It is, of course, a trifle, but there is nothing so important as trifles.
Sherlock Holmes in The Man with the Twisted Lip, The Adventures of Sherlock Holmes (1892)
.gif)
Το 1990 ο Karl-Eric Svärdskog βαρέθηκε να είναι δάσκαλος στη Σουηδία (!) και αποφάσισε να ανοίξει μιά μικρή αντικερί. Λίγα χρόνια αργότερα ένας περιπλανώμενος παλιατζής τον πλησιάζει και του προτείνει να αγοράσει ένα ξύλινο σκιάχτρο. Το είχε δει την προηγούμενη ημέρα ξεχασμένο και πεταμένο στον παράσπιτο ενός αγρότη...
Ο Karl-Eric περιγράφει συγκινητικά και ίσως λίγο υπερβολικά την συνάντησή του με την Jenny. Σπρώχνοντας τη βαριά πόρτα του αχυρώνα, υπό τους ήχους του Ρέκβιεμ του Μότσαρτ, την διέκρινε υπό το φως των κεριών σκεπασμένη με μιά λεπτή κουβέρτα. Από την στιγμή που την αντίκρυσε βάλθηκε να μάθει ποιά ήταν...
Ήταν ένα ξύλινο άγαλμα, το ακρόπρωρο του Nightingale, με τη μορφή της Σουηδέζας σοπράνο Jenny Lind...
Βασισμένο στο παιδικό βιβλίο του Tomi Ungerer The Three Robbers (1972)
(via)
Anita Ekberg + Ερέχθειο. Εξώφυλλο του True Strange, Οκτώβριος 1957
13 σχόλια:
Με δυσκολεύετε λίγο Αγαπητή ,αλλά θα το παλέψω..(ατιμη γλώσσα τι μου κάνεις..)
Ωραίες φωτογραφίες.(Ζήλεψα)
Θα ήθελα να εκφράσω τον απεριόριστο θαυμασμό μου για το πώς τελειώνεις τις αναρτήσεις σου. Επειδή εγώ έχω πρόβλημα με τους επιλόγους θέλω να πω πως σε ζηλεύω. Για παράδειγμα δεν νομίζω ότι μπορούσε να υπάρξει καλύτερο κλείσιμο σε ένα τόσο ποιητικό κείμενο από την μορφή του Παπανικόλα που κοιτάζει ερωτικά την γλάστρα, από πάνω το σλόγκαν "ΕΠ-ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΖΩΝΤΑΝΩΝ ΝΕΚΡΩΝ" και από κάτω την λεζάντα "ΑΓΑΠΩ ΑΛΗΘΙΝΑ! ΖΩ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ!". Από όσους blogger διαβάζω είσαι η μόνη που έχει αυτή την ικανότητα και σου αξίζουν πολλά μπράβο.
@Τakis
Όχι και να ζηλέψετε, σιγά!
Η γλώσσα που σας δυσκόλεψε πρέπει να είναι στο παραμύθι του Ungerer ε; Κι όμως μπορείτε να το δείτε και χωρίς ήχο και ασφαλώς θα καταλάβετε!
@Varometro
Κι εγώ θα ήθελα να εκφράσω την παράκληση να μην γράφεις τέτοια σχόλια γιατί δεν μου αξίζουν και θα μας πάρουν με τις πέτρες και τους δυό!
(βλακείες: το απόλαυσα το σχόλιο!)
Περίεργο αυτό που λες με τον επίλογο, νόμιζα ότι είχα ταλέντο στους τίτλους (και ουχί εις το περιεχόμενο). Επί της ουσίας τώρα:
ΤΙ κοιτάει ο Παπανικόλας τελικά;
Εγώ υπέθεσα ότι κοιτάει την Υγεία δίπλα του, εξ ου και ενέταξα την εν λόγω φωτο στο ποστ για τις ασυνήθιστες συναντήσεις.
Έχεις όμως ένα δίκιο: ίσως κοιτάει τρυφερά την γλάστρα...
(χμμμ)
ΥΓ. Πήρες το mail μου;
Το πήρα το email. Φοβερό! Δεν το 'χα προσέξει και ούτε μπορούσα να φανταστώ ότι έχουμε εμείς προηγούμενα με τους Klingon!
Η αλήθεια είναι ότι και εγώ δυσκολεύτηκα να καταλάβω αλλά μετά από προσεκτική παρατήρηση καταλήγω στο ότι τελικά το λάγνο βλέμμα του Παπανικόλα απευθύνεται στην γλάστρα...
"το λάγνο βλέμμα"
χαχαχα!
Για να μοιραστώ κ γω μαζί σας τις πέτρες, θα συμπληρώσω το varometro λέγοντας πως δεν αριστεύει μόνο στους επιλόγους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η συγκεκριμένη ανάρτηση. Ξεκινάς με μια απορία, συνεχίζεις με συγκίνηση και τελειώνεις με ανατριχίλα :)
(Ισοκράτη θα μας μεταφράσεις που του είχα και μεγάλη συμπάθεια;;; :P)
@Μάνος
Κουμπάρε μου,
αν μας πάρουν με τις πέτρες, υποσχέσου να μας περιθάλψεις τα τραύματα!!
Ισοκράτης ε; Χμμμ. Παραγγελιά μετάφραση, δεν την περίμενα...
(θα σκεφτώ.. χμ χμ)
Ιφιμέδεια να χειροκροτήσω τα σχόλια όλων και να προσθέσω οτι κάθε πόστ σου είναι για μένα μαγικό.
Μ αρέσει πολύ ο τρόπος που μας "αλλάζεις τα φώτα" εδω μέσα... ώρες τώρα ασχολούμαι με την ανάρτησή σου και εχω "μείνει" κυριολεκτικά με όλο το "τρελό" story της υπόθεσης.
πολλά φιλιά.
έχω έρθει σ'αυτό το ποστ 2-3 φορές
το δικό μου μερίδιο στις πέτρες τώρα:
είστε εξαιρετικά ταλαντούχα.
(δεν θα ξαναπώ κάτι τόσο βαρύγδουπο σας το υπόσχομαι - ξέρετε πόσο πολύ καιρό το σκεφτόμουν όμως;)
:)
@Φαραώνα
Με συγκινείς με αυτά που γράφεις, αλλά, κακά τα ψέμματα, δεν μου αξίζουν τόσοι έπαινοι.
Εγώ είμαι η τυχερή που μπορώ και συνδιαλέγομαι με ανθρώπους σαν εσένα εδώ μέσα.
Φιλιά πολλά κι από μένα!
@holly
Ευχαριστώ πολύ. Ναι κερδίσατε μερίδιο στις πέτρες κι εσείς. Μην μου τα λέτε τα βαρύγδουπα, αφήστε με (ναι, βαράτε με κι ας κλαίω).
Σας επιστρέφω το κομπλιμάν και προσθέτω: το ψυδώνυμό σας μου θυμίζει πάντα (μα πάντα) ένα λατρεμένο Χριστουγεννιάτικο τραγουδάκι κι αυτό σας βάζει αμέσως σε μιά άλλη κατηγορία μέσα μου, πιστέψτε με
http://www.youtube.com/watch?v=24AtFiB9MhU
να ξέρατε πόσο μου χρειαζόταν κάτι "που να λύνει τους κόμπους"
δεν το γνώριζα - χίλια ευχαριστώ!
Δημοσίευση σχολίου