Εδώ ο κόσμος καίγεται.
Καίγεται χωρίς αιδώ και χωρίς τύψη, καίγεται με κέφι και απαράμιλλο μπρίο, καίγεται οργανωμένα, με συνεργασία και πνεύμα αδελφικό, με παλμό αγωνιστικό, με μίσος απύθμενο. Καίγεται με μολότωφ και ακριβή βενζίνη στο όνομα της αντι-εξουσιαστικής πάλης, στο όνομα της καθαγιασμένης οργής.
Έχει καιρό που καίγεται ο κόσμος, έχει καιρό που πεθαίνουν εδώ γύρω μας άνθρωποι που η ζωή τους αξιολογήθηκε χαμηλότερα από τα κίνητρα των εκτελεστών της. Και οι αντιδράσεις όλων μας παρακολουθούν πιστά αυτή την αξιολόγηση.
Σταχυολογώ από μνήμης. Ο Αξαρλιάν: παράπλευρη απώλεια σε έναν πόλεμο που κήρυξε ένα τσούρμο «αντιεξουσιαστών» και σιγοντάρισαν πολλοί περισσότεροι. Ήταν άτυχος. = Λυπάμαι, θυμώνω. Ο εφοπλιστής Βερνίκος: καλά να πάθει, ήταν κεφαλαιούχος, μπράβο στους επαναστάτες που χτυπούν το κεφάλαιο. = Δεν λυπάμαι, δεν θυμώνω. Νεαροί αστυνομικοί γαζώνονται στην είσοδο ενός τμήματος: καλά να πάθουν, κανείς δεν επιτρέπεται να συμπονά τους αστυνομικούς, άλλωστε είναι δουλειά τους να τρώνε σφαίρες. = Δεν λυπάμαι, δεν θυμώνω. Ο Αλέξανδρος δολοφονημένος από σφαίρα αστυνομικού. = Λυπάμαι πολύ, θυμώνω πολύ. Ο ασήμαντος Χαμιντουλάν, στο λάθος τόπο, την λάθος ώρα, παράπλευρη απώλεια κι αυτός. = Λυπάμαι (λίγο), δεν θυμώνω καθόλου.
Έτσι και τώρα. Βρέθηκαν άνθρωποι που έκριναν την αξία της ζωής της Αγγελικής, της Βιβής και του Νώντα. Δεν είχαν δικαίωμα να μην κάνουν απεργία, κακό του κεφαλιού τους, στο πρόσωπό τους έπρεπε να καεί συμβολικά το τραπεζικό μας σύστημα. Δεν φταίνε οι «αντι-εξουσιαστές» που έβαλαν τη φωτιά, ήταν αναμενόμενο ότι θα γινόταν εκεί επίθεση, είναι εδώ και χρόνια καθιερωμένες οι μολότωφ και οι καταστροφές, απαραίτητο αξεσουάρ μιάς επιτυχημένης πορείας.
Εγώ τον θάνατο αυτών των ανθρώπων έβλεπα εδώ και καιρό κάποιοι να τον απαιτούν. Ήταν άραγε μόνο δική μου εντύπωση; Εδώ και μέρες ήταν σαφές ότι θα καταλήγαμε σε αυτό το ζητούμενο. Κι εξακολουθώ να αντιλαμβάνομαι ότι κάποιοι συνεχίζουν να απαιτούν κι άλλους θανάτους, κι άλλο αίμα.
Εκεί έξω, γύρω και μέσα μας, συνειδητά ή ασυνείδητα, αξιολογούμε πιά σαφώς την ανθρώπινη ζωή. Οι αστυνομικοί μπορούν να πεθάνουν, πρέπει, δεν θα τους λυπηθούμε, το ίδιο και οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι, οι εύποροι επιχειρηματίες. Αυτοί μπορούν να πεθάνουν, πρέπει. Κι όσοι δεν συμφωνούν; ε, να πεθάνουν κι αυτοί.
Θυμώνω κι εγώ. Θυμώνω με όσους είναι θυμωμένοι, με όσους διαμαρτύρονται και διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους ως αθώα θύματα των πολιτικών ταγών αυτής της χώρας. Δεν τους ανέχομαι γιατί βλέπω σαφώς την δική τους προσωπική, ατομική ενοχή. Δεν πιστεύω ότι είναι ένοχοι μόνο οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι ή οι κεφαλαιούχοι, έτσι συλλήβδην. Ένοχοι είναι οι περισσότεροι Έλληνες που υιοθέτησαν έναν τρόπο ζωής που απείχε από τις πραγματικές οικονομικές τους δυνατότητες, που εξαπάτησαν και εκμεταλλεύτηκαν το κράτος με όλους τους τρόπους -φοροδιαφεύγοντας, παίρνοντας μίζες, προμήθειες και υψηλές θέσεις, απέχοντας από την εργασία τους ή αμειβόμενοι υπερβολικά σε σχέση με την προσφορά τους.
Ένοχοι είναι όλοι όσοι επέλεξαν να θέσουν στην ζωή τους υπέρτατη αξία το χρήμα. Και στο όνομα της αξίας αυτής ως φαίνεται ορισμένοι είναι και διατεθειμένοι να σκοτώσουν.
Θυμώνω, αλλά επιλέγω να προσπαθήσω να μην διοχετεύσω τον θυμό μου σε κανέναν. Δεν έχει και νόημα, είναι τόσοι πολλοί. Είναι συνάδελφοι, γνωστοί, συγγενείς και φίλοι. Δεν θα τους δείξω τον θυμό μου, θα τον καταπιώ. Εκείνοι συνεχίζουν να μου στέλνουν μηνύματα στο κινητό και στο mail, να γράφουν στα blog τους, να ουρλιάζουν στα τηλέφωνα, να ωρύονται κατά πρόσωπο. Συνεχίζουν να με προκαλούν. Βλέπω το στόμα τους να αφρίζει, τα μάτια τους να αστράφτουν, το θυμό τους να γίνεται μίσος.
