Τρίτη 7 Αυγούστου 2007

Με αμέριστη συμπαράσταση

Προσπαθώ να μην ξεχνάω ότι κατά βάθος είμαι πολύ τυχερή.

Μου είναι απίστευτα, αδιανόητα, ειλικρινά δύσκολο να συνειδητοποιήσω ότι μπορεί να υπάρχει κάποιος πάνω σ'αυτόν τον πλανήτη που με ζηλεύει.

Βλέπω την Μαριέττα να δυσανασχετεί μέσα στο ρόλο και τα ρούχα της και σκέφτομαι ότι οι ορμόνες κάνουν μεγάλη ζημιά. Πρέπει να αποφεύγονται.

Θα ήθελα πολύ να έχω καλύτερη επικοινωνία με την υπομονή μου. Να προειδοποιεί πριν εξαντληθεί.

Κάνω τόσα πολλά λάθη στις σχέσεις μου με τους άλλους ανθρώπους που είναι απορίας άξιον πώς επιβιώνω όλα αυτά τα χρόνια -σε κοινωνικό επίπεδο. Αν υπάρχει μπούσουλας, όχι μόνον δεν τον έχω, αλλά δεν θα τον αποκτήσω και ποτέ.

Μου είναι πολύ δύσκολο να μην ξεδιπλώνω το ταλέντο μου σε βιτριολικά σχόλια ειδικά με ανθρώπους που παίζουν μαντολίνο με τα τεντωμένα νεύρα μου.

Το χειρότερο είναι ότι κατά βάθος πιστεύω πώς αυτό το στοιχείο του χαρακτήρα μου θα έπρεπε να μου συγχωρείται, επειδή τα σχόλια αυτά είναι πετυχημένα (βρίσκουν στόχο δηλ.) και εξαιρετικά πνευματώδη, λέγονται δε με αμίμητη εκφραστική δεινότητα.

Ευρισκόμενη προ απροόπτου άμα και τετελεσμένου, πρόκειται να περάσω μία εβδομάδα με το έτερον ήμισυ και φιλικόν τι ζεύγος. Δεδομένων δε και των προαναφερθέντων, θα έχει πολύ ενδιαφέρον να δω τι θα θέλω να γράψω μετά από αυτή την εβδομάδα στο blog.


Υ.Γ. Εννοείται ότι τα ανώνυμα σχόλια πλέον κόβονται με το μαχαίρι...