Τρίτη 26 Ιουνίου 2012

The Great Divide


[πάτα το play και πάμε παρακάτω]
There's a monster growing in our heads 
raised up on the wicked things we've said 
a great divide between us now 
something we should know 

The Great Divide, The Cardigans, από το First Band on the Moon του 1996




Αυτό θα είναι μάλλον το μοναδικό μου σχόλιο για την τωρινή πολιτική κατάσταση. Αυτό νιώθω διαρκώς: είναι πολλά αυτά που μας διαιρούν, είναι πολλά αυτά που μας χωρίζουν, περισσότερα και βαθύτερα από αυτά που μας ενώνουν. Νομίζω ότι θα θέλαμε να πάρουμε διαζύγιο, όλοι οι Έλληνες συγχρόνως, ο ένας με τον άλλον. 10.000.000 x 10.000.000 διαζύγια. Η σχέση μας πιά δεν πάει άλλο, θέλουμε διαφορετικά πράγματα και η συνύπαρξή μας έγινε οδυνηρή.
Όπως πάντα όμως στα διαζύγια: μας φοβίζει η επόμενη μέρα. Πώς θα συνεχίσουμε τη ζωή  μας; Κι έτσι συνεχίζουμε λίγο ακόμη τη συμβατική μας σχέση. 


'Divorce your loved one with dignity'
Frank Sinatra under the sign of a mexican divorce attorney in the film "Marriage on the Rocks" (1965) 


Κάτι ακόμη που δεν κρατιέμαι να μη γράψω: μου έκανε φοβερή εντύπωση το γεγονός ότι, παρά την παταγώδη αποτυχία του πολιτικού συστήματος που βασίστηκε στην γοητεία των προσώπων, την λεγόμενη "χαρισματικότητα", είδα πολλούς νοήμονες ανθρώπους να πιστεύουν και να υποστηρίζουν παθιασμένα, ειλικρινά, σφοδρά τον Αλέξη Τσίπρα.  Διευκρινίζω: όχι τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά τον Τσίπρα προσωπικά. Αναφέρομαι κυρίως σε ανθρώπους που διαβάζω χρόνια και την κρίση τους την εκτιμώ γι'αυτό δεν προτίθεμαι να κανιβαλίσω την επιλογή τους - προς τί άλλωστε; Αν τους έβλεπα από κοντά θα ήθελα να τους ρωτήσω πώς είναι δυνατόν να τους συμβαίνει αυτό, πώς δεν έχασαν οριστικά μετά από όλα αυτά την πίστη τους στα πολιτικά ζώα που παράγει αυτός ο τόπος. Τί είναι αυτό που τους ενθουσιάζει στο εν λόγω πρόσωπο, πού το βλέπουν να διαφέρει - γιατί εγώ ειλικρινά ούτε να ενθουσιαστώ μπορώ, ούτε καμιά ουσιώδη διαφορά διακρίνω.
Τέλος πάντων. Δεν έχει αυτό που γράφω καμιά σημασία. 




Seeing the invisible


Τον τελευταίο καιρό μου συμβαίνει το εξής περίεργο πράγμα. Τώρα που το σκέφτομαι είναι και κάπως σαν αστείο -ή μπορεί να είναι και κάποιου είδους πάθηση τύπου Αlzheimer, τέλος πάντων, δεν ξέρω. Όταν θέλω να πω μπανιέρα, στο μυαλό μου σχηματίζεται η εικόνα της μπανιέρας αλλά δεν μου έρχεται η λέξη, μου έρχεται η λέξη λεκάνη. Το ίδιο με τη λέξη ανεμιστήρας. Θέλω να πω ανεμιστήρας, φέρνω στο νου την εικόνα ενός ανεμιστήρα και τέλος λέω ασανσέρ. Είναι τόσο ισχυρό αυτό το μπέρδεμα που (πιστέψτε με) μόλις διόρθωσα όλη την προηγούμενη πρόταση. Είχα γράψει παντού ασανσέρ. 