Τους προκαλώ φαίνεται κι εγώ γιατί δηλώνω ότι δεν θα φοβηθώ. Ότι μπορώ να ζήσω με λιγότερα χρήματα, θα προσπαθήσω να ζήσω με λιγότερα χρήματα, έχω ζήσει με λίγα χρήματα, ζω με λίγα χρήματα, τα χρήματα δεν είναι το πιο σπουδαίο πράγμα στη ζωή, η ζωή είναι το πιο σπουδαίο πράγμα στη ζωή.
Θα κλειστώ στο σπίτι μου λοιπόν και θα περιμένω να έρθουν να με κάψουν οι φίλοι μου και οι συγγενείς μου, οι γνωστοί μου. Γιατί έχω διαφορετική άποψη από αυτούς, γιατί δεν κατέβηκα στην πορεία, γιατί δεν έχω πιστωτικές και δάνεια, γιατί δεν έχω τζιπ, γιατί δεν έγλυψα, δεν φίλησα κατουρημένες ποδιές στη δουλειά μου, γιατί έμαθα να μην εξαρτώ την ευτυχία μου από το χρήμα, για ένα σωρό άλλους λόγους που τώρα δεν μπορώ να θυμηθώ κι ούτε έχει νόημα να παραθέσω.
Θα περιμένω. Αν δεν μπορούν να με αντέξουν ας με εξοντώσουν. Κι ο οργισμένος ας σκοτώσει τον κουρασμένο. Δεν θα φοβηθώ.
Αν και προσπάθησα πολύ, το κείμενο αυτό γράφτηκε υπό το καθεστώς μιάς βαθιάς θλίψης που δεν μπόρεσα τελικά να διαχειριστώ. Ελπίζω να βγάζει κάποιο νόημα αν μη τι άλλο για όποιον είχε το κουράγιο να φτάσει ως το τέλος.
Καίγεται χωρίς αιδώ και χωρίς τύψη, καίγεται με κέφι και απαράμιλλο μπρίο, καίγεται οργανωμένα, με συνεργασία και πνεύμα αδελφικό, με παλμό αγωνιστικό, με μίσος απύθμενο. Καίγεται με μολότωφ και ακριβή βενζίνη στο όνομα της αντι-εξουσιαστικής πάλης, στο όνομα της καθαγιασμένης οργής.
Έχει καιρό που καίγεται ο κόσμος, έχει καιρό που πεθαίνουν εδώ γύρω μας άνθρωποι που η ζωή τους αξιολογήθηκε χαμηλότερα από τα κίνητρα των εκτελεστών της. Και οι αντιδράσεις όλων μας παρακολουθούν πιστά αυτή την αξιολόγηση.
Σταχυολογώ από μνήμης. Ο Αξαρλιάν: παράπλευρη απώλεια σε έναν πόλεμο που κήρυξε ένα τσούρμο «αντιεξουσιαστών» και σιγοντάρισαν πολλοί περισσότεροι. Ήταν άτυχος. = Λυπάμαι, θυμώνω. Ο εφοπλιστής Βερνίκος: καλά να πάθει, ήταν κεφαλαιούχος, μπράβο στους επαναστάτες που χτυπούν το κεφάλαιο. = Δεν λυπάμαι, δεν θυμώνω. Νεαροί αστυνομικοί γαζώνονται στην είσοδο ενός τμήματος: καλά να πάθουν, κανείς δεν επιτρέπεται να συμπονά τους αστυνομικούς, άλλωστε είναι δουλειά τους να τρώνε σφαίρες. = Δεν λυπάμαι, δεν θυμώνω. Ο Αλέξανδρος δολοφονημένος από σφαίρα αστυνομικού. = Λυπάμαι πολύ, θυμώνω πολύ. Ο ασήμαντος Χαμιντουλάν, στο λάθος τόπο, την λάθος ώρα, παράπλευρη απώλεια κι αυτός. = Λυπάμαι (λίγο), δεν θυμώνω καθόλου.
Έτσι και τώρα. Βρέθηκαν άνθρωποι που έκριναν την αξία της ζωής της Αγγελικής, της Βιβής και του Νώντα. Δεν είχαν δικαίωμα να μην κάνουν απεργία, κακό του κεφαλιού τους, στο πρόσωπό τους έπρεπε να καεί συμβολικά το τραπεζικό μας σύστημα. Δεν φταίνε οι «αντι-εξουσιαστές» που έβαλαν τη φωτιά, ήταν αναμενόμενο ότι θα γινόταν εκεί επίθεση, είναι εδώ και χρόνια καθιερωμένες οι μολότωφ και οι καταστροφές, απαραίτητο αξεσουάρ μιάς επιτυχημένης πορείας.
Εγώ τον θάνατο αυτών των ανθρώπων έβλεπα εδώ και καιρό κάποιοι να τον απαιτούν. Ήταν άραγε μόνο δική μου εντύπωση; Εδώ και μέρες ήταν σαφές ότι θα καταλήγαμε σε αυτό το ζητούμενο. Κι εξακολουθώ να αντιλαμβάνομαι ότι κάποιοι συνεχίζουν να απαιτούν κι άλλους θανάτους, κι άλλο αίμα.
Εκεί έξω, γύρω και μέσα μας, συνειδητά ή ασυνείδητα, αξιολογούμε πιά σαφώς την ανθρώπινη ζωή. Οι αστυνομικοί μπορούν να πεθάνουν, πρέπει, δεν θα τους λυπηθούμε, το ίδιο και οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι, οι εύποροι επιχειρηματίες. Αυτοί μπορούν να πεθάνουν, πρέπει. Κι όσοι δεν συμφωνούν; ε, να πεθάνουν κι αυτοί.
Θυμώνω κι εγώ. Θυμώνω με όσους είναι θυμωμένοι, με όσους διαμαρτύρονται και διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους ως αθώα θύματα των πολιτικών ταγών αυτής της χώρας. Δεν τους ανέχομαι γιατί βλέπω σαφώς την δική τους προσωπική, ατομική ενοχή. Δεν πιστεύω ότι είναι ένοχοι μόνο οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι ή οι κεφαλαιούχοι, έτσι συλλήβδην. Ένοχοι είναι οι περισσότεροι Έλληνες που υιοθέτησαν έναν τρόπο ζωής που απείχε από τις πραγματικές οικονομικές τους δυνατότητες, που εξαπάτησαν και εκμεταλλεύτηκαν το κράτος με όλους τους τρόπους -φοροδιαφεύγοντας, παίρνοντας μίζες, προμήθειες και υψηλές θέσεις, απέχοντας από την εργασία τους ή αμειβόμενοι υπερβολικά σε σχέση με την προσφορά τους.
