Παρασκευή 3 Νοεμβρίου 2006

Το κορίτσι που δεν νιώθει πόνο

Στο editorial της Lifo εχθές ο εκδότης του εντύπου Σ. Τσαγκαρουσιάνος θίγει το ζήτημα της ανεξέλεγκτης ελευθερίας των bloggers. Ίσως τον ενόχλησαν τα πολλαπλά post για το θέμα του κ. Τσιπρόπουλου, προφανώς κάπου διάβασε κάτι που τον έθιξε προσωπικά, ίσως τον έτσουξε το μπουγιουρντί στην κόρη του Λαλιώτη (μεταξύ μας κι εμένα θα με πείραζε). Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει, και ενδιαφέρον μάλιστα, ότι αποφασίζει μέσα από μιά εφημερίδα 90.000 φύλλων που κυκλοφορεί δωρεάν στο λεκανοπέδιο Αττικής να συνομιλήσει με 1600 άτομα -θέλετε να πούμε έστω 2.000; 3000; δεν νομίζω περισσότερα- που ασχολούνται με το blogging στην Ελλάδα. Κι όταν λέω ασχολούνται, εννοώ σε επίπεδο "εμείς τα γράφουμε, εμείς τα διαβάζουμε". Έστω. Free blogs εμείς, free press αυτός. Πάτσι (;).

Το πρόβλημα που προκύπτει, έτσι όπως το ορίζει ο κύριος Σ.Τ., είναι το εάν και κατά πόσον πρέπει να έχει κανείς τη δυνατότητα να γράφει ό,τι θέλει στο ιστολόγιό του και μάλιστα κρυμμένος πίσω από την ψευδωνυμία. Ο ίδιος δείχνει απηυδυσμένος από τις εναντίον του προσβολές που διαβάζει σε διάφορα ιστολόγια και προτείνει εμμέσως πλην σαφώς την παρέμβαση του Καθυστερημένου Κράτους και της Καθυστερημένης Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος (αν θέλουν να πάψουν να είναι καθυστερημένοι ας κάνουν κάτι επί τέλους! είναι το προφανές μήνυμα).

Προκειμένου όμως κανείς να απαντήσει στο σοβαρότατο ζήτημα που θίγει ο Σ.Τ. νομίζω ότι θα πρέπει να ορίσει τι είναι το blog. Είναι ιστοσελίδα με προσωπικές πληροφορίες; Είναι ημερολόγιο; Τρόπος δημοσίευσης λογοτεχνικών ή άλλων κειμένων που αλλιώς θα έμεναν αδημοσίευτα; Σχολιασμός της επικαιρότητας; Ανθολόγιο; Θεματική σελίδα γιά όσους έχουν κοινά ενδιαφέροντα; Πεδίο συζήτησης (forum); Ρεπό από την ψυχοθεραπεία; Τρόπος έκφρασης καλλιτεχνικής; Αν είναι όλα αυτά, τότε δεν μπορεί είναι δημοσιογραφία με την γνωστή έννοια του όρου ("γράφω για την ενημέρωση του κοινού") (1), αλλά με μιά ευρεία κυριολεκτική έννοια ("γράφω δημοσίως").

Γράφουμε λοιπόν δημοσίως. Αλήθεια πόσο;Το "πόσο δημοσίως" είναι μάλλον αυτό που καθορίζει το ύφος μας πολλές φορές. Ίσως κάποιοι ιστολόγοι να έχουν περισσότερο την αίσθηση ότι απευθύνονται σε πολύ κόσμο. Εγώ όχι. Διαβάζω τους ίδιους και τους ίδιους με μικρές κατά καιρούς παρεκκλίσεις, κάποιοι πολύ λίγοι με διαβάζουν και μένα. Ως εκεί. Ε, δεν μπορώ να έχω και κρίσεις μεγαλείου ότι έχω απήχηση στο πλατύ κοινό, επηρρεάζω τις μάζες, τα γούστα, κλπ., κάνω διαφήμιση αν αναφέρω το όνομα κάποιου προϊόντος ή οτιδήποτε άλλο. Δεν έχω εφημερίδα ή περιοδικό, blog έχω. Και ίσως γι'αυτό αντιμετωπίζω όλη αυτή την ιστορία σαν παιχνίδι. Και σαν παιχνίδι προσπαθώ να το παίξω σοβαρά, με τους όρους του, αλλά και να διασκεδάσω.