Αν δεν είχαμε την τέχνη της μεγαλοποίησης θα ήμασταν καταδικασμένοι σε μιά φοβερά ανιαρή ζωή, σε μιά ύπαρξη που δεν θα άξιζε πιά να τη ζήσουμε. Και έχω αναπτύξει σε απίστευτο βαθμό την τέχνη της μεγαλοποίησης. Για να κάνουμε κάτι κατανοητό, πρέπει να μεγαλοποιήσουμε, μόνο η μεγαλοποίηση χαρίζει παραστατικότητα, και ο κίνδυνος να μας πουν τρελούς δεν μας ενοχλεί πια άμα μεγαλώσουμε. Δεν υπάρχει τίποτε καλύτερο από το να σε αποκαλούν τρελό άμα έχεις μεγαλώσει. Αν έχουμε τη δυνατότητα γι'αυτό, θα πρέπει το πολύ στα σαράντα να ανακηρυχθούμε τρελοί λόγω ηλικίας και να επιδιώξουμε να εξωθήσουμε στα άκρα την τρέλα μας. Η τρέλα είναι αυτό που μας κάνει ευτυχισμένους. 
Thomas Bernhard, Αφανισμός. Μία κατάρρευση (μτφ. Β. Τομανάς)




Σκέφτομαι συχνά ότι βρέχει για να μπορούμε να κλαίμε με την ησυχία μας δημοσία. Τα δάκρυα που κυλούν στα μάγουλά σου λυτρωτικά ενώνονται με τις στάλες της βροχής (τί ποιητικό) και κανείς δεν καταλαβαίνει γύρω σου τίποτα. Το καλοκαίρι είναι μιά αβάσταχτη εποχή ακριβώς γι'αυτό το λόγο: ο μόνος τρόπος να κλάψεις με την ησυχία σου είναι κατ'ιδίαν. 



Αυτή την εποχή δεν διαβάζω ουσιαστικά κανένα βιβλίο. Βιώνω έναν μη-χρόνο που κυλάει ρυθμικά και αμείλικτα, με μιά επανάληψη που η βεβαιότητά της είναι καθησυχαστική. Θυμάμαι ότι όταν ήμουν μικρή έλεγα μέσα μου ότι ήθελα να κάποτε να αποκτήσω ρουτίνα. Ήταν αυτό που μου έλειπε και πίστευα ότι μέσα στην ρυθμικότητά της θα έβρισκα ασφάλεια. Ακόμη πιστεύω ότι με έναν τρόπο η ρουτίνα σε απελευθερώνει. Η έλλειψη συγκινήσεων και ταραχών σε οδηγεί στην αναζήτησή τους με έναν τρόπο ενεργητικό: δεν σου συμβαίνουν ταραχές και συγκινήσεις, εσύ τις δημιουργείς, τις επιδιώκεις, τις αναζητάς. 




Τα κορίτσια με τα μπικίνι. 
Μωσαϊκό από την Villa Romana del Casale στη Σικελία. 



Στο μεταξύ εκεί έξω το καλοκαίρι συνεχίζεται αμείλικτο. Είναι μια εποχή που δεν έμαθα ποτέ να διαχειρίζομαι αληθινά. Δεν ξέρω στ'αλήθεια πώς να φερθώ σωστά το καλοκαίρι. Τρώω καρπούζια, τρώω παγωτά, βάζω τον κλιματισμό γιατί ζεσταίνομαι, φοράω κοντομάνικα, αλλά ξέρω καλά ότι κάτι ουσιώδες μου διαφεύγει. 



14 σχόλια:

Α, μπα? είπε...

Ωχ, αυτό με τις λέξεις είναι μια μορφή ήπιας άνοιας.

Αν χειροτερέψει, πήγαινε σε έναν νευρολόγο καλού κακού!

:)

ou ming είπε...

Καθόλου ωχ. Είναι μια μορφή ήπιας τρέλας.

Ιφιμέδεια είπε...

Μμμμ κορίτσια το μυριζόμουνα ότι κάτι περίεργο συμβαίνει. Άνοια ή τρέλα ή και τα δύο;
Ευτυχώς που δεν χρειάζεται διαλέξω ;)

Ανώνυμος είπε...

σ'αγαπάω

Ιφιμέδεια είπε...

κι εγώ! πολύ! και έχω τύψεις που δεν στο λέω αρκετά συχνά

(οκ. τώρα θα μας πάρουν για παράνομο ζευγαράκι, αλλά δε βαριέσαι)

7Demons είπε...

