Παρασκευή 30 Απριλίου 2010

Παλιοκαιρισμένο λαϊκοπόστ

FL 2


Σάββατο 24 Απριλίου 2010


Γράφω το κείμενο χειρόγραφα, πλάϊ στο τζάκι, Σάββατο βράδυ στην άκρη της Θεσσαλίας, για να παραφράσω τη Σώτη.



Ακούμε Στανίση, από τοπικό σταθμό των Τρικάλων - μαγνητοφώνηση από βινύλιο, πηδάει η βελόνα. Δύο αγάπες δεν μπορούν σε μιά καρδιά να ζήσουν whatever. Το σπουδαίο σ'αυτό το τραγούδι δεν είναι οι στίχοι αλλά το καταιγιστικό κλειδοκύμβαλο στο βάθος που παραπέμπει χωρίς αιδώ στον Ιωάννη Σεβαστιανό.



FL 3


Πριν κάψω στο τζάκι ολόκληρο το παχυλό φύλλο εβδομαδιαίας freepress με όλα τα τσιτάτα της μαζί, αλιεύω ένα τελευταίο: ο Burton είναι ο νέος Πλιάτσικας. Το επόμενο λεπτό τα αποκαΐδια της νεοελληνικής ομφαλοσκοπικής βλακείας σκαρφαλώνουν την καμινάδα του παππού μου.




Είναι περίεργο που γράφω στο χέρι. Το χέρι είναι πιό αργό απ'το μυαλό. Θα ζήσει αυτή η σελίδα, θα γίνει ανάρτηση ή θα την κάψω κι αυτήν στο τζάκι;

Προφανώς είμαι οικτρά επιεικής με τον εαυτό μου.



FL 1



Εμείς ήμασταν έτοιμοι να πάμε στη Δανία, αλλά έσκασε ένα ηφαίστειο και το αναβάλλαμε. Στα Τρίκαλα δεν έχει ηφαίστεια. Ήρθαμε Τρίκαλα λοιπόν με τις ίδιες βαλίτσες: ευελιξία.

Όπως έγραψα, με αινιγματική είναι η αλήθεια διάθεση, σε μιά φίλη: δεν πήγα, αλλά γύρισα, δεν μίλησα, αλλά ακούστηκα.

Να κάνω πράγματα που δεν ταιριάζουν/ στο χαρακτήρα μου και την υπόληψή μου/ να κάνω πράγματα που θα με βγάλουν/ έξω απ'τα ρούχα μου και την υπομονή μου
τραγουδάει στο βάθος ο Ζαφείρης Μελάς


Πριν κάψω στο τζάκι ένα παλιό φύλλο των Νέων διαβάζω ένα κομμάτι του Γιάννη Η. Χάρη και προβληματίζομαι μαζί του για τα λατινόγραπτα ονόματα. Έχει δίκιο κατά βάσιν, αλλά όχι απόλυτο. Εν τέλει πάντως, στην πυρά κι αυτός.




FL 4

Σήμερα πήρα το βιβλίο που έδινε το Έθνος, το Blogging για Πρωτάρηδες - pathetic or not?
Και δεν φτάνει που πήρα το βιβλίο, το άνοιξα κιόλας.


Αυτοί που δεν μιλάνε, περισσότερο πονάνε και καθεμιά ματιά τους είναι κραυγή. Έτσι λέει τώρα ο Ζαφείρης.

FL 7



Το άνοιξα που λέτε το βιβλίο για το blogging και πέφτω, ω της συμπτώσεως, ωσάν να άνοιξα τον καζαμία, στην απάντηση που αναζητούσα σε ένα ερώτημα βαθύ [sic] και ασήκωτο. Γράφω από μνήμης: "όσοι γράφετε το ιστολόγιό σας με ψευδώνυμο πρέπει να είστε έτοιμοι να αντιμετωπίσετε το γεγονός ότι κάποτε μπορεί να σας διαβάσουν (και να σας αναγνωρίσουν) άνθρωποι από την "αληθινή" ζωή. Πρέπει να είστε έτοιμοι να υπερασπιστείτε τα κείμενά σας. - Αυτό.


Την ίδια στιγμή που γράφω αυτά - μα την Παναγία δηλαδή- ο σατανικός Ζαφείρης τραγουδάει ένα παλιό του Αγγελόπουλου


Φοβάμαι να σ'ανοίξω την καρδιά μου/ κι ας λες πώς είσαι φίλος κι αδελφός/ γιατί αν θα σου πω τα όνειρά μου/ φοβάμαι πώς θα βγεις κι εσύ εχθρός

FL 6



Σήμερα το πρωί, παρεμπιπτόντως, άκουσα στην Καλάμπακα, τους αμίμητους στίχους
Σ'αγαπάω πιό πολύ κι απ'την γυναίκα μου/ σ'αγαπάω πιό πολύ κι'απ'τη ζωή μου
που εισάγουν μιά νέα μονάδα μέτρησης αγάπης που υψώνεται επάνω από τον θεσμό και επάνω από τον ίδιο τον εαυτό.


Αισθάνομαι ότι στα λαϊκά τραγούδια διακρίνονται ως και επιδράσεις της προσωκρατικής φιλοσοφίας. Θα μου πείτε, και δικαίως, εξαρτάται πόσο έχεις πιεί.

Εγώ που χαζομεθάω με μισό ποτήρι μπύρα βλέπω παντού φοβερά, αμείλικτα ερωτήματα και βαθυστόχαστες διαπιστώσεις.



