Παρασκευή 9 Ιανουαρίου 2009

Το σκουπάκι μυρίζει άνηθο







Αποκλειστήκαμε στα χιόνια. Μέρες και μέρες σχεδόν ίδιες μεταξύ τους, τόσο μα τόσο διαφορετικές από τις μέρες μας εδώ.
Γυρίσαμε χτες.

Μου έλειψε το σπίτι μου. Ο Θ. το κατάλαβε χωρίς να του το πω.


Στο σπίτι μας φυσικά είναι ακόμη γιορτές. Η πόρτα μας στολισμένη, το κεκλιμμένο δέντρο μας, το μπαλκόνι με τα φωτάκια.

Μου έλειψε το σπίτι μου. Περιφέρομαι στα δωμάτια κοιτάζοντας, χωρίς να κάνω τίποτα. Το άγχος για όσα πολλά έχω να ασχοληθώ με ρίχνει στη γνωστή κατάσταση της απόλυτης αδράνειας. Μα απολαμβάνω αυτή τη βόλτα στο σπίτι.


Επιστρέφοντας με περιμένουν γράμματα και κάρτες φίλων, κοινόχρηστα με μηνύματα των φίλων διαχειριστών, κανα-δυό λογαριασμοί στο γραμματοκιβώτιο. Στο email καμιά 100στη μηνύματα, επί το πλείστον από τις λίστες που παρακολουθώ, τίποτα σπουδαίο. Αν εξαιρέσεις τον πολυπόθητο διορισμό μου στο Πανεπιστήμιο.


Βάζω το ηλεκτρικό σκουπάκι να μαζέψω κάτι ψίχουλα από το χαλί του σαλονιού.
Μυρίζει άνηθο. Καιρό πριν μου είχε πέσει το βαζάκι με τον αποξηραμένο άνηθο και σκόρπισε σε όλη την κουζίνα. Μάζεψα τα πολλά με το σκουπάκι κι από τότε παρά τα πλυσίματα και την χρήση η μυρωδιά του έμεινε.
Το σκουπάκι μυρίζει άνηθο και ξέρω ότι είμαι σπίτι.


Ανοίγω ένα συρτάρι και βρίσκω ένα παλιό μου σημειωματάριο. Σημείωνα εκεί τα ποιήματα που διάβαζα και μου άρεσαν -πριν ανοίξω το blog και αρχίσω να τα σημειώνω εδώ.

Βρίσκω ένα ποίημα του Γιάννη Κοντού. Δεν έχω σημειώσει τίτλο, ούτε την έκδοση που το ανακάλυψα.
Το αντιγράφω εδώ, στο πρώτο κείμενο του 2009, και εύχομαι σε όλους όσοι δεν έχουν νιώσει αυτά που γράφει ο ποιητής, να ευλογηθούν κάποτε με μιά τέτοια εμπειρία.


Πλένεσαι
και τα νερά που τρέχουν
ποτίζουν τις μηλιές
του κάτω κόσμου

Τα φιλιά σου δεν είναι φιλιά
Είναι κλωστές από παλιά τραγούδια
Είναι το νόμισμα που δάγκωναν
οι πρόγονοί μας όταν τους κυλούσαν
στον Αχέροντα

Τα λόγια μου είναι αρνιά
που γίνονται πέτρες
βόσκοντας το χόρτο
της επιθυμίας σου.

Τα βυζαντινά σου χέρια
στην ασημένια θήκη,
με κερί, με λύπη.
Μόλις ακούσουν το σφύριγμα
των ματιών, τρέχουν
και πέφτουν στην αγκαλιά μου.

15 σχόλια:

varometro είπε...

1) Χαίρομαι που επιστρέψατε. Η αλήθεια είναι πως είχα αρχίσει να ανησυχώ.

2) Συγχαρητήρια για τον διορισμό σας στο Φλάντζιο πανεπιστήμιο, φαντάζομαι εκτός ΑΣΕΠ δι' υμάς τους ημετέρους ε;;;

3) Για μια ακόμη φορά επιβεβαιώνετε το ότι είσθε καλή φωτογράφος.

4) Πάντα με συγκινούσε η προοπτική του αποκλεισμού στα χιόνια αλλά δεν μπορώ να είμαι σίγουρος για τον αριθμό των ημερών... Φαντάζομαι καταντά βαρετό από μια στιγμή και μετά.

5) Έχω ανάλογη εμπειρία με την αναρρόφηση ρίγανης από ηλεκτρική σκούπα. Το σπίτι μύριζε υπέροχα σε κάθε σκούπισμα. Είπα να το καθιερώσω αλλά η ρίγανη κοστίζει.