Αυτό δεν σημαίνει ότι συμφωνώ με την τακτική της σπίλωσης προσώπων ή την εκτόξευση ύβρεων. Καθόλου μάλιστα. Διαφωνώ με τους υβριστικούς χαρακτηρισμούς, με τις εμμονές, με τα ιστολόγια που στήνονται για να επιτεθούν σε άλλους ανθρώπους, με τα κακόβουλα σχόλια, τα δημοσιευμένα προσωπικά mail, τις δημοσιευμένες προσωπικές συζητήσεις (ala Μάκης με το κασετόφωνο και την κρυφή κάμερα). Διαφωνώ με τους bloggers που ασχολούνται υπέρ του δέοντος με άλλους bloggers. Πολύ περισσότερο διαφωνώ με την αποκάλυψη προσωπικών δεδομένων. Και η αλήθεια είναι ότι παράγινε αυτή η επιθυμία να μάθουμε όλοι ποιός κρύβεται πίσω από το κάθε ψευδώνυμο. Γίναμε μιά κουτσομπολολάγνα γειτονιά. Ποιός είναι ο Χ; Άντρας, γυναίκα; Ομοφυλόφιλος; Που δουλεύει; Με ποιούς κάνει παρέα; Αυτές τις συζητήσεις κάνουμε οι φίλτατοι πνευματώδεις ιστολόγοι όταν βρισκόμαστε εκ του σύνεγγυς, έτσι δεν είναι παιδιά; (2). Το κουτσομπολιό αποδεδειγμένα κάνει κακό. Διότι κάπως έτσι 'τσίμπησε' ο κύριος Σ.Τ. την πληροφορία για το όνομα του δημοσιογράφου Δ.Γ. (3).

Αυτό λοιπόν που εγώ μέχρι πρότινος θεωρούσα ακίνδυνο παιχνίδι, διαπιστώνω ότι έγινε σιγά-σιγά πολύ επικίνδυνο. Όπως το παρακολούθησα τουλάχιστον εγώ το πράγμα ξεκίνησε ως εξής: σποραδικές προειδοποιήσεις e-δικηγόρων σε σχόλια και σχετικά blog, απειλές για μηνύσεις, σύλληψη του κου Τσιπρόπουλου, ευθείες κατηγορίες του Σ.Τ. που οδηγούν στο σοβαρότατο και θλιβερότατο γεγονός να χάσει ένας άνθρωπος τη δουλειά του. Πρόκειται για ένα γεγονός αισχρό κι όποιος από εσάς που διαβάζετε τώρα αυτό το κείμενο εργάζεται για βιοπορισμό -και όχι από hobby ή για να γεμίσει τη μέρα του- θα καταλάβετε πολύ καλά τι σημαίνει αυτό.

Κύριε Σ.Τ. πολύ αμφιβάλλω αν διαβάζετε τα γελοία μου πονήματα από το παρόν ιστολόγιο και πολύ καλά κάνετε. Ο χρόνος άλλωστε λέγεται ότι είναι χρήμα, κι εδώ ούτε πληρώνω ούτε πληρώνομαι. Η γνώμη μου όμως είναι, επειδή είναι ηλίου φαεινότερον ότι bloggάρετε κι εσείς ασύστολα, ότι θα έπρεπε τις οποίες διαφορές σας με τους θεωρούμενους "συκοφάντες" σας να τις λύσετε μέσα από τα ιστολόγια και όχι επικαλούμενος την καθυστερημένη Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος και την επωνυμία σας.

