Το μεσημέρι, καθώς κατέβαινα τον Κηφισό, σε ένα σημείο η διαχωριστική νησίδα είχε πάρει φωτιά.
Και μου φάνηκε στην αρχή σούρεαλ να οδηγούμε δίπλα στη φωτιά χωρίς να τρέχει μία.
Και μετά κατάλαβα ότι ήταν απολύτως φυσιολογικό και εντελώς ταιριαστό. Κατά μία έννοια ωραίο.
Είμασταν οι πιό πολλοί καμένοι από χέρι -κι ας μην το ξέραμε.
Κι ο αέρας σκόρπαγε τις στάχτες.
Κλασσική Ελληνική έκφραση μαγκιάς: το πέταγμα της - αναμμένης - γόπας από το παράθυρο, κι όποιον πάρει ο χάρος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠιθανότατα ακριβώς αυτό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαμένοι απο χέρι, ναι!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσο πολύ μ αρέσει αυτό ιφιμέδεια... Αυτό που βλέπουμε να δημιουργεί ποιήματα στο μυαλό μας, να φεύγουμε, και να ξαναγυρίζουμε όμως, πιο προσγειωμένοι και πιο χαμογελαστοί.
Μού θύμισες τον Βασίλη: "όλα από χέρι καμένα..."
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ;)
Η έμνευσή για τον τίτλο ήταν ο στίχος:
ΑπάντησηΔιαγραφή"χαμένοι από χέρι, χαμένοι και οι δυό".
"πήραν τα στήθη μου φωτιάααα πυρκαγιάααααα" έπαιζε ο σταθμός;
ΑπάντησηΔιαγραφήΦωτιά, φωτιάάά
ΑπάντησηΔιαγραφήέλα απόψε να καούμεεεε
άναψε το τσιγάρο δώς μου φωτιά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΦωτιά στα Σαββατόβραδαααα
ΑπάντησηΔιαγραφήνα μην ξαναγυρίσουν
αυτοί που ζούνε μοναχοί
να μην ξαναδακρύσουν...
(Lady Angie)
πιάνω φωτιάαααα πιανω φωτια-α-ααα
ΑπάντησηΔιαγραφή(αίσχος)
ωραίο ποστ!
:)
Άναψε το τσιγάρο δος μου φωτιά...
ΑπάντησηΔιαγραφή:)