Σε κάθε περίπτωση καλύτεροι στίχοι από το Κάνε το Χειμώνα Καλοκαίρι του Κότσιρα.

FL 5


Αυτή την παλιοκαιρισμένη, ενδοκρινολογική ανάρτηση, την γεμάτη καμένο ξύλο, καμένο χαρτί και παλιά τραγούδια από επαρχιακό ραδιόφωνο, επιχειρώ να σώσω με φωτογραφίες από τα άνθη της άγριας άνοιξης που περιμένουν εκεί έξω να κατασπαράξουν τα μάτια μας. Δεν έχω κέφι να μιλήσω για την ελληνική οικονομία, είναι και Παρασκευή (δηλαδή κατά το ποστ Σάββατο, en fin.

Τετάρτη 7 Απριλίου 2010

Αυτοβιογραφικό της στιγμής χωρίς (πολλά) λόγια


Easter Remembrances, 1968-70



Svaty Vit (Saint Vitus), 1928


A Walk in the Garden of the Lady Sculptor, 1957



Labyrinth in my Atelier, 1960

From the Window of my Atelier, 1940





The Coming of Spring, 1968




Untitled, 1950-64






Labyrinths, 1969



Υ.Γ. Η Μύρτις θα στρέψει το πρόσωπο στις 15 Απριλίου.
Θα δοκιμάσει να βγάλει ψεύτη τον Shakespeare, επι-στρέφοντας from the "undiscover'd country, from whose bourn no traveller returns".

UPDATE

Όποιος βιάζεται να κοιτάξει την Μύρτιδα στα μάτια, ας ρίξει την ματιά του εδώ






Remembrance of Mr. Magician (the garden of architect Rothmayer), 1959




Οι φωτογραφίες της σημερινής ανάρτησης είναι όλες του αγαπημένου Τσέχου φωτογράφου Josef Sudek και προέρχονται από τη συλλογή του Museum of Fine Arts της Βοστώνης.

Σάββατο 3 Απριλίου 2010

Σαν τον μετανάστη στη δική μου γη


Σαν τον μετανάστη στη δική σου γη
μέρα νύχτα λύνεις δένεις την πληγή
κι όλα γύρω ξένα κι όλα πετρωμένα
και δεν ξημερώνει να 'ρθει χαραυγή


Δεν είχα κέφι να ανεβάσω τίποτα στο ιστολόγιο, δεν είχα καν κουράγιο να ευχηθώ. Τι να ευχηθώ;

Στράγγισε η ζωή σου που αιμορραγεί
κάθε ώρα τρόμος πόνος και κραυγή
και σ' ακούν οι ξένοι κι ο αδερφός σωπαίνει
αχ δεν είναι άλλη πιο βαθιά πληγή

Το φετινό μας Πάσχα κοκκίνησε ανεξίτηλα από το θάνατο του μικρού Χαμιντουλάν. Ξεκίνησα να γράψω πολλές φορές για το θέμα, αλλά αυτά που ήθελα να πω τα διάβαζα ήδη, και μάλιστα πολύ καλύτερα γραμμένα. Μέσα στις φωνές που άκουσα ξεχώρισα δύο: αυτή του πολύ αγαπητού μου ιστολόγου Περιούσιου, που εκφράζεται πάντοτε με επιχειρήματα και αξιοθαύμαστη ψυχραιμία και έγραψε σχετικά εδώ, κι αυτήν του επίσης αγαπητού μου Αστεροειδή, που στο κείμενό του Όχι στ'όνομά μου, εκφράζει απολύτως και τις δικές μου απόψεις.


Σύρμα κι άλλο σύρμα και χοντρό γυαλί
μάτωσε ο ήλιος την ανατολή
κλαις κι αναστενάζεις αχ ξενιτιά φωνάζεις
μα η ελπίδα μαύρο κι άπιαστο πουλί



Γεγονός παραμένει ότι σ'αυτή τη χώρα δεν έχουμε μόνο τους πολιτικούς που μας αξίζουν, αλλά και τους τρομοκράτες που μας αντικατοπτρίζουν. Τόσο ηλίθιοι, τόσο ανίκανοι, τόσο κατά βάθος μικροαστοί. Έχω γράψει κι άλλοτε νομίζω ότι ο ταχύτερος και πλέον αναίμακτος τρόπος για την εξάλειψη της τρομοκρατίας στην Ελλάδα είναι να χαρίσει το κράτος σε καθέναν από αυτούς τους "επαναστάτες" μιά βιλίτσα με θέα το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου (σαν αυτές του Κουφοντίνα και του Γιωτόπουλου) και ένα τζιπ 4x4.





Μικρή σημασία έχει ότι το ιστολόγιο έφτασε πολύ κοντά στο να διαγραφεί κάνοντας μιά αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας. Ασημαντότητες ασήμαντων και δεν συμμαζεύεται. Συνεχίζει να υπάρχει μέχρι την επόμενη υπαρξιακή κρίση της ιστολόγου που κάποτε πρέπει να θυμηθεί να ωριμάσει και να πάψει να συμπεριφέρεται σαν κακομαθημένο παιδί.

Η εικόνα της σημερινής ανάρτησης ελπίζω ότι ότι ταιριάζει σε αυτό το απόλυτα παράταιρο, τόσο κούφιο και ψευδοχριστιανικό νεοελληνικό Πάσχα. Προέρχεται από μία από τις πιό περίεργες συλλογές που έχω συναντήσει ποτέ (αντιγράφω αυτολεξεί και αγγλιστί): Sardine king; the largest collection of vintage California sardine labels on the internet.