Vagaries

Έχω γράψει κι άλλοτε ότι θεωρώ το Κολωνάκι μιά πολύ σουρεάλ περιοχή της Αθήνας.

Προς επίρρωσιν της πεποίθησής μου αυτής αναδημοσιεύω την ανωτέρω φωτογραφία απο το blog της Katie, Antiquated Vagaries. Και η ίδια η Katie, οξυδερκέστατη παρατηρήτρια της νεοελληνικής πραγματικότητας, την χαρακτηρίζει "surreal". Όπως με πληροφορεί η ίδια, η φωτό είναι τραβηγμένη σε καφενείο του Κολωνακίου (Αριστοδήμου και Ξενοκράτους).

(Many thanks Katie!)

Η πιό αξιοσημείωτη εμπειρία των ολιγοήμερων διακοπών μας (κλισέ νο 1076) ήταν η επίσκεψη στο σπήλαιο της Θεόπετρας. Την συστήνω ανεπιφύλακτα σε όσους βρεθείτε να διασχίζετε τον κάμπο από τα Τρίκαλα προς την Καλαμπάκα. Το σπήλαιο είναι πλέον ανοικτό στο κοινό, με ώρες επίσκεψης 8-2.30, εύκολα προσβάσιμο από τον Τρικάλων-Καλαμπάκας.

Στο δεξί σας χέρι στην κατεύθυνση προς Καλαμπάκα, η Θεόπετρα, θεόρατη πέτρα, είναι ούτως ή άλλως ορατή από απόσταση, αλλά και η σήμανση από το δρόμο σαφέστατη. Μπαίνοντας στο ομώνυμο χωριό η άνοδος για το σπήλαιο είναι μόλις 1,7 χλμ, με πλατύ δρόμο. Το χαμηλότερο κομμάτι άσφαλτος, το ανώτερο βατός χωματόδρομος (μας έκανε εξαιρετικά θετική εντύπωση ότι ενώ επισκεφτήκαμε το σπήλαιο στις 1.30 μεσημέρι καθημερινής με 40 βαθμούς Κελσίου οι εργάτες της οδοποιίας συνέχιζαν την εργασία τους).

Ο νεαρός φύλακας του σπηλαίου είναι ευγενικός, πρόθυμος και εξαιρετικά κατατοπισμένος, χωρίς τις συνηθισμένες "πατάτες" και εξυπνάδες που εκτοξεύονται σε τέτοιες περιπτώσεις.

Το σπήλαιο δεν φιλοξενεί αξιοθέατα κινητά ευρήματα αλλά σου δίνει τη μοναδική δυνατότητα να ρίξεις μιά ματιά στη ζωή των ανθρώπων πριν 130.000 χρόνια. Εδώ εντοπίστηκε ανθρώπινη παρουσία και δραστηριότητα που χρονολογείται ήδη από την Παλαιολιθική εποχή αλλά το εύρημα που συγκινεί περισσότερο είναι 4 αποτυπώματα παιδικών ποδιών δίπλα σε μιά μεσολιθική πυρά...

(εκλαϊκευμένα άρθρα της ανασκαφέως Ν. Κυπαρρίση Αποστολίκα εδώ και εδώ)

(Vivien Leigh, 1958)

Nov 2 1958

My dearest Larry–

This is the third letter I have written you today.

You must forgive the fact that I make quick decisions. I believe they are the only true and instinctively correct way for people such as I am to express their feelings.

Because I have had a day almost entirely on my own in bed & able to think without interruption of our whole situation I have come to the conclusion (a fearfully painful one) that a clean and ABSOLUTE break is the only path to follow.

So I intend to divorce you on the grounds of desertion–mental and physical–as soon as both out present chores in the theatre & television are over and we are in any case separated.

I did not want to have to do this until you had finished your work here but our telephone conversation tonight led me to think I was talking to a complete stranger–which is what you have CHOSEN to become.

Your first letter has made it almost impossible for me to carry out my present arduous contact but I shall persevere to the best of my strength and ability.

I think our lives will lie in quite different directions. I feel confident I shall make my own life–you have ALWAYS made yours. I am sorry if this upsets your plans.

(via)

Δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια μετά, θα γυρίσω για λίγο στην πρώτη μου ανασκαφή. Περιμένω να δω με αγωνία αν θα αναγνωρίσω ίχνη της εργασίας του παιδιού που ήμουν τότε.

ADDENDA

Ένα λεωφορείο που ταξιδεύει πίσω στο χρόνο. Όχι στη δικιά μας Αθήνα. Archaeobus!

O Κήπος με τα Αγάλματα (του Έντεκα!)

Mια πολύ αξιέπαινη προσπάθεια: "Καμ γουίδ μι για να τη βρεις"

More Τales of the Unexpected (ευχαριστώ Transformers!)

POSTSCRIPTUM

Μμμμ, δεν ξέρω, αλλά εμένα το Ρουλάκι μου φαίνεται λιγάκι θυμωμένο. Εσείς τι λέτε;