Ένοχοι είναι όλοι όσοι επέλεξαν να θέσουν στην ζωή τους υπέρτατη αξία το χρήμα. Και στο όνομα της αξίας αυτής ως φαίνεται ορισμένοι είναι και διατεθειμένοι να σκοτώσουν.
Θυμώνω, αλλά επιλέγω να προσπαθήσω να μην διοχετεύσω τον θυμό μου σε κανέναν. Δεν έχει και νόημα, είναι τόσοι πολλοί. Είναι συνάδελφοι, γνωστοί, συγγενείς και φίλοι. Δεν θα τους δείξω τον θυμό μου, θα τον καταπιώ. Εκείνοι συνεχίζουν να μου στέλνουν μηνύματα στο κινητό και στο mail, να γράφουν στα blog τους, να ουρλιάζουν στα τηλέφωνα, να ωρύονται κατά πρόσωπο. Συνεχίζουν να με προκαλούν. Βλέπω το στόμα τους να αφρίζει, τα μάτια τους να αστράφτουν, το θυμό τους να γίνεται μίσος.
Τους προκαλώ φαίνεται κι εγώ γιατί δηλώνω ότι δεν θα φοβηθώ. Ότι μπορώ να ζήσω με λιγότερα χρήματα, θα προσπαθήσω να ζήσω με λιγότερα χρήματα, έχω ζήσει με λίγα χρήματα, ζω με λίγα χρήματα, τα χρήματα δεν είναι το πιο σπουδαίο πράγμα στη ζωή, η ζωή είναι το πιο σπουδαίο πράγμα στη ζωή.
Θα κλειστώ στο σπίτι μου λοιπόν και θα περιμένω να έρθουν να με κάψουν οι φίλοι μου και οι συγγενείς μου, οι γνωστοί μου. Γιατί έχω διαφορετική άποψη από αυτούς, γιατί δεν κατέβηκα στην πορεία, γιατί δεν έχω πιστωτικές και δάνεια, γιατί δεν έχω τζιπ, γιατί δεν έγλυψα, δεν φίλησα κατουρημένες ποδιές στη δουλειά μου, γιατί έμαθα να μην εξαρτώ την ευτυχία μου από το χρήμα, για ένα σωρό άλλους λόγους που τώρα δεν μπορώ να θυμηθώ κι ούτε έχει νόημα να παραθέσω.
Θα περιμένω. Αν δεν μπορούν να με αντέξουν ας με εξοντώσουν. Κι ο οργισμένος ας σκοτώσει τον κουρασμένο. Δεν θα φοβηθώ.
Αν και προσπάθησα πολύ, το κείμενο αυτό γράφτηκε υπό το καθεστώς μιάς βαθιάς θλίψης που δεν μπόρεσα τελικά να διαχειριστώ. Ελπίζω να βγάζει κάποιο νόημα αν μη τι άλλο για όποιον είχε το κουράγιο να φτάσει ως το τέλος.
38 σχόλια:
Αγαπητή Ιφιμέδεια,
παρότι σε διαβάζω αρκετό καιρό, είναι η πρώτη φορά που θέλω ν' απαντήσω σε ανάρτησή σου. Δουλεύω από τα 20 μου (ήμουν τυχερή), έχω ένα σπίτι, που αγόρασα με τα χρήματα των νεκρών μου, ένα μικρό αυτοκίνητο, και ελάχιστα χρήματα στην άκρη. Μπορώ να ζήσω και με ακόμη λιγότερα. Δεν έκλεψα, δεν φίλησα κατουρημένες ποδιές για τη δουλειά μου. Οι φίλοι μου δεν θα με κάψουν γιατί (εκτός του ότι μ' αγαπούν, ελπίζω)είναι και αυτοί στην ίδια κατάσταση μ' εμένα. Δεν νιώθω υπεράνω, ή απέξω απ' αυτή την ιστορία γιατί αναγνωρίζω την προσωπική μου ευθύνη για όσα ανέχθηκα χρόνια τώρα (το φακελλάκι στο γιατρό, λόγω του φόβου για την υγεία του δικού μου ανθρώπου, τις αποδείξεις που δεν πήρα, γιατί έπρεπε να στήσω καυγά και δεν το αντέχω, κυρίως όμως γιατί δεν μίλησα, δεν αντέδρασα στις "μικρές" ή "μεγάλες" τρομοκρατίες της ζωής μου/μας). Και ναι, είμαι θυμωμένη, κυρίως με τον εαυτό μου. Τώρα όμως που δεν θα έχω να χάσω παρά "μόνο τις αλυσίδες μου", δεν νιώθω ότι είμαι μόνη μου. Αυτό θέλω να υπερασπιστώ. Μην μας βάζεις όλους στο ίδιο σακί. Σ'αυτό "το πάρτυ που τελείωσε" είμαστε πάρα πολλοί που δεν συμμετείχαμε. Και αν πρέπει να πληρώσουμε το λογαριασμό, ας γίνει τουλάχιστον χωρίς το φόβο.
Χαίρομαι οταν γράφεις ετσι,αλλά πιό πολύ χαίρομαι οταν είσαι οργισμένη καί τό δείχνεις.
Τό καλυτερο σου μέ διαφορά.
Οσο γιά αυτά πού γράφεις υπάρχει κάποιος πού διαφωνεί?
Εκτός αν είναι παχύδερμο,οπότε τό θέμα αλλάζει.