6) Με την ποίηση δεν τα πάω καλά γενικώς αλλά θυμάμαι πάντα την γιαγιά μου στο χωριό να φωνάζει να μην πετάμε τα νερά από την σκάφη-μπανιέρα που πλενόμασταν γιατί ήθελε να ποτίσει τις μηλιές και τα υπόλοιπα δένδρα. :-P

varometro

7Demons είπε...

Καλωσήρθες!
Καλή Χρονιά(και πιο ανθρώπινη βέβαια).
Ο Γ.Κοντός δεν μας πολυαρέσει,αλλά το συγκεκριμένο του είναι κομψότατο και μυρίζει όμορφη εγγύτητα.
Ο άνηθος πάλι είναι ψηλά στην εκτίμησή μας.


υγ.Το χιόνι είναι πάντα όμορφο στις ανάλλαχτες μέρες του.

enteka είπε...

ο τίτλος του ποστ είναι το καλύτερο ποίημα...

πολλά φιλιά!

Provato είπε...

όντως, ο τίτλος του πόστ είναι ταξίδι στο σύμπαν της τέχνης με ταχύτητα φωτός!!!

καλώς ήρθες γλυκό κορίτσι!

UrbanTulip είπε...

Τι ωραίο ποίημα!
(θέλω και γω το σκουπάκι μου να μυρίζει άνηθο!)

Ιφιμέδεια είπε...

@Βαρόμετρο:

1) Καλώς σας βρίσκω! Ευχαριστώ που με σκέφτεστε!

2) Πλανάσθε πλάνην οικτράν: το Φλάντζειο Πανεπιστήμιο καταργεί τους κανόνες ακριβώς εις το ότι όλοι είναι διδάσκοντες και διδασκόμενοι συνάμα! Τέλος στους μεσάζοντες!

3) Πρέσβυ με κακομαθαίνετε. Δεν μου πολυαρέσουν οι φωτό που έβγαλα αυτή τη φορά.

4) Μμμμ, έχει κάτι περίεργο η αίσθηση του αποκλεισμού. Τα τρόφιμα που τελειώνουν ας πούμε είναι μιά περίεργη αίσθηση. Αλλά πάλι αν αποκλειστείς μαζί μου και στου βοδιού το κέρατο ανακαλύπτω φαγητό!

5) Ώστε λοιπόν η σκούπα σας κάποια στιγμή ξεμύρισε...
Ας το απολαύσω όσο διαρκεί.

6) Οκ. Δεκτόν. Κάτι ήξερε παραπάνω η γιαγιά...

Ιφιμέδεια είπε...

@7 demons:

καταρχήν ευχαριστώ που ανησυχήσατε και κατά δεύτερον, ναι, ούτε σε μένα αρέσει ιδιαίτερα ο Γιάννης Κοντός. Το ποίημα το σημείωσα κατ'εξαίρεσιν τελικά.

Το χιόνι έχει τη μαγική ιδιότητα να τα σκεπάζει όλα με έναν τρόπο όμορφο.

Ιφιμέδεια είπε...

@Έντεκα:

Θα το πάρω πάνω μου και θα με νομίσω ποιήτρια...

(Υ.Γ. Μακάρι να ήμουν. Θα είχα τελειώσει την ωδή στον Γιώργο Σταυρόπουλο που την έχω υποσχεθεί εδώ και μήνες :( )

Ιφιμέδεια είπε...

@Πρόβατος:

Καλώς σε βρίσκω γλυκό αγόρι!!

(μα στο σύμπαν της τέχνης;; θα πάρουν τα μυαλά μου αέρα!)

Ιφιμέδεια είπε...

@Urban Tulip:

Απλούστατο! Ιδού η συνταγή: ρίχνουμε όπου βολευόμαστε αποξηραμένο άνηθο και μαζεύουμε με το σκουπάκι!

Καλή επιτυχία!!
;)

molemou είπε...

MIPOS EXEIS AKOMA LIGO ANITO;TIN KALIMERA MOU APO TO PAGOMENO MONAXO

Ιφιμέδεια είπε...

Και άνηθο κι απ'όλα!

Τους χαιρετισμούς μου στο ωραίο Μόναχο (δεν έχω έρθει, αλλά σκοπεύω)

Provato είπε...

στο σύμπαν, στο σύμπαν! χεχε

ταμπουίνος είπε...

πωπω τι τρομερό ποίημα. ίσως δεν έχω νιώσει τέτοιο έρωτα θανατερό ή μπορει και να έχω ξεχάσει εσκεμμένα, αλλά μου φέρνει δέος

Ιφιμέδεια είπε...

@Irinirini

Ναι, συγκλονιστικό ποίημα!!

Κι αν μου επιτρέπεις ένα σχόλιο, νομίζω ότι αν τον νοιώσεις τον θανατερό τον έρωτα, δεν μπορεί να τον ξεχάσεις! Είναι λοιπόν εκεί έξω και καραδοκεί!