Παλιοκαιρισμένο λαϊκοπόστ

Σάββατο 24 Απριλίου 2010

Γράφω το κείμενο χειρόγραφα, πλάϊ στο τζάκι, Σάββατο βράδυ στην άκρη της Θεσσαλίας, για να παραφράσω τη Σώτη.

Ακούμε Στανίση, από τοπικό σταθμό των Τρικάλων - μαγνητοφώνηση από βινύλιο, πηδάει η βελόνα. Δύο αγάπες δεν μπορούν σε μιά καρδιά να ζήσουν whatever. Το σπουδαίο σ'αυτό το τραγούδι δεν είναι οι στίχοι αλλά το καταιγιστικό κλειδοκύμβαλο στο βάθος που παραπέμπει χωρίς αιδώ στον Ιωάννη Σεβαστιανό.

Πριν κάψω στο τζάκι ολόκληρο το παχυλό φύλλο εβδομαδιαίας freepress με όλα τα τσιτάτα της μαζί, αλιεύω ένα τελευταίο: ο Burton είναι ο νέος Πλιάτσικας. Το επόμενο λεπτό τα αποκαΐδια της νεοελληνικής ομφαλοσκοπικής βλακείας σκαρφαλώνουν την καμινάδα του παππού μου.

Είναι περίεργο που γράφω στο χέρι. Το χέρι είναι πιό αργό απ'το μυαλό. Θα ζήσει αυτή η σελίδα, θα γίνει ανάρτηση ή θα την κάψω κι αυτήν στο τζάκι;

Προφανώς είμαι οικτρά επιεικής με τον εαυτό μου.

Εμείς ήμασταν έτοιμοι να πάμε στη Δανία, αλλά έσκασε ένα ηφαίστειο και το αναβάλλαμε. Στα Τρίκαλα δεν έχει ηφαίστεια. Ήρθαμε Τρίκαλα λοιπόν με τις ίδιες βαλίτσες: ευελιξία.

Όπως έγραψα, με αινιγματική είναι η αλήθεια διάθεση, σε μιά φίλη: δεν πήγα, αλλά γύρισα, δεν μίλησα, αλλά ακούστηκα.

Να κάνω πράγματα που δεν ταιριάζουν/ στο χαρακτήρα μου και την υπόληψή μου/ να κάνω πράγματα που θα με βγάλουν/ έξω απ'τα ρούχα μου και την υπομονή μου
τραγουδάει στο βάθος ο Ζαφείρης Μελάς

Πριν κάψω στο τζάκι ένα παλιό φύλλο των Νέων διαβάζω ένα κομμάτι του Γιάννη Η. Χάρη και προβληματίζομαι μαζί του για τα λατινόγραπτα ονόματα. Έχει δίκιο κατά βάσιν, αλλά όχι απόλυτο. Εν τέλει πάντως, στην πυρά κι αυτός.

Σήμερα πήρα το βιβλίο που έδινε το Έθνος, το Blogging για Πρωτάρηδες - pathetic or not?
Και δεν φτάνει που πήρα το βιβλίο, το άνοιξα κιόλας.


Αυτοί που δεν μιλάνε, περισσότερο πονάνε και καθεμιά ματιά τους είναι κραυγή. Έτσι λέει τώρα ο Ζαφείρης.





Το άνοιξα που λέτε το βιβλίο για το blogging και πέφτω, ω της συμπτώσεως, ωσάν να άνοιξα τον καζαμία, στην απάντηση που αναζητούσα σε ένα ερώτημα βαθύ [sic] και ασήκωτο. Γράφω από μνήμης: "όσοι γράφετε το ιστολόγιό σας με ψευδώνυμο πρέπει να είστε έτοιμοι να αντιμετωπίσετε το γεγονός ότι κάποτε μπορεί να σας διαβάσουν (και να σας αναγνωρίσουν) άνθρωποι από την "αληθινή" ζωή. Πρέπει να είστε έτοιμοι να υπερασπιστείτε τα κείμενά σας. - Αυτό.


Την ίδια στιγμή που γράφω αυτά - μα την Παναγία δηλαδή- ο σατανικός Ζαφείρης τραγουδάει ένα παλιό του Αγγελόπουλου


Φοβάμαι να σ'ανοίξω την καρδιά μου/ κι ας λες πώς είσαι φίλος κι αδελφός/ γιατί αν θα σου πω τα όνειρά μου/ φοβάμαι πώς θα βγεις κι εσύ εχθρός





Σήμερα το πρωί, παρεμπιπτόντως, άκουσα στην Καλάμπακα, τους αμίμητους στίχους
Σ'αγαπάω πιό πολύ κι απ'την γυναίκα μου/ σ'αγαπάω πιό πολύ κι'απ'τη ζωή μου
που εισάγουν μιά νέα μονάδα μέτρησης αγάπης που υψώνεται επάνω από τον θεσμό και επάνω από τον ίδιο τον εαυτό.


Αισθάνομαι ότι στα λαϊκά τραγούδια διακρίνονται ως και επιδράσεις της προσωκρατικής φιλοσοφίας. Θα μου πείτε, και δικαίως, εξαρτάται πόσο έχεις πιεί.

Εγώ που χαζομεθάω με μισό ποτήρι μπύρα βλέπω παντού φοβερά, αμείλικτα ερωτήματα και βαθυστόχαστες διαπιστώσεις.

Σε κάθε περίπτωση καλύτεροι στίχοι από το Κάνε το Χειμώνα Καλοκαίρι του Κότσιρα.




Αυτή την παλιοκαιρισμένη, ενδοκρινολογική ανάρτηση, την γεμάτη καμένο ξύλο, καμένο χαρτί και παλιά τραγούδια από επαρχιακό ραδιόφωνο, επιχειρώ να σώσω με φωτογραφίες από τα άνθη της άγριας άνοιξης που περιμένουν εκεί έξω να κατασπαράξουν τα μάτια μας. Δεν έχω κέφι να μιλήσω για την ελληνική οικονομία, είναι και Παρασκευή (δηλαδή κατά το ποστ Σάββατο, en fin.