Ως βαθύτατα ΚΚΕ, θα σας εξηγήσουμε από τη δική μας οπτική:

Είναι η καθαρότητα του βλέμματος, αυτή η ματιά που δεν έχει τίποτε να κρύψει με δόλιο τρόπο.

Είναι η συστολή και η σεμνότητα στη συμπεριφορά και την κινησιολογία-τόσο ιδανικά αστική, που ανακαλεί στη μνήμη μας φαντασιακές εικόνες από μυθιστορήματα του Άγγελου Τερζάκη.
(Γνωρίζετε ότι μόλις τον περασμένο χειμώνα, σε εκδήλωση πνευματικού κέντρου και ενώ ήτο καθισμένος, μόλις εισήλθε στην αίθουσα ο Πάπας του απόλυτου μεγαλοαστισμού, Ζάχος Χαντζηφωτίου, σηκώθηκε αμέσως και με κοκκίνισμα και συστολή τον χαιρέτησε θερμώς και του παραχώρησε τη θέση του?)

Είναι το απροσποίητο χαμόγελο. Πηγαίο, χωρίς στημένες μυϊκές κινήσεις του περιστομίου, χωρίς "πάγωμα" για την καλή πόζα, χωρίς την ψευτιά που μας έχει πνίξει χρόνια τώρα, χωρίς υπαινιγμούς στις γωνίες που κρύβουν ιδιοτέλεια και χειραγώγηση.

Είναι η δωρική διαύγεια στη διατύπωση αυτών που πιστεύει-ακόμη και όταν η απεχθής τάξη των δημοσιογράφων, προσπαθούν να τον παγιδέψουν επικοινωνιακά και για χάρη των συμφερόντων που δουλικώς υπηρετούν. Ακόμη και τότε, όταν χρειάζεται να "καμπυλώσει" το δημόσιο λόγο του, παραμένει στην ουσία ειλικρινής. Δείτε δηλώσεις του και είμαστε σίγουρα ότι θα κατανοήσετε πλήρως την ευθύτητά του, διαβάζοντας ακόμη και ανάμεσα στις καμπυλωμένες λέξεις.

Είναι η σεμνότητα και η ευγένεια που εκπέμπει. Από τον ήρεμο, χωρίς βερμπαλισμό λόγο του, από το διακριτικό και ανεπιτήδευτο τρόπο που ντύνεται, μέχρι τις μικρές λεπτομέρειες που επιτρέπει να γνωρίζουμε για το λιτό, ζεστό και ερωτικό τρόπο που ζει την προσωπική του ζωή με τη σύντροφό του(επιτέλους να ανασάνουμε λίγο από συζύγους αρχηγών κομμάτων που κουβαλούν επάνω τους το μισό κολωνάκι και φορούν επιδεικτικότατα στα ακαλαίσθητα ποδάρια τους δημιουργίες του Christian Laboutin-λες και στα χωράφια των χωριών τους ήξεραν από υψηλή υποδηματοποιία...)

Τέλος είναι-σε συνδυασμό με όλα τα παραπάνω- το πιο σημαντικό:
Ένας νέος άνθρωπος με κοινωνικές ευαισθησίες, με ιδέες φρέσκιες και θάρρος ότι μπορούμε να υψώσουμε κεφάλι, απέναντι σε εχθρούς που παριστάνουν τους προστάτες. Κι έτσι να πραγματώσουμε-και να αυτοπραγματωθούμε εάν θέλετε- το(ή στο) ελάχιστο μερίδιο που μας αναλογεί στη μεγάλη ροή της Ιστορίας.
Κι ακόμη περισσότερο να δούμε την υπέρτατη θεά, όχι ως μουμιοποιημένο τοτεμικό κατασκεύασμα της κυρίαρχης τάξης, αλλά ως ζώσα ζωή ελευθερίας.


υγ1.Παρακαλούμε θερμώς,εάν η συμπτωματολογία συνεχιστεί να επικοινωνήσετε μαζί μας.

υγ2.Όταν γράφουμε μαγικά,δε χανόμαστε.Προσμέναμε 2,5 μήνες τώρα τη γραφή σας.

Duffyduck είπε...

