Κυριακή 23 Αυγούστου 2009

Σε κατάσταση πολιορκίας




Είμαστε οι πιό πολλοί καμένοι από χέρι -κι ας μην το ξέρουμε.

Κι ο αέρας σκορπάει τις στάχτες.




Ο αέρας που φυσάει τώρα έξω λυσομανάει. Καίγονται τα προάστια της ευρωπαϊκής πρωτεύουσάς μας. Κι εμείς το βλέπουμε στην τηλεόραση, στην οθόνη του υπολογιστή ή από το παράθυρο. Μυρίζουμε τον αέρα, νιώθουμε την απειλή. Σαν άνοα ζώα προσπαθούμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει. Γουρλώνουμε τα μάτια, μυρίζουμε τον αέρα. Αυτό.



Έχω μιά αίσθηση ότι χρόνια τώρα αυτή η φωτιά, αυτή η πυρκαγιά είναι μιά οντότητα. Έχει ταυτότητα και θέληση. Θέλει να προχωρήσει προς το κέντρο της Αττικής. Να την σαρώσει και να την κάψει όλη. Να διαβεί το κέντρο της χώρας και να το απανθρακώσει. Κι ίσως τότε να ησυχάσει.



Πριν δύο μόλις χρόνια, στη φωτιά της Πάρνηθας, σκεφτόμουν τί θα έπρεπε να πάρω απο το σπίτι αν η φωτιά έφτανε ως εδώ. Κατέληξα σε μιά μικρή λίστα λογικών και συναισθηματικών επιλογών. Ταυτότητες και διαβατήρια, ένσημα, βιβλιάρια, τα στέφανα του γάμου μας (ω, η μικροαστική μας καταβολή), το πιό πολύτιμο βιβλίο μου (με την αφιέρωση του Θ.), αρχεία του υπολογιστή, τα laptops, μερικά ρούχα. Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι αναντικατάστατο.

Ως το βράδυ μπορεί να χρειαστεί να βγάλω πάλι την λίστα από το συρτάρι.
Στο μεταξύ θα προσποιηθώ ότι είναι μιά κανονική Κυριακή 23 Αυγούστου και θα μαζέψω τα πράγματα για τις διακοπές που ξεκινάμε αύριο.
Οι απέναντι άλλωστε ακούνε σκυλάδικα στη διαπασών όπως κάθε μέρα...

Τρίτη 4 Αυγούστου 2009

Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός

Quand on aime on a toujours vingt ans



Η διάβαση του Πάθους


Διάβασα το "Πάθος Χιλιάδες Φορές" της Ζυράννας Ζατέλη.


Το διάβασα με την πειθαρχία του παλιού φανατικού αναγνώστη της συγγραφέως, γι'αυτό πριν αρχίσω το νέο βιβλίο ξαναδιάβασα το πρώτο μέρος της τριλογίας Με το παράξενο όνομα Ραμάνθις Ερέβους, με τίτλο "Ο Θάνατος Ήρθε Τελευταίος". Παίζοντας με τον τρόπο μου το παιχνίδι της, ήθελα να πειθαρχήσω στην δομημένη μυθιστορηματική γραφή της σαν έτοιμη.



Ταυτόχρονα κατανάλωνα αναφορές και συντεύξεις της συγγραφέως στον τύπο (
εδώ, εδώ, εδώ) και φυσικά τις γνώμες των φίλων (εδώ, εδώ).


Η ανάγνωση του βιβλίου, η διάβασή του, ήταν για μένα απολύτως απολαυστική. Η Ζατέλη είναι αληθινή μαστόρισσα του λόγου. Αγαπά την πλοκή αλλά είναι ερωτευμένη με τις λέξεις (και με τα ανείπωτα) κι αυτό νομίζω ότι αντικατοπτρίζεται σε αυτό το βιβλίο της περισσότερο από ό,τι στα προηγούμενα. Η Ζ.Ζ. ασχολείται σοβαρά με τις λέξεις, τη γοητεία τους, τη γεύση τους. Τις γυρνάει μέσα στο στόμα της και μετά αποφασίζει να παίξει με το ρυθμό της πρότασης, της φράσης, αποφασίζει να αρθρώσει.



Όλα αυτά τα γοητευτικά ωστόσο ενίοτε υπερτερούν της περιπέτειας, της εξέλιξης του μύθου και εδώ ίσως να είναι το σημείο που το βιβλίο χωλαίνει και δυσκολεύει τη διάβασή του. Κι είναι παράξενο αυτό, γιατί η συγγραφέας σε αφήνει πολύ καλά να καταλάβεις ότι καθόλου δεν της λείπουν οι ιστορίες και μάλιστα οι "μπορχικές". Χιλιάδες τέτοιες μικροιστορίες κινούνται μέσα στο βιβλίο σε σύντομες αναφορές. Ας πούμε, ξαφνικά, σχεδόν επιδεικτικά, βλέπεις μπροστά σου τη συγγραφέα να ανοίγει το τεφτεράκι της και να κατακλύζει τρεις σελίδες με οκτώ τέτοιες συναρπαστικές ιστορίες (σ. 605-8).