Μου ήταν παρήγορο που αυτές τις μέρες σήκωσα το τηλέφωνο και είπαμε τα ίδια. Θα ζήσουμε με λιγότερα, έχουμε ζήσει και με λιγότερα. Στη χείριστη θα μείνουμε όλοι μαζί σε ένα σπίτι και θα τη βγάλουμε. Θα χάσουμε τις δουλειές μας αλλα ξέρουμε να κάνουμε πολλά πράγματα, να πα να γαμηθεί θα βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον. Αλλά η λύπη; Αυτή η αβάσταχτη λύπη που συσσωρεύεται εδώ και μήνες; Η ντροπή; Χθες ένας γνωστός από την Αγγλία με ρώταγε στο MSN τι γίνεται στην Ελλάδα; Σκέφτηκα τις τελευταίες ώρες κάποιου που τον σεβόμουν και τον θαύμαζα και που παραμορφωμένος από τον καρκίνο στον εγκέφαλο και τον πόνο ξεψυχούσε στο νοσοκομείο και κανείς μας δεν άντεχε πια ούτε να τον κοιτάξει. Γιατί νιώθαμε ότι δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Τότε που αμφιβάλλαμε αν τελικά είχε σημασία ότι τον σκεφτόμασταν. Τελικά δεν του είπα τίποτα. Απλώς ήξερα ότι είχε τελικά σημασία ότι τον σκεφτόμασταν, ότι λυπόμασταν, ότι δεν ξεχάσαμε.
Οτι δεν εξαφανιστήκαμε, δεν πήγαμε για ψώνια για να ξεχαστούμε και ποτέ δεν τον εγκαταλείψαμε.
Και θυμώναμε με όλους αυτούς που είπαν τι πας και κάνεις αφού από τη μορφίνη δεν έχει συναίσθηση, είναι σε καταστολή.
Να σας πω κάτι? Αν μας κάψουν θα χορέψουμε!
Αγαπητή μου elger,
χαίρομαι πάρα πολύ για το σχόλιό σου. Σ'ευχαριστώ πολύ που μπήκες στον κόπο να γράψεις αυτές σου τις σκέψεις.
Όχι, δεν τους βάζω όλους στο ίδιο καζάνι και σε όσα γράφεις συμφωνώ απολύτως μαζί σου.
Ίσως όμως να είσαι πιό τυχερή από μένα που έρχομαι σε επαφή με ανθρώπους που διεκδικούν την αθωότητα και εκφράζονται με πρωτοφανή μήνη, που αδιαφορούν για το θάνατο ανθρώπων και επιμένουν να επιστρέφουν τη συζήτηση στο επίπεδο του χαμένου ποσοστού στα επιδόματα του δημοσίου.
Όχι, δεν πρέπει να φοβηθούμε, αλλά εγώ τουλάχιστον δεν προτίθεμαι να κατέβω στο πεζοδρόμιο και να πολεμήσω με τον διπλανό μου για να επικρατήσω. Δεν έφαγα ποτέ λαρύγγια στη ζωή μου, δεν θέλω να αρχίσω τώρα. Αυτή είναι η ουσιαστική μου διαφωνία με όλο αυτό το διάσπαρτο κλίμα μίσους.
Αγαπητέ μου taki x,
υπάρχουν πολλοί που διαφωνούν με αυτά που μόλις έγραψα. Όπως γράφω και στο κείμενο και στο προηγούμενο σχόλιο, φαίνεται είμαι άτυχη γιατί περιστοιχίζομαι από ανθρώπους που αξιολογούν τις οικονομικές απώλειες υπεράνω των ανθρωπίνων. Που ενώ τους μιλώ για τον θάνατο των εργαζομένων μου απαντούν για τη σύνταξη των παπούδων που δεν θα μπορούν τώρα να χαρτζιλικώνουν τα παιδιά τους. Έλεος!
Και όχι, εμένα δεν μου αρέσω οργισμένη, γιατί μετά άναρωτιέμαι διαρκώς αν επικοινώνησα σωστά τις σκέψεις μου...
(είμαι όμως πάντα ευγνώμων για την καλή κουβέντα)
Αγαπημένη Αβάδιστη,
χίλια ευχαριστώ για τα υπέροχα που έγραψες εδώ μέσα. Αξίζουν πολλά οι σκέψεις και τα γραφόμενά σου.
Την αγάπη που προσφέρεις στον διπλανό σου την παίρνεις εσύ εκείνη τη στιγμή κιόλας πίσω. Όχι, δεν θα εγκαταλείψουμε τους φίλους μας, έχουμε περάσει κι εμείς ανεργία πολύχρονη και ξέρουμε τι θα πει. Όχι, δεν θα συνηθίσουμε να πεθαίνουν άνθρωποι όπως (ομολογουμένως) συνηθίσαμε να βλέπουμε μολότωφ σε πορείς και διαμαρτυρίες.
Θα βοηθήσουμε τους φίλους και τους γνωστούς, θα μείνουμε περισσότεροι μαζί, θα κάνουμε ό,τι χρειαστεί.
Ούτε ο θάνατος είναι λύση, ούτε η κατάλυση της δημοκρατίας με την απόπειρα εμπρησμού του κοινοβουλίου που κάποιοι επιχείρησαν να μας δείξουν ότι δεν είναι και τόσο δύσκολη...
Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων: τα σχόλια της elger που διέγραψα πιό πάνω ήταν επαναληπτικά του αρχικού, προφανέστατα λόγω μπλοκαρίσματος του blogger
"Θυμώνω κι εγώ. Θυμώνω με όσους είναι θυμωμένοι, με όσους διαμαρτύρονται και διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους ως αθώα θύματα των πολιτικών ταγών αυτής της χώρας. Δεν τους ανέχομαι γιατί βλέπω σαφώς την δική τους προσωπική, ατομική ενοχή. Δεν πιστεύω ότι είναι ένοχοι μόνο οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι ή οι κεφαλαιούχοι, έτσι συλλήβδην. Ένοχοι είναι οι περισσότεροι Έλληνες που υιοθέτησαν έναν τρόπο ζωής που απείχε από τις πραγματικές οικονομικές τους δυνατότητες, που εξαπάτησαν και εκμεταλλεύτηκαν το κράτος με όλους τους τρόπους -φοροδιαφεύγοντας, παίρνοντας μίζες, προμήθειες και υψηλές θέσεις, απέχοντας από την εργασία τους ή αμειβόμενοι υπερβολικά σε σχέση με την προσφορά τους".
Το προσυπογράφω και με τα δυο μου χέρια.
Χαίρομαι Μάνο.
