Μέσα στις φωτογραφίες το μολύβι μου

Ξεφυλλίζω χιλιάδες φωτογραφίες μου από ευρήματα. Κομμάτια που αγάπησα πολύ γιατί μου άνοιξαν σιγά-σιγά την καρδιά τους -τα περισσότερα από το ευτελέστερο υλικό, χώμα. Μέσα στις 'τεχνικές' αρχαιολογικές φωτογραφίες μου, παρατηρώ τις παράταιρες λεπτομέρειες και διαβάζω την δική μου ιστορία.

Το λερωμένο τραπέζι που δεν σκούπισα πριν τραβήξω τη φωτογραφία.
Τα νερά του ξύλου που μπλέκονται με το χρώμα του χώματος.

Οι μύτες από τα κόκκινα γοβάκια μου που μπαίνουν στο κάτω μέρος ενός καρέ.

Μιά γωνία από το σκαμνί που ανέβαινα με προσοχή να πάρω τις φωτογραφίες.

Μιά άκρη από το κασκόλ μου.

Οι πλαστελίνες μου.

Μικρά κομμάτια πλέξιγκλας για να στηρίζω επιφάνειες που δεν στέκουν καλά.

Χαρτοταινία.

Η ίδια η πράσινη σκούρα επιφάνεια που χρησιμοποιώ σαν βάθος στις φωτογραφίες.

Ένα πλαστικό sous main, που απέκτησε με τα χρόνια ένα σωρό μικρά σημάδια, γρατζουνιές, και πρωταγωνιστεί πλέον κι αυτή στην ανάμνηση με το δικό της τρόπο.

Το μολύβι μου. Ένα μολύβι Rotring μηχανικό, σκούρο καστανοκόκκινο. Το μολύβι-φυλαχτό, μιά πρόληψη που κρατάω εδώ και, πόσα; να σκεφτώ. Δεκαοκτώ χρόνια. Από τη δεύτερη ανασκαφή μου, στο Βουνό. Ημερολόγιο πάντα με μολύβι.

Αυτό που έχω τώρα είναι το δεύτερο. Αλλά και τούτο, όπως το πρώτο, έχει δικό του χαρακτήρα, δική του θέληση και γράφει όποτε θέλει. Εγώ το καθαρίζω προσεκτικά, αφαιρώ με προσοχή τα τρίμματα του γραφίτη. Το γεμίζω πάντα με δυό μυτούλες 2Β, αλλά εκείνο τις μισεί κατά βάθος γιατί είναι μαλακές και τρίβονται. Είναι προορισμένο για ΗΒ, αλλά εγώ επιμένω. Είναι μεγάλη νίκη να υπερβαίνεις τον προορισμό σου. Αγαπώ την γραφή του 2Β κι επιμένω. Το μολύβι μου επιμένει κι αυτό κατά περιόδους να μην γράφει. Όπως τώρα.

Στο μεταξύ, εγώ συνεχίζω να γράφω με άλλα μολύβια και περιμένω. Πάντα με μολύβι στο ημερολόγιο, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.