Μανουσάκια και χρυσά γοβάκια

Facebook I

Μεσημέρι και υγρασία. Ανεβαίνω την Ομήρου ψάχνοντας τα νούμερα εναγωνίως, να βρω το 27.

Κατεβαίνω με προσοχή τα σκαλάκια της γκαλερί Elica (τι καλά, είμαι μόνη).

Κοιτάζω γύρω μου τις φωτογραφίες του Σπύρου Στάβερη.

Αυτό που με πιάνει όταν βλέπω τις φωτογραφίες του είναι μιά υπέρμετρη διάθεση λογοδιάρροιας, θέλω να μιλήσω γι'αυτές, να τις συζητήσω, κι έτσι ήταν σχεδόν οδυνηρή εμπειρία η μοναχική μου επίσκεψη στην έκθεση γιατί μιλούσα διαρκώς από μέσα μου (πράγμα επιβαρυντικό για την ψυχική μου υγεία).

Στο υπόγειο της Ομήρου, ο Στάβερης (ή πιό σωστά η επιμελήτρια Ρενάτα Κωνσταντίνου) συγκέντρωσε την πιό ανομοιογενώς ομοιογενή παρέα που μπορεί κανείς να φανταστεί. Μιά πολυθρόνα με τον Μαρκεζίνη, ο Φλωρινιώτης με ένα κορίτσι στην αγκαλιά του (πόσο το ζήλεψα αυτό το κορίτσι, απ'το μπαλέτο του άραγε;), την Ντόντα Βορίδη και την απόκοσμη τραγουδίστρια από τα Μανουσάκια, την δίδα Χαραγκιώνη με τα ωραία χρυσά της γοβάκια και την Παλόμα με το ωραίο χρυσό της φόρεμα. Όλοι αυτοί αγκαλιάζονται με τον ίδιο σεβασμό, φωτίζονται με το ίδιο φως, την ίδια αγάπη, και δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με την δημοκρατικότητα του φωτογράφου, δεν μπορώ παρά να δω κι εγώ με συμπάθεια όλους τους πρωταγωνιστές του. Μπορώ να τους συμπαθήσω. Τους καταλαβαίνω.

Κάποια στιγμή στέκομαι μπροστά σε ένα έργο του με δύο ανθοσυνθέσεις με ορχιδέες επάνω σε ένα μπαρόκ τραπέζι στην Παλιά Βουλή νιώθω μιά ακατανίκητη επιθυμία να αποκτήσω αυτή την φωτογραφία και σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να την κλέψω και να αρχίσω να τρέχω τον κατήφορο στην Ακαδημίας με τη φωτό παραμάσχαλα. Ευτυχώς γυρνάω στον απέναντι τοίχο και βλέπω ένα εκπληκτικό πορτρέτο της Λόλας Ζολώτα στο εξωπραγματικό διαμέρισμά της. Κι αυτό το θέλω. Κι έπειτα παρακάτω, λατρεύω την φωτογραφία με τους πολύχρωμους παπαγάλους που κουρνιάζουν στον γύψινο περίδρομο ενός ψηλοτάβανου δωματίου.

Τίποτα δεν έκλεψα τελικά, ανίκανη είμαι και γι'αυτό.

Νομίζω ότι αυτό που αγαπώ πιό πολύ στις φωτογραφίες του Στάβερη είναι το γεγονός ότι μπορώ να τις γευτώ, περίπου όπως κάνω με ένα λαχταριστό γλυκό: απολαμβάνω πρώτα το σύνολο και έπειτα καταναλώνω μπουκιά-μπουκιά. Οι λεπτομέρειες στις φωτογραφίες του είναι τέτοιες απολαυστικές μπουκιές: η λουλουδάτη ταπετσαρία της πολυθρόνας του Μαρκεζίνη, το καλσόν της Παλόμας, ένα κομμάτι μονωτική ταινία που κρατάει στη θέση της την κλειδαριά στο σπίτι της κας Βάσως, η φουσκωμένη ταπετσαρία στο διαμέρισμα της Λ. Ζολώτα, τα φλοράλ σεντόνια στον χώρο εργασίας μιάς άγνωστης κυρίας, η προσωπογραφία της προσωπογραφίας του Φώσκολου, το γαρύφαλλο στο στόμα ενός γλεντζέ, τα ξηλωμένα ταβάνια στο σπίτι του Big Brother.

Φεύγω από την έκθεση σκεπτόμενη ότι χρειάζομαι ένα λεύκωμα με φωτογραφίες του Σπύρου Στάβερη για να μπορώ να τις χαζεύω με την ησυχία μου και να μην μπαίνω στον πειρασμό να τις κλέβω.

[Η πηγή της φωτογραφίας και πληροφορίες για την έκθεση εδώ]