Αυτή την ώρα που πεθαίνει το συναίσθημα, καλό είναι να μπορούμε να ακουμπήσουμε στη λογική, καλύτερο ακόμη όταν είναι η λογική των φίλων...
Σε καταλαβαινω..
Σκεψου πως εγω μολις γυρισα κ απο το νοισοκομειο (λογω του χεριου), το τι χαος επικρατει εκει δε λεγεται..
ίσως, κάποτε, ελπίζω, προσεύχομαι, στο τέλος αυτού του δρόμου να υπάρχει μία στιγμή που δεν θα αποτιμούνται όλα με βάση το χρήμα...
xxxxxxx
Αγαπητή μου Roadartist,
φαντάζομαι τι θα είδαν τα μάτια σου.
Το ζήτημα της υγείας είναι πρωτεύον και για την βελτίωσή του θα έπρεπε να παλεύουμε με νύχια και με δόντια...
@Πρόβατο:
Κι εγώ το ελπίζω Προβατίνο, αλλά δεν το πιστεύω στ'αλήθεια (I'm just pretending).
Κουμπαρα μου, ολα καλα, αλλα γιατι δεν τους κανεις μια και καλη περα ολους αυτους τους...
αιμοροϊδικους που σε παιρνουν τηλεφωνο και σε εκνευριζουν; Εγω απο τοτε που το εφηρμοσα, ησυχασα μια και καλη! ;) H ζωη ειναι πολυ μικρη για να τη σπαταλαμε με.. ηλιθιους/ηλιθιες,γυρω μας (για να μη πω τπτ χειροτερο!) :)
Κανε το ιδιο και θα με θυμηθεις
και θα τολμησω να πω οτι ισως αν κατεβεις σε μια πορεια με ανθρωπους που εκτιμας και εμπιστευεσαι να αισθανθεις πολυ καλυτερα!
Give it a try! :)
Ιφιμέδεια καλησπέρα.
Σε διαβάζω κι εγώ εδω και καιρό.
Εχεις εναν τρόπο να εκφράζεσαι πολύ κοντά στην ψυχοσύνθεσή μου ...ειμαι αρκετό καιρό στα μπλόγκ και μάλλον προς το τέλος της «θητείας μου»...και ομολογουμένως ηταν για μένα μια καλή εμπειρία ζωής(με καλές και κακές στιγμές οπως όλα και όλοι γύρω μας).Εδω όμως σε σένα βρήκα κάτι...κι έμεινα, χωρίς σχόλια μέχρι τώρα.
Το σημερινό σου πόστ όμως με εκφράζει απόλυτα.
Το τι γίνεται στα μπλογκ και στα διάφορα forum αυτές τις μέρες το ξέρουμε λίγο πολύ όλοι όσοι ασχολούμαστε με το νετ.
Και νομίζω οτι δεν υπάρχει νοήμων άνθρωπος που να μη λυπήθηκε έστω και λίγο για τα γεγονότα και κυρίως για το αίμα που χύθηκε.
Ομως η έκφραση της λύπης η της αγανάκτησης είναι πιστεύω πολυ προσωπικό θέμα.Και συνήθως σ αυτές τις περιπτώσεις οι υστερίες δίνουν και παίρνουν εκ μέρους όλων όσων τσιρίζουν για τα γεγονότα και κατηγορούν μαζί μ όλα τα άλλα και αυτούς που σιωπούν.Και μάλιστα δείχνοντάς τους «με δάχτυλο δικτατορίσκου» σε έξαρση διότι δεν τσιροκοπάει ...Χλευάζουν την θλίψη γιατι θάπρεπε σύμφωνα με την πειθαναγκαστική ψυχοσύνθεσή τους ολοι να κάνουμε αυτό που κάνουν κι αυτοί, γιατι ΑΥΤΟ ειναι το τίμιο,το καλό,το αξιοπρεπές,το συναισθηματικό ,το της ψυχής,το της καρδιάς και δεν συμμαζεύεται.
Ολοι εμείς λοιπόν δεν υπάρχουμε απλώς.
Είμαστε κατάπτυστοι,ανίδεοι,άψυχοι,ανήξεροι,ηλίθιοι,τυχαίοι....και ανεύθυνοι.
Είχα την εντύπωση πάντως μέχρι τώρα οτι ο πόνος οπως κι αν εκφράζεται απο οποιονδήποτε γίνεται σεβαστός απο τους άλλους.
Και δεν θα καταλάβω ποτέ γιατί θάπρεπε ν απολογηθώ για τον τρόπο που πονάω και που είναι και ήταν σ όλη μου τη ζωή βουβός.
Πιστεύω οτι ειναι τελείως αισχρό να κάνει κάποιος μανιέρα της δικής του ζωής τις συμπεριφορές των άλλων...και να ζει μονίμως μέσα απο αυτό επειδή δεν θέλει να ζει με το μέσα του γιατί το φοβάται.
Ισως γι αυτό και να τσιρίζει τελικά...
Σ ευχαριστώ και συγγνώμη για την κατάχρηση του χώρου.
Έξοχο κείμενο ιφιμέδεια, όσο κι αν αυτή η λέξη φαίνεται γελοία δίπλα σ'ένα τέτοιο κείμενο. Έξοχο.
Αγαπητή μου Κουμπάρα,
έχεις ένα δίκιο, θα μπορούσα να τους κάνω πέρα όλους αυτούς με τους οποίους διαφωνώ, από την άλλη προσπαθώ να δω μήπως κι αυτοί έχουν ένα δίκιο, μήπως εγώ έχω το λάθος και προτρέχω, σκέφτομαι συχνά ότι και τους φίλους πρέπει να τους δέχεσαι με (όσα εσύ θεωρείς) ελαττώματά τους...
Όσο για την πορεία τι να σου πω; Τα είπε πολύ καλύτερα από μένα η Φαραώνα στο αμέσως επόμενο από το δικό σου σχόλιο.
Αγαπημένη μου Φαραώνα,
δεν ξέρω πώς να σε ευχαριστήσω και να καταλάβεις ότι πραγματικά και ειλικρινά το εννοώ μέσα από την απάντηση σε αυτό το σχόλιό σου.
