Ο Tim Walker φωτογραφίζει τον Burton και την Bonham Carter για τη Βρετανική Vogue.
Πέρασα όλη την προηγούμενη εβδομάδα με τη μαμά μου. Ο Θ. δούλευε πολύ, κουράστηκε πολύ και δεν έχω τρόπο πιά να τον ξεκουράσω, δεν έχω κέφι να τον κεφίσω. Απέμεινε πιά μόνος του να παλεύει. Τέλος πάντων. Ήταν περίεργα που μέναμε πάλι τόσες ώρες με τη μαμά μου. Ώρες-ώρες άβολα, ώρες-ώρες τόσο γνώριμα. Κάποια στιγμή εκεί που ράβαμε μαζί κουρτίνες, σκέφτηκα την πιό κατάλληλη υπόκρουση. Έβαλα να παίζουν όλα τα dvd της Λωξάντρας. Κι όταν κουραστήκαμε φτιάξαμε καφέ και ψήσαμε χαλβά.
Παρά το ότι κινούμαι πιά μονίμως μέσα στην κατσαρόλα μου με πιάνει πότε-πότε μιά διάθεση φιλοπαίγμων, μιά διάθεση να σκανδαλίσω και τότε αρχίζω να παρεμβάλω μέσα στα σοβαρά τα θεωρούμενα ασόβαρα. Παρηγοριέμαι όταν θυμάμαι τον Καβάφη. Μέχρι στιγμής έχω ανακοινώσει δύο τουλάχιστον συμμετοχές σε συνέδρια με τέτοιους ημισοβαρούς τίτλους. Εχτές σκεφτόμουν να παρεμβάλω μέσα στην οπτική παρουσίαση εξώφυλλα περιοδικών κόμικ που βρήκα εδώ. Ως το τέλος ποιός ξέρει τι άλλο θα σκεφτώ.
Οι γείτονες απέναντι ακούνε διαρκώς δημοτικά με κλαρίνο-κάνει ζέστη-κάνει ανυπομονησία-πουλάκι ξένο ξενιτεμένο-κάνει θλίψη-το φεγγάρι κάνει κύκλο στης αγάπης μου τον κήπο-
Ένα από τα πιό αγαπημένα μου blog. Το διαβάζω χωρίς να με αφορά, αισθάνομαι σχεδόν ενοχή, σαν να κατασκοπεύω τη ζωή άλλων ανθρώπων. Αισθάνομαι την ανάγκη να ζητήσω συγγνώμη. Δεν θυμάμαι να έχω αφήσει ποτέ μήνυμα, δεν νομίζω να τόλμησα, πάλι δεν ξέρω.
JugendΘα αποφύγω τη θάλασσα. Δι'ευνοήτους λόγους. Θα πάρω τα βουνά. Θα πάρω τα φαντάσματά μου και θα πάμε στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού. Κι αν όλα πάνε καλά, μπορεί να περάσουμε καλά, να γυρίσουμε λίγο πιό καλά απ'ότι φεύγουμε. Ναι, καλά...
Peter Liepmann Μιά παλιά ιστορία
Ο μεγάλος μου φόβος ήταν πάντα η κατάρρευση. Η αποκάλυψη. Η πτώσις του προκαλύματος.
Κάτι λέει, αυτό φοβόμουν πάντα, κάτι άγνωστο, θα έκανε όλο το οικοδόμημα να καταρρεύσει, όλα θα έπεφταν κάτω σαν τραπουλόχαρτα, θα έπεφταν σαν δαρμένα από δυνατή βροχή.
Κι εγώ λέει θα αποκαλυπτόμουν όχι γυμνή, όχι απλώς γυμνή, αλλά τραυματισμένη, με όλες τις πληγές χαίνουσες, πληγές κακοφορμισμένες, με φλεγμονές πολυκαιρισμένες. Αηδιαστικά θλιβερή, πάντως άρρωστη. Και μετά θα είμαι άρρωστη αλήθεια.
Κάτι λέει, αυτό φοβόμουν πάντα, κάτι άγνωστο, θα έκανε όλο το οικοδόμημα να καταρρεύσει, όλα θα έπεφταν κάτω σαν τραπουλόχαρτα, θα έπεφταν σαν δαρμένα από δυνατή βροχή.
Κι εγώ λέει θα αποκαλυπτόμουν όχι γυμνή, όχι απλώς γυμνή, αλλά τραυματισμένη, με όλες τις πληγές χαίνουσες, πληγές κακοφορμισμένες, με φλεγμονές πολυκαιρισμένες. Αηδιαστικά θλιβερή, πάντως άρρωστη. Και μετά θα είμαι άρρωστη αλήθεια.
18 σχόλια:
Ιφιμεδεια μας
Δε το ξεραμε οτι ειστε και....
χρυσοχερα, συν τοις αλλοις! :)
Το να ραβει κανεις και μαλιστα..
κουρτινες εν μεσω θερους,στην Αθηνα(αν δεν κανω λαθος),δεν ειναι και ευκολη δουλεια! :)
Εγω παντως βγαζω..σπυρια με το που ακουω για τετοιες τεχνες & ασχολιες
με βελονες,in general! :)
Kαλα τα dvd της Λωξάντρας (αντε να βρω τετoια πραγματα εδω)καλος κι ο καφές και ο χαλβάς,μα πιο καλη η παρεα με τη μαμα, πιστευω....(Ο καθενας με το πονο του) :)
O Καβαφης, ειναι εξαιρετος, αλλα τωρα με τις ζεστες, μηπως δεν ενδείκνυται και τοσο; :)
Oσο για το φοβο της πτώσης του προκαλύμματος νομιζω εχει αξια οταν καποιοι τουλαχιστον το καταλαβαινουν.Oι περισσοτεροι ζουν μια ζωη χωρις να συνειδητοποιουν
οτι αυτο που εζησαν ηταν οντως ενα ..προκαλυμμα ζωης και οχι η ιδια η ζωη!
