Η δική μου Τζέην Έϋρ

8 1/2 χρόνια τώρα κολυμπάω σε μιά παράξενη επαγγελματική σχέση. Τα πρώτα μισά ήταν όνειρο, τα δεύτερα μισά εφιάλτης.

Εφιάλτης από τους κανονικούς και με τα όλα τους. Με μίση απύθμενα, εκμετάλλευση, αγωνία, ποινές και αντίποινα.
Άντεξα με νύχια και με δόντια -γιατί είχα ανάγκη τη δουλειά. Έτσι δεν γίνεται;

***

Ειδικά μετά τον Νοέμβριο η καθημερινότητά μου είχε πολλές ενδιαφέρουσες σουρεαλιστικές πτυχές, κωμικοτραγικά στοιχεία και ψυχωτικές εναλλαγές. Ακούγεται σαν περιγραφή γερμανικής ταινίας από τον Μπακογιαννόπουλο, αλλά δεν παρέλαβα ποτέ Χρυσή Άρκτο, παρά τα βάσανά μου.

***

Η ευκολία είναι του διαβόλου -άκουσα σήμερα τον Δαμιανό σε μιά συνέντευξη στην ΕΤ1. Τι περίεργη φράση -σχεδόν σε παρηγορεί.

***

Όλα μου τα χρόνια ήμουνα μέσα σε αυτή την ιστορία, σ'αυτό που σπούδασα και ασκούσα, με το ένα πόδι μέσα, νομίζοντας ότι θα μπορώ να φύγω όταν δεν θα αντέχω ή όταν θα με ξεράσει το σύστημα.

Ώρες-ώρες βέβαια συνειδητοποιούσα τις συνέπειες αυτού του σχεδίου -έμπαζε από όλες τις μπάντες, αλλά βαυκαλιζόμουν ότι είναι ζωτικό για την ψυχική μου υγεία.

***

Τώρα που βλέπω το φως στην άκρη του τούνελ που ταξίδευα τόσο καιρό, ετοιμάζομαι να βάλω μέσα και το άλλο μου πόδι, κι αυτό είναι για μένα ένα περίεργο συναίσθημα. Πρωτόγνωρο.

Έζησα τόσο καιρό σαν τους παράνομους στην Άγρια Δύση που κοιμόντουσαν με το ένα μάτι ανοικτό, που δεν ξέρω πώς να κλείσω τα μάτια μου και να κοιμηθώ σαν άνθρωπος. Να κοιμηθώ στο πάτωμα, να κλείσω και τα μάτια.

***

Βρίσκω ένα σωρό παλιές αναφορές αυτής της νοσηρής κατάστασης σε πολλά παλιά μου ποστ. Τα διαβάζω και κατά κάποιο τρόπο με καμαρώνω γιατί μόνο εγώ ξέρω τι έχω περάσει. Αλήθεια καμαρώνω, γιατί με διαβάζω σαν να είμαι η ηρωίδα μου, η δική μου Τζέην Έϋρ, που παρά τα βικτωριανά της πάθη, επιβιώνει, σχεδόν καλή, σχεδόν γλυκειά, σχεδόν άφθαρτη.

***

Ελαφρύ ιντερμέδιο/αόρατη εικονογράφηση του ποστ: το ανθρωπόμορφο ψυχωτικό τέρας με το οποίο έπρεπε να συνδιαλέγομαι όλα αυτά τα χρόνια έχει το πρόσωπο της κυρίας Ασπασίας από τη σχετική διαφήμιση. Έχω σκεφτεί τόσες φορές το θάνατο αυτής της γυναίκας που όταν βλέπω τη διαφήμιση αντιδρώ σαν το σκυλί του Παυλώφ και μισώ την άκακη (πιθανόν) ηθοποιό όσο τίποτα στον κόσμο.

***

Αυτόν τον καιρό όμως με απασχολεί έντονα κάτι άλλο.

***

Καθώς παρατηρώ μέσα στον εαυτό μου να έχει συσσωρευτεί ένας μεγάλος θυμός, μια μεγάλη οργή, αναρωτιέμαι που θα βρει όλη αυτή η ενέργεια διέξοδο. Ασφαλώς χάνω πολύ συχνότερα την υπομονή μου πιά από ό,τι παλιότερα, σε επίπεδο ας πούμε αντιμετώπισης της καθημερινής καφρίλας. Αλλά αν θέλω να είμαι ειλικρινής, νιώθω ότι υπάρχει ένα μεγαλύτερο υπόβαθρο που βράζει και θέλει να εκραγεί και να φωνάξει και να σηκώσει έτσι εγωϊστικά το κεφάλι και να πάρει κεφάλια.

Κάπως έτσι φοβάμαι μήπως καμιά μέρα σκοτώσω μέσα μου την Τζέην.