Με αυτό το κείμενό μου αυτό ήθελα να υπερασπιστώ κι εγώ. Το δικαίωμά μου να αντιδρώ όπως θέλω εγώ, να αξιολογώ τη ζωή όπως θέλω εγώ. Να μην μου επιβάλλει και να μην μου υποδεικνύει κανείς ότι πρέπει να ντρέπομαι που δεν κατεβαίνω στην πορεία, που δεν τσιρίζω, δεν διαρρηγνύω ιμάτια, δεν δείχνω με το δάκτυλο ενόχους, δεν μουτζώνω την Βουλή, που εξακολουθώ να διαμορφώνω την άποψή μου με βάση τα όσα εγώ ειλικρινά πιστεύω και αντιλαμβάνομαι, προσπαθώντας να μην παρασύρομαι από τις αντιδράσεις των άλλων όταν δεν τις εγκρίνω.
Θέλω να θυμώνω με τον τρόπο μου, να "επαναστατώ"¨με τον τρόπο μου, να διαμαρτύρομαι με τον τρόπο μου, που όπως πολύ σωστά μου γράφεις κι εσύ, μπορεί και να είναι, ή πιό σωστά να φαίνεται, βουβός.
Δεν θέλω να υποκύψω στις υποδεικνυόμενες συμπεριφορές, θέλω να έχω το θάρρος της γνώμης μου όσο κι αν αυτή διαφοροποιείται από την κρατούσα. Θέλω να συνεχίσω να πιστεύω ότι οι άνθρωποι που σκοτώνουν άλλους ανθρώπους είναι "κακοί" - ναι, τόσο παιδαριωδώς- και οι άνθρωποι που βοηθάνε άλλους ανθρώπους είναι "καλοί". Δεν θέλω να πιώ το αίμα κανενός, ούτε πολιτικού, ούτε δημοσιογράφου, ούτε "πλούσιου".
Σ'ευχαριστώ ξανά. Δεν το περίμενα όταν έγραφα το κείμενο ότι θα ανακουφιστεί τόσο η ψυχή μου από σχόλια σαν και το δικό σου.
Γλυκιά μου lemon,
σ'ευχαριστώ για την καλή κουβέντα. Πάντα την μετράω ως πολύτιμη, υπερπολύτιμη και σπάνια.
oraies romantikes kai aplotates anazitiseis- skepseis.
Alla as xypnisoume tora dioti ta paidia (oxi ta dika mou - den exei kai simasia) me rotoun ti na fane kai den exo kati na tous doso ...
Ti simasia exei poy den symmeteixame sto party? H peina se syndyasmo me tin aporia sto blemma den antimetopizontai.
(grammeno apo kapion allon - se diaforetiko isos xrono)
Μοιραζόμαστε ακριβώς τα ίδια συναισθήματα. Γύρω μας ο κόσμος, οι βεβαιότητες καταρρέουν. Δεν ήταν ένας όμορφος κόσμος και γι΄ αυτό δεν καίγεται και όμορφα.
Νιώθω ανήμπορη, νιώθω μουδιασμένη. Δεν ξέρω τι να κάνω. Δεν χωράει το μυαλό μου ότι υπάρχει τόση έλλειψη κοινής λογικής, ευαισθησίας, οράματος. Αναζητώ ένα σχέδιο για την επόμενη μέρα. Κανείς δεν μπορεί να μου το δώσει. Πνίγομαι.
Κι εγώ πνίγομαι. Ευτυχώς που διαβάζω μερικά κείμενα σαν αυτό και αναθαρρώ κάπως. Να είσαι καλά, Ιφι (μη φωνάξεις. Να φανταστείς ότι τον αγαπημένο μας ιστορικό τον αποκαλώ Θούκυ).
Αγαπητέ mak,
δεν κατάλαβα πολύ καλά όλο το σχόλιό σου. Κρατώ ότι θεωρείς τις σκέψεις μου "ρομαντικές και απλότατες αναζητήσεις" και παροτρύνεις να "ξυνήσουμε" γιατί η πείνα των παιδιών (όλων) μας έρχεται ή είναι καθ'οδόν.
Δεν διαφωνώ λοιπόν καθόλου μαζί σου. Όντως είναι απλοϊκές οι σκέψεις μου και διόλου δεν συνεισφέρουν στην επίλυση των σοβαρών οικονομικών προβλημάτων που είναι ήδη εδώ.
Ήθελα μόνο να πω με το κείμενο ότι και οι φόνοι δεν λύνουν κανένα οικονομικό ή άλλο ζήτημα. Ίσα-ίσα που εξαθλιώνουν και αποκτηνώνουν.
@pastaflora
Είμαστε πολύ που αγωνιούμε με τον ίδιο τρόπο. Ας κάνουμε κουράγιο διατηρώντας τον ανθρωπισμό μας, βοηθώντας διαρκώς και παντοιοτρόπως και ζητώντας διαρκώς μιά καλύτερη κοινωνία...
Αγαπημένη In Situ,
το κλίμα όντως πνιγηρό. Προσωπικά κρίνω αναγκαίο να μην απωλέσω τον εαυτό μου και τις αξίες μου μέσα στην όλη θολούρα. Βοήθεια προς κάθε κατεύθυνση, προβολή των άξιων και των αξιών, απαίτηση τιμωρίας των ενόχων, ενίσχυση των θεσμών που εξασφαλίζουν όλα αυτά. Είμαι βέβαιη ότι συμφωνείς κι εσύ...
(σιγά μην φωνάξω για το Ίφι. Ίσα-ίσα που είναι ένα θαυμάσιο υποκοριστικό και νομίζω ότι και η θεότης η ίδια θα το ενέκρινε!)
oyf...
συμφωνω μαζι σου. νομιζω πως ειναι θεμα προσωπικης ευθυνης να κρατησουμε τις αξιες μας σε ατομικο επιπεδο, ακομα και αν ολα γυρω μας καταρρεουν (ευκολα τα λεω εγω αυτα εκ του ασφαλους βεβαια..). Κατι σαν Ελευθεροι πολιορκημενοι. θα ξαναπιασουμε επιφανεια, καποια στιγμη παλι, που θα παει..
Yo!reekas
Yep. Πολύ ουφ.
