Η Οδύσσεια μιάς Ξεριζωμένης

Η Οδύσσεια ενός Ξεριζωμένου, 1969

Σκηνοθεσία Απ. Τεγόπουλος, σενάριο Πάνος Κοντέλης.

Πρωταγωνιστεί ο Νίκος Ξανθόπουλος και συμμετέχουν πλειάδα ελλήνων ηθοποιών, μιά αρκούδα κανονική και ένας ηθοποιός ντυμένος αρκούδα.

Υπόθεσις του έργου (εν συντομία):

Ο Αριστείδης Καρατζόγλου ήταν περίφημος γιατρός στη Σμύρνη, που χάθηκε κατά τα τραγικά γεγονότα της καταστροφής του 1922. Η οικογένειά του μετανάστευσε και εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα. Πολλά χρόνια αργότερα, ο γιός του Βασίλης, διάσημος τραγουδιστής, μαθαίνει ότι ο πατέρας του, που τον νόμιζε νεκρό, είναι ζωντανός κάπου στα βάθη της Ανατολίας! Έτσι, ο Βασίλης ξεκινά να βρει τον πατέρα του, ακολουθώντας τον επιστήμονα καθηγητή Άντερσον που πραγματοποιεί εξερευνητική αποστολή στις εν πολλοίς αδιάβατες και επικίνδυνες αυτές περιοχές. Ευτυχώς ο καθηγητής Άντερσον ομιλεί απταίστως την ελληνική, ώστε οι συνεννοήσεις με τον Βασίλη δεν έχουν κανέναν απολύτως πρόβλημα.
Ο Βασίλης, μετά από πολλές ταλαιπωρίες, εμπόδια, κινδύνους και απειλές, κατορθώνει να εντοπίσει τον πατέρα του, τον Γκιαούρ Ντοκτόρ, όπως τον λένε οι ντόπιοι. Παρά την διαφορά ηλικίας και τις κακουχίες, ο πατέρας και ο γιός μοιάζουν σαν δυό σταγόνες νερό, ίσως διότι τους υποδύεται και τους δύο ο ίδιος ηθοποιός. Παρά το γεγονός αυτό, ο πατέρας είναι κάπως δύσπιστος στην αρχή και ο γιός δυσκολεύεται να τον πείσει για την ταυτότητά του. Αφερίμ. Μετά την αναγνώριση, πρέπει να λυθεί το σοβαρό πρόβλημα της εξόδου του Γκιαούρ Ντοκτόρ από τη χώρα. Ο άμοιρος γεράκος, αν και έχει ταλαιπωρηθεί φρικτά όλα αυτά τα χρόνια, δεν έχει χάσει τελείως τα λογικά του. Επικαλούμενος τις επιστημονικές γνώσεις που δεν έπαψε να συσωρρεύει ακόμη και σε αυτόν τον άξενο τόπο, προμηθεύει τον γιό του με ένα βοτάνι το οποίο όταν κανείς το πιεί -φαντάζομαι ως αφέψημα- πέφτει σε τέτοιο βαθύ ύπνο ώστε μοιάζει με νεκρό! Έτσι θα μπορέσει ο Βασίλης να βγάλει τον πατέρα του υποτίθεται ως νεκρό μέσα σε κάσα και θα λυθεί το σοβαρό πρόβλημα του να παίζει διαρκώς τον διπλό ρόλο. Όταν περάσει η επήρρεια του αφεψήματος πρέπει ο νεκρός να ξυπνήσει και αν θυμάμαι καλά να πάρει κάποιο άλλο φάρμακο κλπ. ιατρικά.
Η αγωνία δεν μας εγκαταλείπει ως την τελευταία στιγμή καθώς διάφορες καθυστερήσεις που προξενούν οι κακοί Τούρκοι, κυρίως ο Στέφανος Στρατηγός, θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή του Γκιαούρ Ντοκτόρ. Τέλος πάντων με τα πολλά ο γιατρός σώζεται στο τέλος και ο τραγουδιστής τραγουδάει και νομίζω παίρνει και γυναίκα του την Κατερίνα Βασιλάκου που τον φλερτάρει ασύστολα σε όλο το έργο προξενώντας και αυτή άθελά της καθυστερήσεις στην ανεύρεση του γιατρού.

Ακόμη κι αν δεν έχετε δει την ταινία, αντιλαμβάνεστε νομίζω ότι δικαίως έχει κερδίσει τον τίτλο της. Από όποια σκοπιά κι αν το εξετάσεις, του πατέρα ή του γιού, πρόκειται πραγματικά για την οδύσσεια ταλαιπωρία ενός ανθρώπου ξεριζωμένου.

