Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2008

Η ανύπαρκτη ανάμνηση μιάς απρόσμενης συνάντησης

Παύλο!

Αλίκη!

Τι γίνεσαι Παύλο; Χαθήκαμε τόσα χρόνια.

Ναι, πέρασαν τόσα χρόνια. Δεν έτυχε να σε συναντήσω ποτέ. Θα ήταν αργά να σου ζητήσω συγγνώμη τώρα ύστερα από εφτά χρόνια γιά ό,τι σου είπα τότε στην έκθεση;

Την πρώτη σου έκθεση.

Μετάνιωσα φριχτά που σου μίλησα έτσι άσχημα. Δεν ξέρω. Όταν σε είδα με...

Ήταν ο άντρας μου Παύλο.

Ναι, το ξέρω. Φαντάζομαι πόσο θα με μίσησες εκείνη τη στιγμή.

Α. Δεν σε μίσησα Παύλο. Πώς θα μπορούσα να σε μισήσω. Κι ούτε σου κράτησα καμιά κακία. Ποτέ δεν θα μπορούσα να κρατήσω κακία σε σένα.

Πώς τα περνάς; Είσαι ευτυχισμένη;

Ευτυχισμένη. Που έγινες ένας διάσημος ζωγράφος. Αυτό που ήθελες. Κι αυτό που σου άξιζε να γίνεις.

Πολλές φορές όμως αναρωτήθηκα αν αξίζει γι'αυτό να μένει κανείς μόνος στη ζωή.

Ένας καλλιτέχνης δεν πρέπει να παντρεύεται, ε;

Θυμάσαι;

Πάντα θυμάμαι. Ήτανε τόσο όμορφα τότε όλα. Η σοφίτα. Η τρύπια μας κουβέρτα. Ο κουμπαράς με τη μοναδική μας λίρα.

Τον κουμπαρά τον έσπασα κι η λίρα ήταν κάλπικη.

Κάλπικη;

Η λίρα που ορκιστήκαμε στην αγάπη μας να μη χαλάσουμε ποτέ ήταν..

..κάλπικη. Η αγάπη μας όμως ήταν αληθινή Παύλο.
Και το πορτρέτο μου; Τι έγινε το πορτρέτο;


Είναι το μόνο που μου έχει απομείνει από σέναν Αλίκη. Δεν το πούλησα ποτέ αυτό το πορτρέτο. Βρίσκεται πάντα στη σοφίτα πάνω απ'το κρεβάτι μου. Κι όταν είμαι μόνος, απογοητευμένος, μιλάω μ'αυτή την εικόνα και νομίζω πως είναι ζωντανή και πως μ'ακούει. Της λέω τα όνειρά μου, τις έννοιες μου, τις πίκρες μου. Κι ό,τι κι αν της πω, μου απαντάει πάντα...

Σ'αγαπώ.

Κι εγώ σ'αγαπώ.

Ξεχαστήκαμε Παύλο. Κι έχω αργήσει. Θα με περιμένει ο άντρας μου και το παιδί μου.

Με συγχωρείς. Εμένα δεν με περιμένει κανείς.

Γειά σου Παύλο.

Γειά σου Αλίκη.






Γιά μένα που η Αθήνα έμεινε μιά εν πολλοίς άγνωστη χώρα μέχρι τα είκοσί μου, η Ηρώδου Αττικού ήταν και είναι πάντα συνδεδεμένη με τη συνάντηση αυτή. Με την ανύπαρκτη ανάμνηση μιάς απρόσμενης συνάντησης.
Κάθε φορά που την περνάω, σπανίως είναι η αλήθεια, ακόμη κι όταν την παρατηρώ στην τηλεόραση, σκέφτομαι αυτομάτως την Έλλη Λαμπέτη να υψώνει ελάχιστα το πρόσωπο στον ήλιο και να λέει με τη χαρακτηριστική φωνή της. "Η αγάπη μας όμως ήταν αληθινή Παύλο".

8 σχόλια:

greekgaylolita είπε...

Παρατηρω αγαπητη πως εχετε παγιδευτει κι εσεις στους γλυκους φθογγους της εξαρτησης;-)

cobden είπε...

Μπράβο, Ιφιμέδεια!Το ωραιότερο κομμάτι μιας καταπληκτικής ταινίας!

Ιφιμέδεια είπε...

@G-GL: από πάντα με μηχανισμούς εξαρτημένης αντίδρασης...άστα ;)

@cobden: Ναι, έτσι μου φαίνεται. Και ξέρεις όταν μαλώνω σε συντροφιές καταφερόμενη εναντίον του Αγγελόπουλου και όσων υποστηρίζουν ότι ο εμπορικός ελληνικός κινηματογράφος δεν έχει να δείξει καλούς σκηνοθέτες, τους πετάω στα μούτρα τον Τζαβέλλα. Αν δείχνουμε σεβασμό στον ιταλικό νεορεαλισμό (Κλέφτη ποδηλάτων, κλπ.), γιατί όχι στον Τζαβέλλα;

Καλή μέρα!

cobden είπε...

Ο Τζαβέλας είναι ο αγαπημένος μου Έλληνας σκηνοθέτης (και σεναριογράφος, μην το ξεχνάμε αυτό)!Ιδιαίτερη αδυναμία στην "Κάλπικη Λίρα",στο "Η δε Γυνή να Φοβήται τον Άνδρα",και κυρίως στο "Μια Ζωή την Έχουμε"(η τελευταία σκηνή με τα μαργαριτάρια να πέφτουν από το κολιέ της Μπιμπις, τη θεωρώ από τις καλύτερες που έχω δει ποτέ!).Και μετά μας λένε για τον Αγγελόπουλο...

cobden είπε...

"Κυρία μου, τα μαργαριτάρια σας είναι αληθινά!" (http://www.youtube.com/watch?v=ecysc26KC_A)

Ιφιμέδεια είπε...

Πόσο χαίρομαι που συμφωνείς!!!! Ναι, έχεις απόλυτο δίκιο. Τι φοβερή σκηνή είναι αυτή... Σ'ευχαριστώ γιά το λινκ, πάω αμέσως να το απολαύσω!!!

Provato είπε...

ΧΡΙΣΤΈ ΜΟΥ!!

αυτό είναι σπούκη. είναι η πιο αγαπημένη μου τσκηνή από ελληνική ταινία αυτή.


χριστέ μου σίστα... τι συμβαίνει με μας;

Ιφιμέδεια είπε...

Είδες παιδί μου!!! Τι θα γίνει με μας;

Από κοντά περισσότερα...