Υ.Γ
Αρχιστε και εσεις να παιζετε λιγο AC/DC για τους γειτονες με τα δημοτικα ασματα. Νομιζω θα το εκτιμησουν ιδιαιτερως :)
Ουγκ...ζεσταίνομαι ακόμα και στην Κασπία ;-)
τι έξυπνο (as expected) ποστ!
πολλά φιλιά, καλό σ/κ
Με πρόλαβε ο enteka.
Ωραία ανάρτηση.
Α,δεν γνωρίζουμε για εσάς,πάντως εμάς κάτι καταρρεύσεις,κάτι εξιλεώσεις,κάτι πιάνω πάτο,κάτι "δέστε τις αδυναμίες μου και άντε γαμηθείτε άμα δε σας κάνω" πολύ μας αρέσουν ή τέλος πάντων έχουμε τη μαζοχιστική υποψία ότι τα τραβάει ο οργανισμός μας-κι ας μην τα θέλει καθόλου ο "εκλογικευμένος" κώλος μας.
Και μη σας πούμε για τους φόβους μας...χημεία και τέρατα που λέει κι Τζιμάκος.
Καλημέρα σας Ιφιμέδεια κι ευχαριστώ πολύ για όσα λέτε περί αγαπημένου-τα άλλα βέβαια δεν ισχύουν! Σύμπτωση: χτες είδα το Σουίνι Τοντ-κύριος οίδε γιατί το καθυστερούσα τόσο κι ανανέωσα την αγάπη/πίστη με τον Μπάρτον, την κυρία του κ το Τζόνυ ντεπ.
k egw kryfodiavazw xwris na afhnw sxolia :-)& blush
ekeino to teuxos ths vogue htan apolyta oneiriko. alla to petaxa.
to katalavainw auto pou les me thn katsarola sou. egw pali, se vlepw san ena nhsi pou vrexetai gyrw gyrw apo thalassa.
kalhmera.
''κουράστηκε πολύ και δεν έχω τρόπο πιά να τον ξεκουράσω, δεν έχω κέφι να τον κεφίσω.''
αναρωτιόμουν τι γίνεται τότε,
όταν ο άλλος είναι άκεφος και μεις άκεφοι που είναι άκεφοι...ή είναι crashing point στις σχέσεις ή στρατηγική της ακεφιάς...κάτι μου θύμισε που περνάω και γω για αυτό σχώρνα με...
@Ελβα:
Αχ, δεν είμαι και τόσο χρυσοχέρα, μην νομίζετε. Η αφήγησις εξωραΐζει..
Μου άρεσε πολύ η ιδέα με τους AC/DC. Προσπάθησα ήδη με Μπαχ, αλλά ο Γερμανός δεν απέδωσε τα αναμενόμενα...
@An-Lu:
Είστε η πιό εξωτική γοργόνα που γνωρίζω! Κασπία... ακούγεται τόσο μακρινό όσο είναι!
@Έντεκα:
:)
@Μάνος:
:))
@7 demons:
"τα τραβάει ο οργανισμός μας-κι ας μην τα θέλει καθόλου ο "εκλογικευμένος" κώλος μας"
Ω ΝΑΙ! ΝΑΙ!
@Μαριλένα:
Καλημέρα!! Τι έκπληξη! Νόμιζα ότι δεν γνωρίζατε την ύπαρξή μου και ήταν το σχόλιό μου εξομολογητικό.. Χαίρομαι που σας βλέπω εδώ!
@DonnaBella:
Έκανα κι εγώ το ίδιο (διάβαζα χωρίς σχόλια) στο πρώτο στάδιο ανακάλυψης των μπλογκ! Μετά άφηνα και σχόλια, μετά άνοιξα και δικό μου.
Εύχομαι λοιπόν να σε δω σύντομα στο τρίτο στάδιο!
Μου άρεσε η εικόνα του νησιού που γράφεις. Θα την σκεφτώ.
@gasireu:
Δικαιολογημένα αναρωτιέσαι. Δεν είναι εύκολη η απάντηση σε αυτόν τον γρίφο...
Ελπίζεις φαντάζομαι κάποιος να βρει το κέφι του και να είναι και μεταδοτικό...
Μιά που μιλάμε για πληγές έχω την αίσθηση πως αυτές τις μέρες που όλος ο κόσμος είναι σε διακοπές πονάνε περισσότερο.Φαντάζεσαι πως όλοι είναι χαρούμενοι και διασκεδάζουν την ανέμελη ζωή τους εκτος από σένα.Και αυτό σε κάνει να νιώθεις απελπιστικά μόνος κοιτάζοντας μια άδεια πόλη που κι αυτή με τη σειρά της μοιάζει εγκαταλελλειμένη από τους βιαστικούς παραθεριστές που τρέχουν να προλάβουν την ευτυχία σε κάποια παραλία...
Περσέα
το σχόλιό σου είναι πολύ εύστοχο και ειλικρινές θα έλεγα. Πράγματι κι εγώ το συνειδητοποιώ ότι έτσι κάπως νιώθω. Ότι όλοι είναι κάπου αλλού και περνάνε καλά κι εγώ εδώ στο κλουβί μου -ή μάλλον στην κατσαρόλα μου...
Δημοσίευση σχολίου