Από τότε που παντρεύτηκα και μετακόμισα από τα Ν.Π. στα Β.Π. σκέφτομαι καθημερινά τον Αριστείδη Καρατζόγλου και το γιό του. Καθοδόν για τη δουλειά μου τραγουδάω το χαρακτηριστικό τραγούδι της ταινίας, που όμως είναι στα τούρκικα και τούρκικα δεν ξέρω και αναγκάζομαι να φτιάχνω λέξεις ή να τραγουδάω τσάτρα-πάτρα ό,τι μου'ρθει. Τέλος πάντων σημασία έχει να βγαίνει από μέσα το ντέρτι. Μαζί με τον καλό μου σύντροφο στον ρόλο του καθηγητή Άντερσον, ξεκινάμε κάθε πρωί τη δική μας Οδύσσεια. Πιασμένοι χέρι-χέρι φεύγουμε από το όμορφο σπιτάκι μας χωρίς να είμαστε σίγουροι αν, πώς, πότε θα φτάσουμε στις δουλειές μας.

Η δική μας Οδύσσεια -την οποία παρακαλώ να φανταστείτε εις διπλούν και με αντίστροφη πορεία για την επιστροφή διότι βαριέμαι να τα ξαναγράφω- ξεκινά με το ιδιόκτητον αυτοκίνητον όχημά μας με το οποίον μεταβαίνομε εις σιδηροδρομικόν σταθμόν. Ξαναδιαβάστε παρακαλώ προσεκτικά: όχι σταθμό του ηλεκτρικού σιδηροδρόμου, του άλλου τρένου λέμε, του κανονικού. Που είσαστε φοιτητές και το παίρνατε να πάτε Θεσσαλονίκη; Που είσασταν φαντάροι και το παίρνατε για την μονάδα; Που πηγαίνατε στην Αλεξανδρούπολη και το παίρνατε για να ζήσετε κι εσείς μιά Οδύσσεια; Ε, αυτό εννοώ. Το τρένο του Ο.Σ.Ε.

Λοιπόν που λέτε παίρνουμε το τρενάκι, όρθιοι πάντοτε, και καταλήγομε εις τον σταθμόν Λαρίσης. Εκεί ανελλιπώς η φωνούλα μέσα μου για κάποιο ανεξήγητο λόγο αλλάζει ρεπερτόριο και πιάνει Άκη Πάνου: "Στο σταθμό του Μονάχου, με πέταξε άχου, η μαύρη μοίρα μου, μάνα κακομοίρα μου". Δεν ξέρω, μπορεί να φταίει και η Μπέσσυ Μπίφας γι'αυτό, τέλος πάντων.

Ήδη ταλαιπωρημένη, αλλάζω διαδοχικώς: μετρό (πρώτη γραμμή), τρένο Η.Σ.Α.Π., μετρό (δεύτερη γραμμή), λεωφορείο. Καθοδόν για την εργασία μου έρχομαι αντιμέτωπη με πλήθος ανθρώπων καλών και κακών, τέρατα που νόμιζα πώς υπάρχουν μόνον στα παραμύθια, θεούς, ημίθεους, προφήτες, κλπ. Να για παράδειγμα χτες μου έδωσε χρησμό μιά κυρία στο παγκάκι που καθόμουν και περίμενα το τρένο (του ηλεκτρικού). Μου είπε ότι φέτος οι γιορτές θα έρθουν χωρίς να το καταλάβουμε και ότι να το θυμηθώ τα παιδιά φέρνουν τύχη!

Σαν άλλος Βασίλης Καρατζόγλου, σαν άλλος Οδυσσέας πορεύομαι την Αττική σαν να ταξιδεύω την Ανατολία, σαν να με παρασύρει ο κακός Ποσειδώνας σε όλη τη Μεσόγειο. Ζω καθημερινά το δικό μου road movie. Ελπίζω μέσα από τα ταξίδια μου αυτά να αυξήσω τις γνώσεις και την υπομονή μου, να γνωρίσω άστεα και γνώμες ανθρώπων, να βρω τον χαμένο Γκιαούρ Ντοκτόρ. Ναι τον Γκιαούρ Ντοκτόρ, τον άλλο μου Εαυτό. Αυτόν που ουσιαστικά έψαχνε και βρήκε ο Βασίλης Καρατζόγλου στη δική του Οδύσσεια -δεν ήταν τυχαίο τελικά που τους δύο ρόλους έπαιζε το ίδιο πρόσωπο...

Σχετικές με την ταινία η 'Οδύσσεια ενός Ξεριζωμένου' πληροφορίες εδώ. Η δική μου η περιπέτεια δεν γυρίστηκε ακόμη κινηματογραφική ταινία.