Καλά με την τελευταία πρότασή σου για το καλοκαίρι τα είπες όλα! Αισθάνομαι ακριβώς έτσι και δεν ήξερα πως να το εκφράσω! Τελικά πράγματι, δεν έμαθα ποτέ να διαχειρίζομαι αυτήν την εποχή! Άρα, παρά την αρχόμενη άνοια, παραμένεις εν πολλοίς ακόμα σχετικά διαυγής! No worries! Σμουτς

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

O Αλέξης Τσίπρας, καλή μου Ιφιμέδεια, πιστεύει σε κάτι, την ώρα που όλοι οι υπόλοιποι κυνικά έχουμε χάσει όλες τις πίστεις και τις ελπίδες μας...
Δεν είναι λίγο και του αξίζει μια ευκαιρία! Τους είδαμε τους άλλους, όλους τους άλλους, στους οποίους δώσαμε πολύ περισσότερες από μία... με τα γνωστά αποτελέσματα...

karagiozaki είπε...

Εγώ πάλι το καλοκαίρι το αγαπάω, το λατρεύω, νιώθω ότι γυρνάω σπίτι μου κάθε φορά που καλοκαιριάζει. Ισως βέβαια γιατί δεν με ενοχλεί τόσο πολύ να φαίνεται πάνω στα μάγουλα το κλάμα μου. Με τα χρόνια το'χω συνηθίσει ;)

όμορφη ανάρτηση :)

Ιφιμέδεια είπε...

@7 demons

Καλέ μου φίλε, με συγκινεί το κείμενό σου για τον Τσίπρα. Δεν συμφωνώ, αντιθέτως σημείο προς σημείο θα σου έλεγα ότι βλέπω άλλα πράγματα, μα δεν έχει καμιά σημασία. Η ουσία είναι ότι αφού μπόρεσε ο άνθρωπος αυτός να σου εμπνεύσει ενθουσιασμό και πίστη, ε, αν μη τί άλλο διαθέτει κάποια γοητεία και ένα αναμφίβολο χάρισμα. Σε ζηλεύω κρυφά που βρήκες στο πρόσωπό του κάποιον να πιστέψεις. Εγώ αδυνατώ. Τον βλέπω σαν πολιτικάντη, έναν επαγγελματία της πολιτικής που ετοιμαζόταν από καιρό σαν θαρραλέος για την αναπόφευκτη πρωθυπουργοποίηση. Κανένας αυθορμητισμός, καμιά αιδημοσύνη. Είχα πάντα ένα θέμα με τους επαγγελματίες της πολιτικής κι έτσι για μένα ο Τσίπρας θα είναι πάντα ο πρόεδρος του δεκαπενταμελούς που υποκινεί τους μαθητές σε καταλήψεις, ο αιώνιος φοιτητής στα τραπεζάκια της σχολής. Δεν νομίζω ότι έχει ουσιαστικά ωριμάσει.
Κλείνοντας όμως θα σε εκπλήξω: πιστεύω ότι πρέπει οπωσδήποτε να σχηματίσει κυβέρνηση, να γίνει πρωθυπουργός. Τότε νομίζω ότι και θα ωριμάσει και θα δει πόσα απίδια βάζει ο σάκος. Το σημαντικότερο όμως θα είναι να δούμε μιά κυβέρνηση Αριστερή στην Ελλάδα. Άμποτε λοιπόν.

Ιφιμέδεια είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ιφιμέδεια είπε...

@Duffyduck

Αχ αυτό το καλοκαίρι. Όχι μόνο δεν το διαχειριζόμαστε, αλλά νομίζω μας διαχειρίζεται αυτό. Μας στίβει και μας πετάει σαν λεμονόκουπες ή μάλλον σαν καρπουζόφλουδες. σε φιλώ!

Ιφιμέδεια είπε...

@Asteroid

Σε αυτή την ευκαιρία θα με βρείτε απολύτως σύμφωνη αγαπητέ μου Αστεροειδή! Κι εγώ το θέλω να τον δω πρωθυπουργό. Ας μάθει κι αυτός στου κασίδη το κεφάλι.

Ιφιμέδεια είπε...

@karagiozaki

Αχ Καραγκιοζάκι, εσύ είσαι παιδί του καλοκαιριού λοιπόν. Συμβιβασμένο με τη ζέστη και τα δάκρυα, άρα ευτυχές;