Τρίτη 21 Ιουνίου 2011

D'un tempérament passablement volcanique




Josephine baker, πάλι. Μέχρι να μου περάσει.





Με γοητεύει αφάνταστα αυτή η νέα αλλαγή στο χαρακτήρα μου: ενώ είμαι παρούσα μέσα σε μιά έντονη συζήτηση και υποτίθεται μάλιστα ότι συμμετέχω, μπορώ πλέον να αποσύρομαι, να αποστασιοποιούμαι και να παρακολουθώ τα λεγόμενα σαν να μην με αφορούν καθόλου. Μερικές φορές αποσύρομαι τόσο, ώστε δεν προσέχω καν τί λέγεται, δεν  ακούω κανέναν ήχο, παρατηρώ τις εκφράσεις του προσώπου των ομιλητών, τα ρούχα τους ή μερικές φορές ούτε καν αυτό: απλώς χασμουριέμαι και βαριέμαι. Δεν ξέρω αν έχει όνομα αυτή η κατάσταση - ή αν έχει, ελπίζω να είναι κάτι γοητευτικό και όχι "αναισθησία", "γαϊδουριά" και άλλα συναφή.***




***Σε αυτό που μόλις έγραψα χωράει μιά μεγάλη διευκρίνιση-εξαίρεση: δεν μπορώ να αδιαφορήσω όταν η συζήτηση στρέφεται γύρω από το καυτό θέμα της επικαιρότητας, την "ελληνική κρίση". Μου είναι δύσκολο δυστυχώς να αντιμετωπίσω την ολοένα αυξανόμενη επιθετικότητα των συνομιλητών μου, όλων όσοι πιστεύουν ότι εγώ προσωπικά ευθύνομαι για την κυβέρνηση Παπανδρέου ή τα δάνειά τους ή τη μείωση των μισθών. Όχι, δεν είμαι πανευτυχής με την κατάσταση, κάθε άλλο, απλώς δεν θέλω να αναπαράγω μιζέρια, απαισιοδοξία και επιθετικότητα. Θα ήθελα πολύ να μπορούσα να πω σε όσους μου ανοίγουν σχετικές συζητήσεις ότι δεν με ενδιαφέρει η γνώμη τους, ούτε θέλω να τους πείσω για τη δική μου και σε καμιά περίπτωση δεν θέλω να συζητήσω το ζήτημα μαζί τους. Δυστυχώς δεν έχω τα κότσια κι έτσι ενίοτε μπλέκω σε ατέρμονες συζητήσεις με ηλίθια ένθεν και ένθεν επιχειρήματα, υπερκατανάλωση φαιάς ουσίας χωρίς ουσία και -δεν ξέρω αν το είπα- επιθετικότητα.



Σε κάθε περίπτωση, αν θέλω να είμαι φιλαλήθης, πρέπει να παραδεχτώ ότι το έχω παρακάνει με την επίκληση της "ανθρωποπαρατήρησης". Το είπα μιά, το είπα δυό, έχω αρχίσει και βαριέμαι τον εαυτό μου, φαντάσου. Μέχρι και στο μπλογκ με τις λιγοστές του φετινές καταχωρήσεις, όλο αυτό αναφέρω. Φαντάζομαι ότι είναι ένα είδος ζωτικού ψεύδους που με παρηγορεί από τα διάφορα δυσάρεστα ή δύσκολα της καθημερινότητας.




Τέλος πάντων, όπως και να έχει, εγώ δεν μπορώ να απελπιστώ πιά, θα ήταν ηλίθιο εκ μέρους μου και αγνώμον με έναν τρόπο για όλα τα ευχάριστα της ζωής μου. Απαγορεύω πιά, μπλοκάρω στον εαυτό μου αυστηρά την γκρίνια και τη μίρλα. Δεν έχω το δικαίωμα κι αντιθέτως έχω την όρεξη να δοκιμάσω κι έναν τρόπο αλλιώς.



