Το πιό βαρετό ποστ - ένα πείραμα

Ένα από τα πιό βαρετά πράγματα γιά μένα είναι να μου αφηγείται κάποιος τι είδε στον ύπνο του. Φυσικά υπάρχουν οι λαμπρές εξαιρέσεις, αλλά ασφαλώς δεν έχουν όλοι το ταλέντο της αφήγησης. Αυτή η παρατήρηση ισχύει κυρίως για τον ίδιο τον εαυτό μου: βλέπω πολύ συναρπαστικά όνειρα, γεμάτα ασυμβατότητες, παράδοξα περιστατικά, πρακτικά αδύνατα γεγονότα, αλλά κάθε φορά που επιχειρώ να τα αφηγηθώ, αντιλαμβάνομαι καθώς το κάνω, πόσο, μα πόσο αφόρητα βαρετό είναι αυτό που λέω, αφού δεν μπορώ σωστά να μεταδώσω πόσο φανταστικό, πόσο ισχυρό ήταν αυτό που είδα. Άσε που τις περισσότερες φορές το όνειρο μένει ανολοκλήρωτο, δεν βγαίνει κανένα νόημα επομένως. Σήμερα αποφάσισα να επιβεβαιώσω κι από το ιστολόγιο αυτή μου την πεποίθηση. Γράψτε μου ειλικρινά αν διαβάσατε μέχρι το τέλος το ποστ (που πολύ αμφιβάλλω) και πόσο ειλικρινά βαρετό σας φάνηκε το κειμενο που ακολουθεί (σε κλίμακα 1 ως 10 ας πούμε). Αφήνω επίτηδες όλο αυτό το ποστ χωρίς παραγράφους, διότι κάπως έτσι νομίζω ότι ρέουν και τα όνειρα και ακολούθως και οι αφηγήσεις τους. Ιδού λοιπόν ένα μικρό δείγμα ονείρου, μόλις χθεσινού: προς το πρωί προφανώς, είδα ότι έπρεπε να ταξιδέψω στην Αμερική μαζί με τον Θ. Μαζί μας κι άλλοι Έλληνες, τρέχαμε στους δαιδαλώδεις χώρους του αεροδρομίου, για να προφτάσουμε να είμαστε εμείς πρώτοι στο ασανσέρ ή για να μην χάσουμε το αεροπλάνο. Δεν είμαι σίγουρη. Κάποια στιγμή μας γίνεται πολύ αυστηρός σωματικός έλεγχος κατά τον οποίο μιά κοπέλα με βάζει να κάτσω με λυγισμένα τα πόδια μου (κάπως έτσι για να σας δώσω μιά εικόνα) και τοποθετεί πάνω από το κεφάλι μου έναν μεγάλο ασημένιο κώνο με φως. Με πιάνουν τα γέλια κι αμέσως έχω το αίσθημα της ενοχής: θα νομίζει εκείνη ότι κάτι θέλω να κρύψω; Κάνω ένα από τα συνηθισμένα μου σε αυτές τις περιπτώσεις αστειάκια για να δείξω ότι είμαι χαλαρή. Εκείνη με καθησυχάζει, η αντίδραση μου είναι συνηθισμένη. Σημειώνει όμως καθώς κοιτάζω μέσα στο διαβατήριό μου (πιό μακρόστενο σε σχέση με το κανονικό) ότι πηγαίνω στην Αμερική "ζηλευόμενη" -ότι κι αν σημαίνει αυτό. Ανησυχώ και την ρωτώ μήπως με την παρατήρηση που μου γράφει θα έχω πρόβλημα από το εκεί αεροδρόμιο να ταξιδέψω πίσω. Με καθησυχάζει ξανά. Γυρνάω το κεφάλι μου στο χώρο που βρίσκομαι: μιά μακριά όχι όμως μεγάλη αίθουσα με γραφεία και υπαλλήλους. Ο καθένας εξετάζει έναν ταξιδιώτη. Κοιτάζω τον Θ. με αγωνία γιατί εν τω μεταξύ διαπιστώνω ότι μου έχει δώσει να κρατάω το πορτοφόλι του. Θυμώνω μαζί του που μου το έδωσε γιατί θα βρούμε κανέναν μπελά. Κουνάει το κεφάλι καθώς του το δείχνω αλλά δεν έρχεται να το πάρει. Περνώντας τον έλεγχο συναντώ μιά κοπέλα. Την ξέρω στην αληθινή ζωή αλλά έχω να την δω χρόνια. Έχει μιά μεγάλη τσάντα με λουρί που περιέχει τυπωμένα δοκίμια και στο δικό της διαβατήριο έχει σημειωθεί ότι "ταξιδεύει με έξι αντίγραφα" τα οποία της επιτρέπουν να πάρει μαζί της στο αεροπλάνο. Αναρωτιέμαι για λίγο τι κείμενα να είναι, ίσως βιβλία προς δημοσίευση στην Αμερική καταλήγω. Αμέσως μετά βρίσκομαι (ίσως καθισμένη στο αεροσκάφος;;) με το πρόσωπό μου κυριολεκτικά χωμένο μέσα σε ένα βιβλίο. Δεν βλέπω τον τίτλο αλλά ξέρω ότι είναι βιβλίο που αφορά την Αμερικανική ιστορία. Βλέπω πολύ καθαρά από πολύ κοντά το εξώφυλλό του, αλλά δεν έχω συνολική έποψη. Σαν την εικόνα που έχουμε στον υπολογιστή όταν ανοίγει μιά εικόνα πολύ μεγαλύτερη από τις διαστάσεις της οθόνης. Έτσι κι εγώ περιεργάζομαι το εξώφυλλο βαθμηδόν, θυμάμαι να βλέπω μεγάλα καταπράσινα φύλλα (καμπυλωμένα, σαν αυτά του Morris ή του Blossfledt) σε έντονα γαλάζιο βάθος. Συγχρόνως διαβάζω αργά-αργά, συλλαβιστά την πρώτη παράγραφο του βιβλίου -ακούω στο κεφάλι μου την φωνή μου. Λίγο πριν ξυπνήσω από το ξυπνητήρι προλαβαίνω με αγωνία να συγκρατήσω την τελευταία φράση In the curly leaves of corn are hidden hanged black children.