Ναι, την επωνυμία σας. Εδώ καταλήγω. Διότι κατηγορείτε τους bloggers για ανεξελέγκτη ελευθερία που τους δίνει η ψευδωνυμία. Μα και η επωνυμία δεν δίνει ένα αίσθημα δύναμης; Όταν κάτσατε οργισμένος στο πληκτρολόγιο να γράψετε για τις "κότες" δεν χρησιμοποιήσατε τη δύναμη που σας έδωσε το νέο σας μέσον; Δεν σκεφτήκατε: 'Ως εδώ, δεν πάει άλλο, θα τους σκίσω τώρα από την εφημερίδα και θα δουν αυτοί τι θα πάθουν;' Τις δικές σας τις "κότες" θα τις διαβάσει όλη η Αθήνα, το "ρουφιάνος" του Manifesto άντε να το διάβασαν 100 άτομα. Εσείς γράφετε επώνυμα και έχετε κύρος (νομίζω). Ο Manifesto, ακόμη κι αν ήταν ο Δ.Γ., δεν χρησιμοποίησε την ιδιότητα του δημοσιογράφου για να σας θίξει (νομίζω).

Δεν ήταν ανάγκη να πάθει κάποιος κάτι κύριε Σ.Τ. Αν αφήνατε ένα μόνον σχόλιο σε ένα από τα ιστολόγια που διαβάζετε και σας θίγουν, ίσως να μην διογκωνόταν η κατάσταση και να μην μετράγαμε θύματα σε έναν ακήρυχτο, ηλίθιο και μάταιο πόλεμο. Και η ιστορία με τον Λαλιώτη θα μπορούσε να έχει άλλο δίδαγμα: ότι μπορεί κάποια στιγμή να γραφτεί και κάτι μη ακριβές, συκοφαντικό, υβριστικό. Δεν χάθηκε κι ο κόσμος. Από το γράφω μέχρι το εξοντώνω διάολε έχει πολύ μεγάλη απόσταση. Κι όταν κανείς χάνει τη δουλειά του νιώθει λίγο σαν να χάνεται ο κόσμος.

Αν αγαπάτε το μέσον, μην το σκοτώνετε.

Σήμερα το πρωί στην εκπομπή της Oprah Winfrey είδα την ιστορία ενός μικρού κοριτσιού που πάσχει από μιά πολύ σπάνια ασθένεια: δεν μπορεί να νιώσει καθόλου πόνο. Αμέσως μόλις το άκουσα -τι γελοίο- την ζήλεψα και προσπαθούσα να σκεφτώ τι ωραία που θα είναι η ζωή της.

Το κορίτσι αυτό, ακριβώς επειδή δεν νιώθει καθόλου πόνο, προσπάθησε από τη βρεφική ήδη ηλικία της να φάει το χέρι της. Δεν την πρόλαβαν και πρόλαβε κι έφαγε το δέρμα και τη σάρκα από τρία δάκτυλά της. Εν συνεχεία ασχολήθηκε επισταμένα με το να βγάλει τα μάτια της. Της έδεσαν τα χέρια πίσω από την πλάτη. Τίποτα. Λυνόταν. Της έραψαν τα βλέφαρα, τίποτα. Κατάφερε να βγάλει ήδη το ένα της μάτι και κινδυνεύει να χάσει και το δεύτερο. Οι γιατροί είναι σίγουροι ότι κάποια στιγμή θα καταφέρει να εξοντώσει τον εαυτό της.

Αυτά. Πολλά έγραψα.