Νομίζω ότι η πιό εντυπωσιακή είδηση που διάβασα τελευταία είναι η ακόλουθη: η Βρεταννίδα συγγραφέας Ali Smith αυτοβιογραφούμενη στη στήλη του Guardian "Once upon a life" αναφέρει μεταξύ άλλων πώς ανακάλυψε και αγάπησε την Αλίκη Βουγιουκλάκη κάποια στιγμή που βρισκόταν σε διακοπές στην Ελλάδα και πώς ξεπέρασε τη βαθιά κατάθλιψη από το θάνατο του πατέρα της παρακολουθώντας σκηνές ελληνικών ταινιών με την Αλίκη.

And in Greece there's a film musical starring Aliki Vougiouklaki which everybody all over that country is whistling the tunes from, since it's the year's biggest cinema grosser. Not that I'll know Aliki Vougiouklaki even exists until 30-odd years later, when I will be idly watching Greek TV one evening on holiday, and will come upon this film and love it. Not that I'll know then that 10 years on, in 2010, when I'm in what I suppose is a quite deep depression after my dad dies (my mum will have died 20 years earlier), that one of the things that will get me through this dark time will be watching a lot of snippets, in the middle of the night, of bright benign Greek musicals starring the evanescent Vougiouklaki, on YouTube. Trava bros! she sings in 1961, when I'm an embryo. Move on, don't worry about a thing. We should live bravely, our life is short. The world's a big wheel, it keeps turning. Move on, don't think twice.

[από εδώ]







Πέμπτη 2 Ιουνίου 2011

Does the noise inside my head bother you?

Εδώ και σαράντα σχεδόν χρόνια απαντούσα άλλα αντ'άλλων στην κλασική ερώτηση "αν ναυαγούσες σε ένα έρημο νησί ποιά βιβλία θα έπαιρνες μαζί σου". Το κριτήριό μου ήταν συνήθως να είναι το βιβλίο ευμέγεθες (για να έχω μπόλικες σελίδες να μη βαριέμαι) ή κάτι περίπλοκο και ακαταλαβίστικο (γιατί υποτίθεται θα είχα αρκετό χρόνο να το ξεδιαλύνω). Σκεφτόμουν ας πούμε το "Αναζητώντας το Χαμένο Χρόνο" ή τον "Οδυσσέα", που κανένα τους μάλιστα δεν έχω διαβάσει.
Βλακείες. 
Αν ναυαγούσα αύριο θα έπαιρνα μαζί μου την "Πρώτη Γουλιά της Μπύρας" του Philippe Delerm, γιατί είναι ένα βιβλίο που διαβάζω ξανά και ξανά και ξανά και δεν το βαριέμαι ποτέ, ένα βιβλίο-μανιφέστο ενός τρόπου ζωής που τον πρεσβεύω στο έπακρο, ένα βιβλίο που γιορτάζει τις ασήμαντες χαρές της καθημερινότητας. 


(επ! τί δουλειά έχει ο Tyler εδώ;)


Στον μικρόκοσμο της αποβάθρας του Προαστιακού κάθε πρωί νωρίς-νωρίς έχω την ευκαιρία να παρατηρώ τον κόσμο με την άνεσή μου. Εχτές συνειδητοποίησα ότι ένας από τους τακτικούς ταξιδιώτες μοιάζει καταπληκτικά στον Gerard Depardieu. Σωματώδης, κάπως άγριος, με σκληρό πρόσωπο και μεγάλα χέρια, μου θυμίζει τον Depardieu στην περίφημη "Πράσινη Κάρτα" με την Andie MacDowell. Θυμάμαι τί επιτυχία έκανε τότε η ταινία -και το κυρίαρχο θέμα της: μιά καλλιεργημένη γυναίκα συναντά έναν φαινομενικά ακαλλιέργητο άνθρωπο με τη συστολή του μετανάστη που δεν μπορεί να επικοινωνήσει καλά και που εν τέλει αποδεικνύεται ένας άκρως ερωτεύσιμος ευαίσθητος καλλιτέχνης.



