Αύριο θα διαδεχτώ τον εαυτό μου

Διασχίσαμε τα Midlands με κρατημένη την ανάσα προσπερνώντας φασιανούς και αγριοκούνελα.
Το υποβρύχιό μας αναδύθηκε στον Trent. Πήραμε βαθιά ανάσα υπό το βλέμμα ενός χοντρού γκρίζου σκίουρου, πραγματικώς καιροσκόπου.

Κολύμπησα τα τελευταία 50 μέτρα μόνη μου -όπως έπρεπε να κάνω.
Όλα πήγαν καλά ευτυχώς. Έριξα τη βόμβα μου χωρίς να τραυματιστώ.

Το Λονδίνο ήταν 7 μέρες θαυμάσιο. Στα σοβαρά όμως. Στ'αλήθεια.

Στην αποβάθρα του Μετρό ο Mr Grumpy (κι από δίπλα η Miss Sunshine δεν βάζει γλώσσα μέσα!)

(κι εδώ πώς η τέχνη αντιγράφει τη ζωή)

Στο Βρετανικό Μουσείο είδαμε γνωστούς σαν τον Idrimi και την Puabi, αλλά μείναμε με ανοιχτό το στόμα μπροστά σε ένα άγαλμα από τα νησιά του Πάσχα.

Παρεμπιπτόντως, είμαι κατά της Επιστροφής των Μαρμάρων του Παρθενώνα.

Το Σάββατο 28 Φεβρουαρίου 2008 είδα το ωραιότερο ηλιοβασίλεμα της ζωής μου.

Ανήμερα των γενεθλίων μου, συνάντησα μιά μυθιστορηματική ύπαρξη. Ένα κορίτσι τόσο Λονδίνο, που νομίζω ότι όταν την αποχαιρέτησα επέστρεψε μέσα στη μεγάλη ασημένια οθόνη του σινεμά, όπως στο Πορφυρό Ρόδο του Καΐρου.

Έχει πολύ ενδιαφέρον να κατουράς μέσα σε ένα μαγικό αυγό με υπόκρουση κελάιδημα πουλιών και βέλασμα προβάτων.

Καθίσαμε στο Gamble Room του V&A εν μέσω βοής και φασαρίας, όμως το πιάνο ακουγόταν καθαρά κι εκείνη τη στιγμή ένιωσα ευγνωμοσύνη κι ευτυχία.

Η σκάλα του Courtauld, ο Άγιος Μαρτίνος των Αγρών, τα ψεύτικα παπαρουνοστέφανα στα πόδια ενός μνημείου στο Mall, οι χρυσές ακροβάτισσες πάνω απ'την Piccadilly.

Μόνη απογοήτευση η Tate Modern. Πιό πολύ μ'άρεσε η έκθεση των αποφοίτων των ΑΣΚΤ στο Μετρό πριν λίγες μέρες.

En fin, όταν γυρίσαμε στο σπίτι μας μας περίμεναν παρηγορητικά ανθισμένα ζουμπούλια. Κάτι είναι κι αυτό...

Από τότε που γυρίσαμε, τρώω κάθε μέρα μπεζέδες και σκέφτομαι συνέχεια ένα ντοκυμαντέρ που είδα στο Σκάϊ, εδώ και κανένα μήνα. Ο υποτίθεται φυσιοδίφης παρουσιαστής μπαίνει σε μιά σπηλιά και βγάζει δια της βίας έξω τον υποτίθεται πιό χοντρό κροκόδειλο του κόσμου. Του καλύπτουν τα μάτια κι ο υποτίθεται άνθρωπος ανεβαίνει πάνω του και τον καβαλάει.

Η εικόνα αυτή του κροκόδειλου επανέρχεται συνέχεια στο μυαλό μου. Δεν μπορώ να σταματήσω να τον σκέφτομαι. Θέλω να είχε δαγκώσει τον αναβάτη του. Θέλω να μην τον είχε ενοχλήσει κανείς.