@DonnaBella
Κι εγώ εκεί στρέφομαι πιά. Στην ατομική ευθύνη και όχι στο να κρυβόμαστε πίσω από κινήματα, κόμματα, τάσεις, ήθη και έθιμα του λαού μας. Ας διαφοροποιηθούμε πρώτα σε ατομικό επίπεδο και βλέπουμε...
Ασφαλώς και μπορούμε να ζήσουμε με λιγότερα - λιγότερα χρήματα, λιγότερες "πολυτέλειες"... αν και το τι ακριβώς είναι "πολυτέλεια" σήμερα είναι συζητήσιμο.
Μπορείς, ας πούμε, να ζήσεις και να δουλέψεις χωρίς Internet;
Θα συμφωνήσω και στο ότι όλοι οφείλουμε να πάρουμε την ζωή μας στα χέρια μας περισσότερο, να γίνουμε ξανά υποκείμενα ενεργειών, να αναλάβουμε ευθύνες, να μη περιμένουμε από άλλους.
Ωστόσο, δεν συμφωνώ στο ζήτημα της ευθύνης όλων. Όχι, δεν ευθυνόμαστε όλοι και ασφαλώς δεν ευθυνόμαστε στον ίδιο βαθμό ή σε βαθμό ουσιαστικό για την σημερινή κατάσταση, που προσβάλλει την ατομική και την εθνική μας αξιοπρέπεια. Όχι! Αν κάποιος το πιστεύει αυτό για τον εαυτό του, μπορεί να έχει τους λόγους του, αλλά ας μη το επεκτείνει και στους άλλους, γιατί αυτή η έντεχνη εξάπλωση, η διάχυση της ευθύνης σε ένα αόριστο πλήθος πάντα εξυπηρετεί τα μάλα τους πραγματικούς, τους ουσιαστικούς, τους μόνους ενόχους.
Μολονότι συμφωνώ στο ότι διαχρονικά έχουμε σιωπήσει ή έχουμε δείξει απαράδεκτη παθητικότητα και ανοχή σε εγκληματικές πράξεις, που βαπτίζονται αντιεξουσιαστικές και προβάλλονται ως τέτοιες, οφείλουμε να κάνουμε διαχωρισμούς πλέον. Να καταδικάζουμε απερίφραστα, ψύχραιμα, χωρίς "ναι μεν, αλλά" και αστερίσκους κάθε είδους βία, να απομονώνουμε κοινωνικά τέτοιες ενέργειες και συμπεριφορές - όχι να τους δίνουμε βήμα και να τους κάνουμε συνεντεύξεις μέσα από τις φυλακές. Οφείλουμε, όμως, και να μη συνδέουμε τους αγώνες των εργαζομένων με τέτοιες πράξεις. Όσοι πιστεύουν ότι πρέπει να αγωνίζονται για έναν μισθό και μια σύνταξη με τρόπο ειρηνικό και δημοκρατικό οφείλουν στην τιμή τους να συνεχίσουν να το κάνουν, χωρίς από τους τρίτους να συνδέονται οι εγκληματικές πράξεις τρίτων με τον έντιμο αγώνα τους. Καθήκον του οργανωμένου Κράτους, πρωτίστως, είναι να παίρνουν μέτρα για την αποτροπή τέτοιων ενεργειών σε περιστάσεις κοινωνικών αναταραχών, καθήκον των πολιτικών και κοινωνικών ταγών είναι να διαμορφώνουν κλίμα μηδενικής ανοχής στο έγκλημα, όποια ταμπέλα κι αν του βάζουν κάποιοι, δουλειά των εργαζομένων είναι να προστατεύουν τα θεμελιώδη τους δικαιώματα. Χωριστά πράγματα, που μέσα στην γενική σύγχυση τα συγχέουμε κι αυτά.
Βεβαίως υπάρχουν οι πολιτικοί που βρέθηκαν σε θέσεις λήψης αποφάσεων οι οποίοι φέρουν μεγάλο μερίδιο για την διαμόρφωση της σημερινής κατάστασης με πολύ συγκεκριμένους όρους και χαρακτηριστικά. Οι αποφάσεις που πήραν ή δεν πήραν οδήγησαν τα πράγματα εδώ. Αυτοί οι άνθρωποι κατά τη γνώμη μου πρέπει να αναλάβουν το μερίδιο της ευθύνης που τους αναλογεί όχι με λόγια, αλλά εμπράκτως, με καταδίκες και κατασχέσεις-δημεύσεις, και αυτό είναι κάτι που πρέπει κι εμείς οι υπόλοιποι -οιεκτός θέσεων αποφάσεων- να το απαιτήσουμε. Με πορείες ειρηνικές, ναι, με συλλογή υπογραφών, ναι, με κάθε είδους διαμαρτυρία, αποχή, σαμποτάζ, ναι, αλλά όχι με την ανοχή της βίας ως παρελκόμενου. Εδώ, στο σημείο αυτό, από ό,τι έχω διαβάσει στα δικά σου γραφόμενα, συμφωνούμε απολύτως.
Προσωπικά όμως επιμένω να συζητώ και να προβληματίζομαι για το ζήτημα της ατομικής ευθύνης. Την ευθύνη αυτή, για να μην μακρυγορήσω, την εντοπίζω σε δύο τομείς: 1. την άμεση οικονομική εκμετάλλευση του σάπιου συτήματος που εκμεταλλεύτηκαν κάποιοι συμπατριώτες μας εν γνώσει τους ότι παρανομούν και με χίλιες δυό δικαιολογίες και 2. την απαξίωση των ηθικών αξιών από πολλούς (ασφαλώς όχι όλους).
1. Σημειώνω με δειγματοληπτικά παραδείγματα τι εννοώ:
Ευθύνη έχουν ας πούμε οι ψηφοφόροι του Βουλγαράκη και του Αρ. Παυλίδη, ιδίως όταν έφερναν τους ανθρώπους αυτούς ξανά στην Βουλή μετά την αποκάλυψη των σκανδάλων τους.
Ευθύνη έχει ο αγρότης που πήρε παχυλές επιδοτήσεις για να φτιάξει εγκαταστάσεις που δεν έφτιαξε για να μπορεί την ώρα που αυτές κόβονται να σταθεί στα πόδια του.