Καταλήγω επομένως ότι το βιβλίο έτσι όπως είναι γραμμένο αποτελεί μιά επιλεγμένη στάση, είναι ένας εσκεμμένος τρόπος. Και ο τρόπος αυτός, όπως σωστά επισήμανε ο Ν. Μπακουνάκης εξυπηρετεί το μύθο που διατρέχει το βιβλίο. Ο τρόπος είναι ο μύθος.



Δεν θα προσποιηθώ ότι μου άρεσαν όλα τα σημεία του βιβλίου. Με όσους αγαπάμε είμαστε αυστηροί (ή μήπως όχι;). Καθώς το διάβαινα σκεφτόμουν πολύ συχνά ότι από το βιβλίο λείπει ο επιμελητής. Βέβαια στην Ελλάδα, εξ όσων λίγων γνωρίζω από την εκδοτική διαδικασία, δεν υφίσταται τέτοιος ρόλος για τη μυθιστοριογραφία και πάντως σίγουρα όχι για τόσο φτασμένους συγγραφείς. Από την άλλη αισθανόμουν ότι χρειαζόταν κάποιος να επισημάνει τις όποιες λίγες αδυναμίες του βιβλίου, λίγα σημεία να διευκρινιστούν, κάποιες αφηγήσεις να συντομευθούν και ορισμένα εμβόλιμα κομμάτια να απορριφθούν γιατί έδιναν την εντύπωση ξένου σώματος.
Ίσως η σχεδόν ψυχαναγκαστικά προαποφασισμένη έκταση του βιβλίου να αποτελεί λανθασμένη επιλογή. Δεν ξέρω. Μπορεί σε όσα γράφω να κάνω λάθος. Διαβάζω με το αίσθημα κι όχι με το μάτι του ειδικού.

Ένα τελευταίο μου σχόλιο αφορά τον τρόπο που καταναλώνεται το βιβλίο στον τύπο. Έχω μεγάλο παράπονο από τους δημοσιογράφους που παίρνουν συνέντευξη από τη συγγραφέα χωρίς να έχουν διαβάσει το βιβλίο. Το ξεφύλλισμα δεν αρκεί. Οι ερωτήσεις μου δεν απαντώνται όσο κι αν τις αναζητώ.
Αναρωτιέμαι, ας πούμε, αν η Ζ.Ζ. είχε προαποφασίσει το περιεχόμενο των βιβλίων της τριλογίας ήδη όταν ξεκίνησε τη συγγραφή του πρώτου. Κι αν ναι, άλλαξε κάτι στην πορεία και γιατί;
Η δική μου αίσθηση είναι ότι τέτοιες αλλαγές υπάρχουν. Τις ανιχνεύω (κι εδώ βοήθησε βέβαια η επανάληψη της ανάγνωσης του πρώτου τόμου) στον τρόπο που αντιμετωπίζονται οι ήρωες, π.χ. η Ελένη. Ή στην έλλειψη όποιας αναφοράς στον πρώτο τόμο στην διέπουσα τον δεύτερο σχέση της Λεύκας με τον Ντάφκο.
Αναρωτιέμαι ακόμη γιατί δεν είναι παρούσα η Ζήνα στο δείπνο των ξενιτεμένων και νεκραναστημένων. Νόμιζα ότι παρευρισκόταν σιωπηλή χάρη σε μιά αναφορά στη σελ. 27, αλλά σε άλλο σημείο αργότερα διευκρινίζεται η απουσία της.


Τέλος πάντων. Δεν ξέρω τι νόημα έχει όλο αυτό που μόλις έγραψα, γι'αυτό σταματώ εδώ.

BONUS TRACKS


Ρεπορτάζ από την κουζίνα μου

One of the strangest medical mysteries the doctors are trying to solve ...... so unrelenting ....... food must be kept under lock and key -and that includes other peoples food! ....... no exaggeration, no metaphor .......... how often is food on your mind?
no cure?





(via mandalariangirl on flickr)



(via)


Kεφαλή γυναικείου Αιγυπτιακού αγάλματος, ασβεστόλιθος, Νέο Βασίλειο (1500-1050 π.Χ.), Field Museum, Chicago


ή αλλιώς
(για να κλέψω ένα σχόλιο)

Michael Jackson down to the nose!


περισσότερα εδώ


















Ο Βίνι Πουχ ζει σε ένα δάσος της Ρωσίας.

Πολύ μακριά από την τυποποιημένη Disneyική εικόνα του, ίσως πιό μακριά κι από την φαντασία του δημιουργού του.












Μιά άφιξη που υπερασπίζει τις αναλλοίωτες διαχρονικές αξίες. Ίσως το πιό ενδιαφέρον δελτίο τύπου της χρονιάς.
Ποιάς χρονιάς όμως;






Ο Putin στο Brokeback Μountain ΙΙ? Αμετανόητος Madonna fan? Το νέο ανερχόμενο gay icon ή απλώς the czar-boro man?






