Σε κατάσταση πολιορκίας

Είμαστε οι πιό πολλοί καμένοι από χέρι -κι ας μην το ξέρουμε.

Κι ο αέρας σκορπάει τις στάχτες.



Ο αέρας που φυσάει τώρα έξω λυσομανάει. Καίγονται τα προάστια της ευρωπαϊκής πρωτεύουσάς μας. Κι εμείς το βλέπουμε στην τηλεόραση, στην οθόνη του υπολογιστή ή από το παράθυρο. Μυρίζουμε τον αέρα, νιώθουμε την απειλή. Σαν άνοα ζώα προσπαθούμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει. Γουρλώνουμε τα μάτια, μυρίζουμε τον αέρα. Αυτό.


Έχω μιά αίσθηση ότι χρόνια τώρα αυτή η φωτιά, αυτή η πυρκαγιά είναι μιά οντότητα. Έχει ταυτότητα και θέληση. Θέλει να προχωρήσει προς το κέντρο της Αττικής. Να την σαρώσει και να την κάψει όλη. Να διαβεί το κέντρο της χώρας και να το απανθρακώσει. Κι ίσως τότε να ησυχάσει.



Πριν δύο μόλις χρόνια, στη φωτιά της Πάρνηθας, σκεφτόμουν τί θα έπρεπε να πάρω απο το σπίτι αν η φωτιά έφτανε ως εδώ. Κατέληξα σε μιά μικρή λίστα λογικών και συναισθηματικών επιλογών. Ταυτότητες και διαβατήρια, ένσημα, βιβλιάρια, τα στέφανα του γάμου μας (ω, η μικροαστική μας καταβολή), το πιό πολύτιμο βιβλίο μου (με την αφιέρωση του Θ.), αρχεία του υπολογιστή, τα laptops, μερικά ρούχα. Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι αναντικατάστατο.

Ως το βράδυ μπορεί να χρειαστεί να βγάλω πάλι την λίστα από το συρτάρι.
Στο μεταξύ θα προσποιηθώ ότι είναι μιά κανονική Κυριακή 23 Αυγούστου και θα μαζέψω τα πράγματα για τις διακοπές που ξεκινάμε αύριο.

Οι απέναντι άλλωστε ακούνε σκυλάδικα στη διαπασών όπως κάθε μέρα...