******************
(1) Εν ολίγοις, νομίζω ότι το blogging είναι (κλασική) δημοσιογραφία, όσο και η wikipedia είναι επιστημονική δημοσίευση. Όσο αμφισβητώ την wikipedia ή σε οποιαδήποτε ιστοσελίδα, άλλο τόσο αμφισβητώ όσα διαβάζω στα blogs. Κάποιες, τις περισσότερες φορές, ισχύουν τα γραφόμενα, κάποιες άλλες, λιγότερες, όχι. Το γεγονός ότι μιά πληροφορία μεταδίδεται δημοσίως σε ένα blog δεν σημαίνει ότι ισχύει. Επομένως αντίστοιχα και οι ύβρεις που εκτοξεύονται δεν έχουν την ίδια δύναμη που θα είχαν αν μεταδίδονταν από ένα κλασικό δημοσιογραφικό μέσον. Το ίδιο ισχύει για κάθε είδους ιστοσελίδα, πλην αυτών που εγνωσμένα συνδέονται με φορείς που τους προσδίδουν κύρος, όπως π.χ. οι ιστοσελίδες πανεπιστημίων ή διεθνών δημοσιογραφικών οργανισμών.


(2) Δεν βγάζω την ουρά μου απέξω όπως βλέπετε, αλλά διαχωρίζω σαφώς τη θέση μου: έχω γνωρίσει από κοντά μόνον τρεις bloggers. Ο ένας δεν γράφει πιά. Ο άλλος γράφει σπανιότατα. Ο τρίτος ξεσκίζεται στο γράψιμο ;) και μπήκα στη διαδικασία να τον γνωρίσω (όπως και εκείνος εμένα) διότι απεδείχθη ότι είχαμε έναν κοινό φίλο. Ως εδώ. Δεν ψάχνω "παρέα" γιατί δεν έχω χρόνο ούτε γιά τους φίλους που έχω ήδη -άσε που δεν λειτουργώ ιδιαίτερα καλά σε πολυπληθείς ομάδες. Δεν ψάχνω σύντροφο. Ψάχνω έξυπνα μυαλά, γι'αυτό μ'ενδιαφέρουν τα κείμενά σας και μόνον. Σέβομαι επίσης το γεγονός ότι κάποιοι άνθρωποι δεν θέλουν να αποκαλύψουν προσωπικά δεδομένα στο ιστολόγιό τους και προσέχω να μην το κάνω εγώ, αν τα γνωρίζω, έστω και κατά λάθος. Ένας ακόμη σοβαρότατος λόγος που δεν θέλω να σας γνωρίσω είναι γιατί ξέρω ότι είναι πολύ πιθανόν να σας συμπαθήσω κι αυτό θα μου αφαιρέσει τη δυνατότητα να σχολιάζω τα κείμενά σας χωρίς να επηρρεάζομαι από τη γνωριμία μας. Λειτουργώ λίγο σαν τους external examiners δηλαδή. Κι ένας λόγος ακόμη: σας φοβάμαι και λίγο.

(3) Δεν θεωρώ τυχαίο το γεγονός ότι το όνομα του Manifesto συνδέθηκε με τον Δ.Γ. στα σχόλια κάποιου blog που μου διαφεύγει τώρα και αμέσως μετά ο κύριος Σ.Τ. δημοσίευσε το σχετικό όνομα στο editorial. Τα αντανακλαστικά του τον προδίδουν ως δεινό blogger. Δεν κατηγορώ ωστόσο για πρόθεση τον άνθρωπο που έκανε το σχετικό σχόλιο.

26 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

(3) Ο ίδιος ο μανιφέστο, σε παλαιότερο ποστ στο μπλογκ του, είχε βάλει φωτογραφία της ταυτότητας του, όπου μπορούσε να δεί ο οποιοσδήποτε τα στοιχεία του. Το γιατί το έκανε, μόνον αυτός το ξέρει. Και φυσικά το ποστ αυτό το έσβησε την ίδια μέρα. Θέλω να πω, ότι η ταυτότητα του δεν έγινε γνωστή κατόπιν κουτσομπολιού.

Α.Δ.

kerasia είπε...

