Καθένας μένει μόνος μες στην καρδιά της γης.
Μια ηλιαχτίδα τον διαπερνά:
κι αμέσως βραδιάζει.
Salvatore Quasimodo, Κι αμέσως βραδιάζει (μτφ. Ευριπίδης Γαραντούδης)
Βράδιασε νωρίς Νίκο.
Δεν πίστευα ότι θα άντεχε η γη να ανοίξει και να σε χωρέσει. Πώς άντεξε; Πώς άντεξε;
Νίκο, ξέρεις τι σκέφτηκα; Σκέφτηκα ότι μας ξεγέλασες όλους. Πάλι μας την έσκασες. Θα μείνεις πάντα 34 χρονών. Νέος, ωραίος και γελαστός. Δεν θα φθαρεί το σώμα και το πνεύμα σου. Θα τριγυρνάς ανάμεσά μας, αιώνιο παιδί, όταν εμείς θα φθίνουμε. Και θα γελάς, θα γελάς, θα γελάμε κι εμείς -κι ας κλαίμε τώρα.
Καλήν αντάμωση.
"Είναι τα βλεφαρά μου διαφανές αυλαίες. όταν τα ανοίγω βλέπω μπρος μου ό,τι κι άν τύχει. Όταν τα κλείνω βλέπω μπρος μου ό,τι ποθώ."
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνοιωσα ένα μαχαίρι να χώνεται μέσα μου όταν έπιασα το νόημα της γραφής σου... Μιά αρμονική συχνότητα από τον πόνο σου! Δεν έχω άλλα λόγια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα τον θυμάσαι και να τον σκέφτεσαι Ιφιμεδειάκι...
ΑπάντησηΔιαγραφή@amy: δεν αναγνωρίζω το ποίημα. Είναι πολύ ωραίο. Θες να μας γράψεις ποιανού είναι;
ΑπάντησηΔιαγραφή@Επίκουρος: ούτε κι εγώ έχω λόγια στα δικά σου λόγια να απαντήσω.. ευχαριστώ για την επίσκεψη
@nonprivatelife: αδύνατον να τον ξεχάω. Με κρατάει από το χέρι και είμαστε 9-10 χρονών.
Είναι ποίηση του Ανδρέα Εμπειρίκου και έχει μελοποιηθεί και απο τον Θανάση Παπακωνσταντίνου στο άλμπουμ του "Αγία Νοσταλγία".
ΑπάντησηΔιαγραφή(το "βλέμμα" μας το ρυθμίζουμε εμείς - και τις περισσότερες φορές είναι αξιόπιστο - κρατάει ότι πρέπει.)
Ωραίοι στίχοι και ομολογώ πολύ ενδιαφέρουσα σκέψη...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ'ευχαριστώ πολύ για τον κόπο να το μοιραστείς εδώ.
Δεν πέθανες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑδιάφορο οι μήνες αν περνάνε.
Τότε οι νεκροί πεθαίνουνε,
όταν τους λησμονάνε.
Κώστας Ουράνης
14/ 5/ 2006 στη Μάννα
Ελπίδα, έχεις δίκιο. Δεν πεθαίνουν. Ζουν πάντοτε μέσα μας.
ΑπάντησηΔιαγραφή