Κοιτάζοντας τον ψευδο-Depardieu στην αποβάθρας αναρωτιέμαι αν απολαμβάνει στην πραγματική ζωή του έναν έρωτα σαν αυτόν της "Πράσινης Κάρτας", αν γυρίζει να τον κοιτάξει ερωτικά κάποια από τις καλλιεργημένες κυρίες που επιβαίνουν μαζί του στον Προαστιακό -εγώ πάντως δεν έχω αντιληφθεί κάτι τέτοιο.


Προσοχή: ακολουθεί ύμνος για τον Steven Tyler από σαραντάχρονη groupie*. Απομακρύνετε τα μικρά παιδιά από την οθόνη του υπολογιστή.


Ο τίτλος της ανάρτησης είναι δανεισμένος από την αυτοβιογραφία του Steven Tyler, του τραγουδιστή των Aerosmith. Τον λατρεύω τον Tyler, μου αρέσει με τον τρόπο που αγαπούσα τους τραγουδιστές στην εφηβεία μου. Όχι μόνον τον θεωρώ πολύ ωραίο άντρα, αλλά λατρεύω αυτό το καρναβαλικό ροκ στυλ του με τα κολλητά χρωματιστά παντελόνια, τα τρελά ξασμένα μαλλιά και το τεράστιο στόμα του. Κι αν ακόμη έχει κάπως παραμορφωθεί από τις πλαστικές κι είναι σαν μούμια, κι αν ακόμη έχει πάρει τόσα ναρκωτικά που κατά δήλωσή του θα μπορούσε να έχει δικό του καρτέλ, είχε και έχει μιά καταπληκτική ροκ φωνή και πολύ ροκ τρέλλα.



(η θεότης λίγες μόνον ημέρες πριν, ροκάρει τον τελικό του American Idol)

Για να συμπληρωθεί το τρίπτυχο sex, drugs and rock-and-roll, ας αναφερθεί ότι ο Tyler είχε υποτίθεται μυθικές επιδόσεις στο σεξ (προφανώς χάρη και στα πλούσια ελέη που του έδωσε ο Θεός σύμφωνα με αφηγήσεις αυτοπτών μαρτύρων). Ο ίδιος ισχυρίζεται ότι καμιά γυναίκα δεν του αντιστάθηκε ποτέ - παρά μόνο μία: η θαυμάσια Joan Jett για την οποία ο Tyler έτρεφε και τρέφει τεράστια αγάπη.


Το παρακάτω στιγμιότυπο είναι χαρακτηριστικό: ο Tyler εμφανίζεται στην σκηνή σε συναυλία της Jett στο Atlantic City κρατώντας μιά τούρτα για 49α γενέθλιά της. Της τραγουδά το Happy Birthday και στο τέλος τρώει ένα κομμάτι τούρτα από το στόμα της -you have no idea how much I love this woman λέει και αποχωρεί.
(για να δείτε τη σκηνή πατήστε εδώ)


Είμαι σίγουρη πιά ότι αν ήμουν ροκ σταρ θα ήθελα να είμαι ο Steven Tyler.


[Εσείς;]




Κατακλείδα - (και τώρα τί κάνουμε; πώς συνδέονται τα ασυνάρτητα;)


Με τούτα και με εκείνα αναρωτιέμαι τώρα αν κάπου εκεί έξω, μέσα σε όλα τα μικρά και μεγάλα της καθημερινότητας, περνάει δίπλα μου ένας Steven Tyler στον οποίο δεν δίνω την πρέπουσα σημασία.


* Σύμφωνα με τη wikipedia "A groupie is a person who seeks emotional and sexual intimacy with a musician or other celebrity". Μμμμ. Ενδιαφέρον.