Πρώτη φορά διαβάζω τόσο μεγάλο ποστ κι αυτό κάτι λέει. (Εννοώ ότι το μέγεθος του κειμένου είναι αποτρεπτικό για μένα και γι' αυτό αποφεύγω τους μπλόγκερ που γράφουν πολλά.)
Δεν θέλω να προσθέσω ή να σχολιάσω κάτι. Προσωπικά ακόμα ανιχνεύω την μπλογκόσφαιρα, τα πρόσωπα και τις προθέσεις τους.

Φωτούλα Τζιώντζου είπε...

Μ' άρεσε το κείμενο, το βρήκα αξιοπρεπές και καθαρό(με δεδομένο ότι πρώτα για κακή μου τύχη διάβασα όλα σχεδόν τα άλλα, σχεδόν όλων των άλλων που γράφτηκαν σχετικά με το θέμα. Καλό σου βράδυ

Ιφιμέδεια είπε...

Ανώνυμε,

δεν το γνώριζα. Σε κάθε περίπτωση εξακολουθώ να λυπάμαι που ένας άνθρωπος έχασε τη δουλειά του.

Κερασιά,

καλωσήλθες. Σ'ευχαριστώ πολύ που έκανες τον κόπο να διαβάσεις το ποστ. Ούτε εγώ διαβάζω τα μεγάλα ποστ και λάβε υπόψη σου ότι αυτό είναι το μεγαλύτερο ποστ που έχω γράψει. Η παρατήρηση που κάνεις ασφαλώς θα σε βοηθήσει να διαμορφώσεις τη δική σου γνώμη.

Νερίνα,
ναι προσπάθησα να είμαι σαφής γιατί με κουράζουν τα μισόλογα, αν και εγώ η ίδια δεν τα ποφεύγω πολλές φορές.
Καλό βράδυ.

penguin_witch είπε...

Αψογη. Απλά άψογη.

I.I είπε...

συμφωνώσυμφωνώσυμφωνώσυμφωνώσυμφωνώσυμφωνώσυμφωνώσυμφωνώσυμφωνώσυμφωνώσυμφωνώσυμφωνώσυμφωνώσυμφωνώσυμφωνώσυμφωνώ
συμφωνώσυμφωνώσυμφωνώσυμφωνώσυμφωνώσυμφωνώσυμφωνώσυμφωνώσυμφωνώσυμφωνώσυμφωνώσυμφωνώσυμφωνώ

έγινα σαφής;

Ιφιμέδεια είπε...

Penguin witch,

χαίρομαι ειλικρινά που συμφωνείτε.

Ιούδα μου,

κι εγώ με τον εαυτό μου (που λέει και ο npl).

Misirlou Oubliez είπε...

Βαλτε καμια φωτογραφια στο κειμενο να γινει πιο...πιο...πιασιαρικο.
Κριμα να παει χαμενο τετοιο διαμαντακι.

Ιφιμέδεια είπε...

Μisirlou δεν φαντάζεσαι τι τράβηξα για να ανεβάσω το κείμενο από τον Blogger!
Μέχρι που πέταξα και κάτι κολπάκια στη μορφοποίηση που είχα κάνει!

Δεν αρνούμαι όμως τις ευγενικές υποδείξεις. Θα ξαναπροσπαθήσω σε λίγο.

Misirlou Oubliez είπε...

Μην ταλαιπωρειστε (ταλαιπωρεισται) αδικα. Ετσι το ειπα. Για πλακα. Τα διαμαντια και μεσα στον λεκτικο λαβυρινθο, διαμαντια παραμενουν.

Ανώνυμος είπε...

Πολύ μεστό και ουσιαστικό το κείμενό σας... Και ψύχραιμο και σοβαρό και καίριο. Συμφωνώ μαζί σας... Αντί να βρίζουμε και να ξεκατινιαζόμαστε, καλό θα ήταν να έχουμε όλοι την αίσθηση του μέτρου.