Ευθύνη έχει όποιος έπαιξε στο Χρηματιστήριο νομίζοντας ότι με το τζόγο και τη φούσκα θα κάνει αρπαχτή. Ευθύνη ασφαλώς έχουν και όσοι πρόβαλλαν την μέθοδο ως αποτελεσματική και νόμιμη.
Ευθύνη ομοίως έχει όποιος κατέφυγε αφειδώς στη λύση των πιστωτικών καρτών για να ξοδέψει περισσότερα από τα εισοδήματά του. Ευθύνη και στις τράπεζες που τον έκαναν να πιστεύει ότι αυτό είναι ανώδυνο.
Ευθύνη -και μάλιστα μεγάλη κατά την γνώμη μου- έχει ο δημόσιος υπάλληλος που δεν εργάστηκε πλήρως στο ωράριό του ως όφειλε, χρηματίστηκε, αμέλησε, ή αμείφθηκε με υπέρογκους μισθούς χωρίς να τους αξίζει (βλ. Υπουργείο Οικονομικών). Ευθύνη και στον μαγαζάτορα που υπερκοστολογεί το προϊόν του (π.χ. τον ακριβό καφέ). Ευθύνη στον φοροφυγά.
2. Η απαξίωση των ηθικών αξιών οδήγησε στην ανοχή όλων μας απέναντι στις προαναφερθείσες περιπτώσεις. Ας μιλήσω για μένα, για να μην κατηγορώ αδίκως ίσως άλλους. Δεν σταμάτησα να μιλάω στον γείτονα που πηγαίνει για λίγες ώρες κάθε μέρα (2-3) στον Δήμο που εργάζεται ούτε ποτέ του είπα ότι θα έπρεπε να ντρέπεται γι'αυτό. Ομοίως δεν έδειξα την αποστροφή μου σε όσους συγγενείς έφαγαν αγροτικές επιχορηγήσεις από την Ευρώπη. Δεν ζητούσα μέχρι πρόσφατα αποδείξεις από τεχνίτες, ενώ γνώριζα ότι έπρεπε να κόβουν.
Δεν είπα ποτέ ευθέως σε συναδέλφους μου που ξέρω ότι έχουν κινηθεί με δόλια μέσα κατακτώντας σημαντικές θέσεις ότι θα έπρεπε να ντρέπονται.
Δεν τα έκανα όλα αυτά αμέσως, αλλά εμμέσως, σε όσους κύκλους κινήθηκα και κινούμαι δεν σταμάτησα να λέω ότι η κλοπή όποιο ένδυμα κι αν φορέσει είναι κλοπή, η απάτη είναι πάντα απάτη. Και προσπάθησα όσο γίνεται με τους ανθρώπους που δεν εγκρίνω την ηθική τους υπόσταση να μην συναγελαστώ (πληρώνοντας και σχετικό τίμημα).
Καλή μου Ιφιμέδεια, για το ζήτημα της βίας, ασφαλώς δεν χρειάζεται να πούμε τίποτε μεταξύ μας. Δεν έχει ελαφρυντικά, δεν έχει δικαιλόγηση. Κατανόηση καμμία εδώ.
Δίχως αμφιβολία, είναι πολλοί οι Έλληνες, που εκμεταλλεύθηκαν το σύστημα. Δεν είναι, όμως όλοι, έστω κι αν είναι πολύς ο αγροτικός πληθυσμός, πολλοί οι παίκτες του Χρηματιστηρίου.
Αντίθετα, όλοι το ανεχθήκαμε, όλοι ξέραμε τι γινόταν, έστω κι αν δεν είχαμε αποδείξεις, αλλά ώς εκεί πάει αυτή η ευθύνη κι είναι αρκετά μικρή. Πολύ μεγαλύτερη είναι η ευθύνη των Ευρωπαϊκών οργάνων, π.χ., που επίσης γνώριζαν με ποιόν ιδιοτελή τρόπο αξιοποιούνταν οι επιδοτήσεις τους επί 30 χρόνια και δεν αντιδρούσαν - κι ας είχαν τα μέσα, που εμείς δεν είχαμε.
Από την άλλη πλευρά, κανένας πολίτης δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνεται τιμητής του άλλου ή ρουφιάνος ούτε να βάζει τον ίδιο του τον εαυτό σε κίνδυνο καταγγέλλοντας ή καρφώνοντας εδώ κι εκεί. Αυτά είναι δουλειά του οργανωμένου Κράτους, είναι δουλειά των Προϊσταμένων των υπαλλήλων, είναι δουλειά των πολιτικών να δημιουργήσουν τους θεσμούς, που πρέπει για τον σκοπό αυτό και να τους εξοπλίσουν με τα μέσα.
Αλίμονο αν γινόμασταν κοινωνικό σύνολο, όπου ο καθένας θα παραφύλαγε τον άλλο, θα τούκανε παρατηρήσεις και υποδείξεις.
Καλέ μου φίλε,
δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο από αυτό που λές και εσύ περί ενίσχυσης των θεσμών.
Δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι πολλά από τα προβλήματά μας εκπορεύονται από την ατιμωρησία, την εν γένει προβληματική λειτουργία των ελεγκτικών μηχανισμών και την κατάρρευση του δικαστικού συστήματος (τουλάχιστον στα μάτια των πολιτών).
Ο προβληματισμός μου για την ατομική ευθύνη εκπορεύεται αφενός από την φυσική μου τάση να αναρωτιέμαι εγώ που έφταιξα όταν αντιμετωπίζω ένα πρόβλημα, τι θα μπορούσα να έχω κάνει και τι θα κάνω τώρα. Αφετέρου προκαλείται τρόπον τινά ως αντίδραση στην τάση που έχουν πολλοί (και σαφώς δεν σε περιλαμβάνω, να εξηγηθώ) να δώσουν άφεση αμαρτιών στον νεοέλληνα (που είναι γλεντζές, καραμπουζουκλής, κλπ. κλπ. σε σχέση με τον ευρωπαίο).
Όσον για τις ευθύνες των ευρωπαϊκών μηχανισμών, τα είπε εξαιρετικά ο Cohn-Bendit εδώ
http://www.youtube.com/watch?v=V7fnJCmbuPU
Δημοσίευση σχολίου