Η Δανάη κατέβαινε από το φωταγωγό

Γνώρισα πρώτα τη φωνή της Δανάης -πολύ αργότερα το πρόσωπο και τα γραπτά της. Γι'αυτό έμεινε μέσα μου κυρίως αυτό. Η φωνή.

Κατέβαινε κάθε μέρα στο σπίτι μας, στην κουζίνα μας, από το φωταγωγό. Αν θυμάμαι καλά, γιατί πάνε πάνω από είκοσι χρόνια από εκείνη την εποχή, κατέβαινε κατά τις 11 και έμενε ως τις 11:30 ή 12.

Έβγαινε από το ραδιόφωνο της κυρίας που μένει πάνω από το σπίτι μας και γλιστρούσε με την υπέροχη φωνή της, μέσα από τους ατμούς της σκοτεινής κουζίνας μέσα στην ψυχή μου. Ερχόταν για λίγο και γέμιζε φως το φρικτό μου σκοτάδι. Ερχόταν γιά λίγο και χανόταν μετά.

Κοντά της άρχισα να τραγουδάω κι εγώ και να αγαπάω όλα τα υπέροχα "ελαφρά" τραγούδια -που αν και τόσο μακρινά τα αισθανόμουνα πάντα τόσο οικεία. Σύντομα, δεν μου αρκούσε να περιμένω να κατέβει εκείνη από τον φωταγωγό, άνοιγα μόνη μου πιά το ραδιόφωνο στο δεύτερο πρόγραμμα και την αναζητούσα.

Η Δανάη ήταν μιά πολύτιμη ανακάλυψη της εφηβείας μου, έχω μαζί της μιά πολύ συναισθηματική σχέση. Την ξεχώριζα πάντα ανάμεσα στις ομότεχνές της, έμαθα να ξεχωρίζω τη φωνή της, αν και δεν έχω καθόλου γνώσεις μουσικές.

Σήμερα έμαθα ότι έφυγε και τώρα γράφω έτσι, χωρίς λόγο ουσιαστικό, πιό πολύ για να ξορκίσω το σοκ της είδησης. Δεν είναι παρήγορο καθόλου για μένα το σκληρό δημοσιογραφικό "πλήρης ημερών". Δεν την γνώριζα φυσικά, αλλά μου άρεσε να σκέφτομαι ότι ήταν ακόμη κάπου εκεί έξω. Ότι κάποτε κρυφά, όταν δεν την άκουγε κανείς, εκείνη θα σιγοτραγουδούσε αγαπημένους της στίχους.

Ας έγραφαν καλύτερα στα σικέ τους κείμενα "πλήρης μουσικής" ή "πλήρης ουσίας" ή "πλήρης έρωτος" ή κάτι άλλο. Δεν ξέρω. Ξέρω μόνο ότι εγώ είμαι πλήρης ευγνωμοσύνης που άκουσα την Δανάη.

Αν ισχύουν όσα γράφει ο Γεωργουσόπουλος σήμερα για τις τελευταίες ώρες της Δανάης, λυπάμαι πολύ τους αποκτηνωμένους ανθρώπους που πήραν τέτοιο κρίμα στο λαιμό τους.