Ανώνυμος είπε...

Πολύ μεστό και ουσιαστικό το κείμενό σας... Και ψύχραιμο και σοβαρό και καίριο. Συμφωνώ μαζί σας... Αντί να βρίζουμε και να ξεκατινιαζόμαστε, καλό θα ήταν να έχουμε όλοι την αίσθηση του μέτρου.

enteka είπε...

Μ' αρέσεις Ιφιμέδεια γιατί είσαι ψύχραιμη και (όσο μπορείς αντικειμενική). Δεν συμφωνώ σε όλα όμως... συμφωνώ όμως με το πνεύμα σου και με το κόμμεντ του/της rayuela.
:)

ci είπε...

Πολύ ωραίο το κείμενο Ιφιμέδεια, συμφωνώ σχεδόν σε όλα και ειδικά το οσοι δεν δουλεύουν για χόμπυ..

Ιφιμέδεια είπε...

Misirlou :))

Rayuela: Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια. Προσπάθησα να είμαι όσο μπορούσα πιό ψύχραιμη και δεν φημίζομαι για την ψυχραιμία μου. Να σας πω την αλήθεια το βρήκα λίγο αφορμή να γράψω το δικό μου editorial και να εξηγήσω λίγο τις απόψεις μου.

Έντεκα: Μ'αρέσει που σ'αρέσω και εμένα μου αρέσεις και το ξέρεις (Ι+Ε=BFFE). Αν θέλεις, με πολύ χαρά θα ακούσω τις διαφωνίες σου.

Citronella: Ναι, το θέμα της απόλυσης ήταν για μένα το πιό καίριο σημείο. Χαίρομαι που συμφωνείς ;)

Ανώνυμος είπε...

Μπράβο ι\Ιφιμέδεια για την ψύχραιμία σου... υποκλίνομαι συμφωνώντας σε όλα...

Ιφιμέδεια είπε...

Τι υποκλινεσαι βρε Jago. Εσύ τα έγραψες πολύ καλύτερα.
Κρατάω ότι συμφωνούμε. ;)

Π είπε...

Γειά σου Ίφι μου. Xαίρομαι που εδώ δεν υπάρχουν κραυγές, και υποκλίνομαι συντασσόμενος με τον JustAnotherGoneOff και τη Rayuela.

Ιφιμέδεια είπε...

Π ευχαριστώ για τα καλά λόγια. Άσε δεν μου αξίζουν υποκλισεις, διότι είμαι κατεξοχήν άτομο που αντιδρώ συναισθηματικά και όχι πάντα ψύχραιμα. Το κείμενο αυτό βγήκε ήπιο διότι το σκέφτηκα περισσότερο και δεν γράφηκε εν βρασμώ.

Ιφιμέδεια είπε...

Δηλαδή να υποθέω ότι εσύ που δεν έχεις το θάρρος να βάλεις την υπογραφή σου σ'αυτό το σχόλιο εργάζεσαι από hobby;

Αν κανείς δεν επικαλείται την επαγγελματική του ιδιότητα σ'αυτά που γράφει στο blog του γιατί θα πρέπει να τιμωρείται γι'αυτήν;

