίες, αισθάνεσαι στο τέλος της μέρας ότι έδειξες σε κάποιους ανθρώπους ότι τους εκτιμάς, τους αγαπάς, τους σκέφτεσαι και στενοχωριέσαι όταν λυπούνται.