Το μακρύ καυτό καλοκαίρι

Το έζησα κι αυτό το τρελλό στη ζωή μου: έμαθα να ζω με τις φωτιές. Πώς λέγαμε παλιά να μάθουμε να ζούμε με τους σεισμούς;

Μέσα στον τρελό πανικό που ζήσαμε με την πυρκαγιά στην Πάρνηθα, εγώ η απολύτως ολοκληρωτικώς παλαβή διαπίστωσα ότι έχω ένα κρυφό, πολύ δυνατό, απίστευτο συναισθηματικό δέσιμο με το Μον Παρνές -τι μαθαίνω Χριστέ μου γιά τον εαυτό μου στα 35 μου! (-Αφήστε το ασχολίαστο θα με υποχρεώσετε)





Πριν λίγο ολοκλήρωσα τον γύρο του αντίχειρα της μούτζας που λέγεται Πελοπόννησος. Ένεκα το "πύρινο μέτωπο" της Αρχαίας Κορίνθου.

Δεν θέλω να δω τι έχει απομείνει. Το πρωί η φωτιά ήταν μόνο στα δεξιά. Το βράδυ έμαθα ότι πέρασε κι απέναντι...





Και να'ταν μόνο αυτές οι φωτιές...

Πότε θα τελειώσει αυτός ο Αύγουστος και τι απώλειες θα μετρήσω τότε;

Δραπέτευσα λίγες μέρες στα λημέρια μου της Θεσσαλίας και αξιώθηκα να δω (ένεκα το έτερον μου ήμισυ που το'χω σε εκτίμηση και είναι μάνα καημένη σε τέτοια) την ωραιότατη Δημοτική Πινακοθήκη Λάρισας, που φιλοξενεί την συλλογή έργων του γιατρού Γ. Κατσίγρα. Η καλύτερη ιδιωτική συλλογή έργων νεοελληνικής τέχνης που έχω δει. Σε ένα εκπληκτικό κτίριο. Με μιά πολύ ευγενική και όμορφη υπάλληλο στην υποδοχή!!! Επιπλέον είχαμε την σπάνια χαρά να απολαύσουμε την έκθεση ολομόναχοι -τι άλλο να ζητήσω;

Επειδή όμως ο άνθρωπος είναι ως γνωστόν αχάριστος, ζήτησα (ενδόμυχα) και (ξανα)πήρα: βανίλια παγωτό στο τέλος ενός υπέροχου γεύματος στον Ίανθο στα Μανάβικα των Τρικάλων. Δίπλα σε μιά όμορφη trompe l'oeil τοιχογραφία που έστησε μιά ειδική ομάδα από τη Γαλλία (σούπερ εναλλακτική στον γκρίζο τοίχο της πολυκατοικίας).
Την βρήκα on-line εδώ: http://www.trekearth.com/gallery/Europe/Greece/photo670313.htm


Δεν μου αρέσει να παραγγέλνω γλυκό στο τέλος ενός γεύματος. Θέλω να μου προσφέρεται ως αυτονόητο. Όπως το ψωμί και το νερό στην αρχή.





Αυτό τον καιρό σκέφτομαι πολύ συχνά αν θα με αντέξει η σκηνή. Ξέρω: θα φανεί στο χειροκρότημα.





Κάθε φορά όμως που σχεδιάζω στο μυαλό μου την αποχώρηση από την ενεργό δράση (εις ένδειξην διαμαρτυρίας, κλπ. κλπ.), τότε ακριβώς είναι που σκέφτομαι ότι υπάρχουν άνθρωποι (γνωστοί και "φίλοι") που θα χαρούν με την τελευταία μου υπόκλιση, με την οριστική μου παραίτηση, και με πιάνει ένα πείσμα να αναβάλλω την τελευταία μου παράσταση. Και χαμογελάω.

Τραγική υποψία περνά από το τραγικό μυαλό του τραγικού πρωταγωνιστή...

Αν παίζαμε στην Όπερα του Πεκίνου θα γούρλωνα και θα ρολάριζα τα μάτια μου...

Μήπως γίνομαι η Νόνικα Γαληνέα;