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Συμφωνώ με την ουσία των όσων γράφεις, φιλτάτη Ιφιμέδεια, αλλά διαφωνώ με την έκταση, που έχει λάβει το ζήτημα, στον βαθμό που έχει προσωποποιηθεί τόσο πολύ.
Τα blogs είναι και πρέπει να παραμείνουν ελεύθερα. Κινδυνεύουν σαφώς από απόψεις σαν του κ. Τσαγκαρουσιάνου στο σχετικό editorial της LIFO, αλλά κινδυνεύουν και από εκείνους, που, αποτελώντας μέρος ενός πολύ ανταγωνιστικού χώρου (όπως, π.χ., αλλά μόνον π.χ., είναι ο δημοσιογραφικός), χρησιμοποιούν το blog τους, συνειδητά ή όχι, ΚΑΙ για προσωπικούς λόγους, προσωπικούς λογαριασμούς. Μπορεί να έχουν δίκηο σε μιαν "επίθεσή" τους, ας πούμε, αλλά μπορεί να χάσουν αυτό τους το δίκηο, ακριβώς επειδή ανήκουν και ανταγωνίζονται στο ίδιο κύκλωμα, επειδή εξ αυτού του λόγου μπορεί επίσης να έχουν πρόσβαση σε δεδομένα, στα οποία κανονικά δεν θα είχαν κ.λπ. Ένα πιο κοντινό μας παράδειγμα, για να γίνω πιο κατανοητός : Πρόσφατα, κοινή μας φίλη στηλίτευσε από το blog της την συμπεριφορά γνωστού Καθηγητή. Και είχε δίκηο. Και το έκανε και επώνυμα. Και τον ενημέρωσε επίσημα γι' αυτό. Και μπράβο της. Αν, όμως, ήταν και η ίδια Καθηγήτρια, το post της, ο όλος χειρισμός της, η καυστικότητα, θα ελάμβαναν άλλες διαστάσεις και θα μας έβαζαν σε υποψίες, σε σχέση με τις πραγματικές της προθέσεις...
Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά νομίζω ότι σε καμμία περίπτωση δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιούμε τα blogs για να "κλείσουμε" προσωπικούς λογαριασμούς, είτε είμαστε επώνυμοι είτε όχι. Σε μερικές περιπτώσεις, όμως, δημιουργείται η εντύπωση ότι αυτό γίνεται ή ότι γίνεται ΚΑΙ αυτό.
Επαναλαμβάνω : δεν ξέρω αν έχω δίκηο. Με πολύ δισταγμό γράφω όσα γράφω αυτή την στιγμή. Ίσως, όμως, πρέπει να το δούμε και απ' αυτήν την πλευρά και όσοι από μας είμαστε ούτως ή άλλως απ' έξω ίσως πρέπει να καυτηριάσουμε όλες τις πλευρές εν όλω ή εν μέρει, γιατί εκθέτουν το blogging σε κινδύνους!

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Και εννοώ το ΔΙΚΟ ΜΑΣ blogging... όχι το δικό τους!

pascal είπε...

Τα συγχαρητήριά μου δεσποινίς. Μπράβο.

Ανώνυμος είπε...

Δεν έχω παρακολουθήσει την εξέλιξη της ιστορίας με το θέμα σύλληψης του κυρίου Τσιπρόπουλου, επιτρέψτε μου να διατηρώ τις επιφυλάξεις μου σχετικά με την ύπαρξη ή διαφημιστική κατασκευή του συμβάντος και της είδησης.
Ούτε το άρθρο του κυρίου Τσαγκαρουσιάνου διάβασα, καιρό τώρα έχω μπερδευτεί με το γράφω δεν ξαναγράφω editorial έχω ή δεν έχω blog κι έτσι προτιμώ να χάνω επεισόδια και το ενδιαφερόν μου και να στρέφω την περιέργεια και το ενδιαφέρον μου σε πιο "αγνές" περιοχές της ανθρώπινης φύσης.

Όπως κάποιος πολύ αγαπημένος μου φίλος έχει επισημάνει ο npl έκανε αίσθηση αλλά δεν άφησε στίγμα στο ελληνικό blogging.Συμφωνώ και διαφωνώ.Καμία προσωπική φιλοδοξία δεν ενυπήρχε στον εν λόγω κύριο, πολλοί πια γνωρίζουν και το ονοματεπώνυμο και τη δουλειά του.