On ne peut pas avoir vingt ans toute sa vie

Vagaries



Έχω γράψει κι άλλοτε ότι θεωρώ το Κολωνάκι μιά πολύ σουρεάλ περιοχή της Αθήνας.


Προς επίρρωσιν της πεποίθησής μου αυτής αναδημοσιεύω την ανωτέρω φωτογραφία απο το blog της Katie, Antiquated Vagaries. Και η ίδια η Katie, οξυδερκέστατη παρατηρήτρια της νεοελληνικής πραγματικότητας, την χαρακτηρίζει "surreal". Όπως με πληροφορεί η ίδια, η φωτό είναι τραβηγμένη σε καφενείο του Κολωνακίου (Αριστοδήμου και Ξενοκράτους).



(Many thanks Katie!)











Η πιό αξιοσημείωτη εμπειρία των ολιγοήμερων διακοπών μας (κλισέ νο 1076) ήταν η επίσκεψη στο σπήλαιο της Θεόπετρας. Την συστήνω ανεπιφύλακτα σε όσους βρεθείτε να διασχίζετε τον κάμπο από τα Τρίκαλα προς την Καλαμπάκα. Το σπήλαιο είναι πλέον ανοικτό στο κοινό, με ώρες επίσκεψης 8-2.30, εύκολα προσβάσιμο από τον Τρικάλων-Καλαμπάκας.

Στο δεξί σας χέρι στην κατεύθυνση προς Καλαμπάκα, η Θεόπετρα, θεόρατη πέτρα, είναι ούτως ή άλλως ορατή από απόσταση, αλλά και η σήμανση από το δρόμο σαφέστατη. Μπαίνοντας στο ομώνυμο χωριό η άνοδος για το σπήλαιο είναι μόλις 1,7 χλμ, με πλατύ δρόμο. Το χαμηλότερο κομμάτι άσφαλτος, το ανώτερο βατός χωματόδρομος (μας έκανε εξαιρετικά θετική εντύπωση ότι ενώ επισκεφτήκαμε το σπήλαιο στις 1.30 μεσημέρι καθημερινής με 40 βαθμούς Κελσίου οι εργάτες της οδοποιίας συνέχιζαν την εργασία τους).

Ο νεαρός φύλακας του σπηλαίου είναι ευγενικός, πρόθυμος και εξαιρετικά κατατοπισμένος, χωρίς τις συνηθισμένες "πατάτες" και εξυπνάδες που εκτοξεύονται σε τέτοιες περιπτώσεις.






Το σπήλαιο δεν φιλοξενεί αξιοθέατα κινητά ευρήματα αλλά σου δίνει τη μοναδική δυνατότητα να ρίξεις μιά ματιά στη ζωή των ανθρώπων πριν 130.000 χρόνια. Εδώ εντοπίστηκε ανθρώπινη παρουσία και δραστηριότητα που χρονολογείται ήδη από την Παλαιολιθική εποχή αλλά το εύρημα που συγκινεί περισσότερο είναι 4 αποτυπώματα παιδικών ποδιών δίπλα σε μιά μεσολιθική πυρά...

(εκλαϊκευμένα άρθρα της ανασκαφέως Ν. Κυπαρρίση Αποστολίκα
εδώ και εδώ)











(Vivien Leigh, 1958)


Nov 2 1958



My dearest Larry–



This is the third letter I have written you today.


You must forgive the fact that I make quick decisions. I believe they are the only true and instinctively correct way for people such as I am to express their feelings.


Because I have had a day almost entirely on my own in bed & able to think without interruption of our whole situation I have come to the conclusion (a fearfully painful one) that a clean and ABSOLUTE break is the only path to follow.


So I intend to divorce you on the grounds of desertion–mental and physical–as soon as both out present chores in the theatre & television are over and we are in any case separated.


I did not want to have to do this until you had finished your work here but our telephone conversation tonight led me to think I was talking to a complete stranger–which is what you have CHOSEN to become.


Your first letter has made it almost impossible for me to carry out my present arduous contact but I shall persevere to the best of my strength and ability.



I think our lives will lie in quite different directions. I feel confident I shall make my own life–you have ALWAYS made yours. I am sorry if this upsets your plans.


(via)



Δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια μετά, θα γυρίσω για λίγο στην πρώτη μου ανασκαφή. Περιμένω να δω με αγωνία αν θα αναγνωρίσω ίχνη της εργασίας του παιδιού που ήμουν τότε.






ADDENDA

Ένα λεωφορείο που ταξιδεύει πίσω στο χρόνο. Όχι στη δικιά μας Αθήνα. Archaeobus!




Mια πολύ αξιέπαινη προσπάθεια: "Καμ γουίδ μι για να τη βρεις"


More Τales of the Unexpected (ευχαριστώ Transformers!)






POSTSCRIPTUM




Μμμμ, δεν ξέρω, αλλά εμένα το Ρουλάκι μου φαίνεται λιγάκι θυμωμένο. Εσείς τι λέτε;