Νομίζω όμως ότι ελάχιστοι έπιασαν τον παραβολικό λόγο της ιστορίας του npl, καθώς πολλοί επικεντρώθηκαν στην ιστορία του Κ. και του Υπουργού στην αυτοαναφορική της "κατινέ" διάσταση. Και κανένας δεν έμεινε στην παραβολική χρήση του μέσου ως μέσου καταγγελίας της βίας της εξουσίας. Δεν θα καταφύγω σε εννοιολογικούς προσδιορισμούς για κανένα σχήμα απλά θα σημειώσω ότι το μέσο της ιστολογιογραφίας με καθιστά εξίσου ισχυρό με τον Υπουργό, τον αστυνομικό που κατάσχει περουσιακό άλλου στοιχείο, τον ταξιτζή που σε κατεβάζει 3 τετράγωνα πιο κάτω από τον προορισμό σου, τον άπιστο φίλο και τον Έλληνα διακινητή όπλων και ναρκωτικών ουσιών.

Έτσι και στις δυο περιπτώσεις υπάρχει μια ισορροπία βίας.

Ο δημόσιος λόγος βιάζει εξίσου ένα προσωπικό συναίσθημα όπως ο Υπουργός βιάζει μια ανθρώπινη στιγμή προσωπικού δεδομένου.

Δεν ξέρω τι κάνουν οι περισσότεροι εδώ μέσα, τι ψάχνουν. Όπως μια φίλη μου εύστοχα σημειώνει " Φαντάζεσαι σήμερα τον Μέγα Ναπολέοντα να κάνει blogging;". Η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ.

Το σίγουρο είναι πως ο κύριος Τσαγκαρουσιάνος δεν είναι ο Μέγας Ναπολέων, δεν ξέρω αν κάθεται σε διευθυντική καρέκλα SATO κι αν καπνίζει πούρο, η προσωπική μου σχέση υπήρξε πάντα από μακρυά κι είναι μια σχέση borderline, αγάπης - μίσους.
Δεν ξέρω αν ο κύριος Manifesto είναι ο Δ.Γ. κι αν έχασε τη δουλειά του.
Ξέρω όμως σίγουρα πολλά περισσότερα απ' ό, τι νομίζει ο Σ.Τ. που δεν τιμούν ούτε ζωντανούς ούτε νεκρούς. Και αδιαφορώ. Και για το γεγονός και για το μέσο διάδοσης του.

Προτιμώ να διαθετώ για τον εαυτό μου πια μόνο στοιχεία ενοχοποίησης και αποδόμησης ιδεατών εικόνων κι ανθρώπων.

Γιατί πείτε μου:

Ποιός μπορεί να δακρίνει με σιγουριά την Πλάνη από την Πραγματικότητα;

Και σε τελική ανάλυση, τι νόημα έχει;

Ιφιμέδεια είπε...

Dem και Αστεροεδή,

όπως έγραψα, διαφωνώ κάθετα με τη χρήση του μπλογκ προκειμένου να βρίζει κανείς ή να επιτίθεται συγκαλυμένα ή μη σε άλλους μπλόγγερς ή μη. Δεν είχα καταλάβει να κάνει κάτι τέτοιο ο Μανιφέστο ή Δ.Γ. ή ό,τι άλλο, πέραν της συνήθους κριτικής. Αν κάνω λάθος ζητώ συγγνώμη και υπογραμίζω ξανά ότι δεν συμφωνώ με υβριστικούς χαρακτηρισμούς.

Αστεροειδή, το παράδειγμά σου με βοηθά πολύ καλά να καταλάβω τι θέλεις να πεις. Σέβομαι την άποψή σου και σ'ευχαριστώ πολύ για την επισήμανση. Ομολογώ ότι ήταν μιά παράμετρος που δεν την είχα σκεφτεί.

Κύριε Pascal, σας ευχαριστώ.

Αγαπημένε μου,

ένα μόνο: μου λείπεις. Και ως blogger. Το σχόλιό σου αυτό προς επίρρωσιν.

Ανώνυμος είπε...

http://greekmasage.blogspot.com/