Το κορίτσι που δεν νιώθει πόνο

Στο editorial της Lifo εχθές ο εκδότης του εντύπου Σ. Τσαγκαρουσιάνος θίγει το ζήτημα της ανεξέλεγκτης ελευθερίας των bloggers. Ίσως τον ενόχλησαν τα πολλαπλά post για το θέμα του κ. Τσιπρόπουλου, προφανώς κάπου διάβασε κάτι που τον έθιξε προσωπικά, ίσως τον έτσουξε το μπουγιουρντί στην κόρη του Λαλιώτη (μεταξύ μας κι εμένα θα με πείραζε). Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει, και ενδιαφέρον μάλιστα, ότι αποφασίζει μέσα από μιά εφημερίδα 90.000 φύλλων που κυκλοφορεί δωρεάν στο λεκανοπέδιο Αττικής να συνομιλήσει με 1600 άτομα -θέλετε να πούμε έστω 2.000; 3000; δεν νομίζω περισσότερα- που ασχολούνται με το blogging στην Ελλάδα. Κι όταν λέω ασχολούνται, εννοώ σε επίπεδο "εμείς τα γράφουμε, εμείς τα διαβάζουμε". Έστω. Free blogs εμείς, free press αυτός. Πάτσι (;).

Το πρόβλημα που προκύπτει, έτσι όπως το ορίζει ο κύριος Σ.Τ., είναι το εάν και κατά πόσον πρέπει να έχει κανείς τη δυνατότητα να γράφει ό,τι θέλει στο ιστολόγιό του και μάλιστα κρυμμένος πίσω από την ψευδωνυμία. Ο ίδιος δείχνει απηυδυσμένος από τις εναντίον του προσβολές που διαβάζει σε διάφορα ιστολόγια και προτείνει εμμέσως πλην σαφώς την παρέμβαση του Καθυστερημένου Κράτους και της Καθυστερημένης Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος (αν θέλουν να πάψουν να είναι καθυστερημένοι ας κάνουν κάτι επί τέλους! είναι το προφανές μήνυμα).

Προκειμένου όμως κανείς να απαντήσει στο σοβαρότατο ζήτημα που θίγει ο Σ.Τ. νομίζω ότι θα πρέπει να ορίσει τι είναι το blog. Είναι ιστοσελίδα με προσωπικές πληροφορίες; Είναι ημερολόγιο; Τρόπος δημοσίευσης λογοτεχνικών ή άλλων κειμένων που αλλιώς θα έμεναν αδημοσίευτα; Σχολιασμός της επικαιρότητας; Ανθολόγιο; Θεματική σελίδα γιά όσους έχουν κοινά ενδιαφέροντα; Πεδίο συζήτησης (forum); Ρεπό από την ψυχοθεραπεία; Τρόπος έκφρασης καλλιτεχνικής; Αν είναι όλα αυτά, τότε δεν μπορεί είναι δημοσιογραφία με την γνωστή έννοια του όρου ("γράφω για την ενημέρωση του κοινού") (1), αλλά με μιά ευρεία κυριολεκτική έννοια ("γράφω δημοσίως").

Γράφουμε λοιπόν δημοσίως. Αλήθεια πόσο;Το "πόσο δημοσίως" είναι μάλλον αυτό που καθορίζει το ύφος μας πολλές φορές. Ίσως κάποιοι ιστολόγοι να έχουν περισσότερο την αίσθηση ότι απευθύνονται σε πολύ κόσμο. Εγώ όχι. Διαβάζω τους ίδιους και τους ίδιους με μικρές κατά καιρούς παρεκκλίσεις, κάποιοι πολύ λίγοι με διαβάζουν και μένα. Ως εκεί. Ε, δεν μπορώ να έχω και κρίσεις μεγαλείου ότι έχω απήχηση στο πλατύ κοινό, επηρρεάζω τις μάζες, τα γούστα, κλπ., κάνω διαφήμιση αν αναφέρω το όνομα κάποιου προϊόντος ή οτιδήποτε άλλο. Δεν έχω εφημερίδα ή περιοδικό, blog έχω. Και ίσως γι'αυτό αντιμετωπίζω όλη αυτή την ιστορία σαν παιχνίδι. Και σαν παιχνίδι προσπαθώ να το παίξω σοβαρά, με τους όρους του, αλλά και να διασκεδάσω.

Αυτό δεν σημαίνει ότι συμφωνώ με την τακτική της σπίλωσης προσώπων ή την εκτόξευση ύβρεων. Καθόλου μάλιστα. Διαφωνώ με τους υβριστικούς χαρακτηρισμούς, με τις εμμονές, με τα ιστολόγια που στήνονται για να επιτεθούν σε άλλους ανθρώπους, με τα κακόβουλα σχόλια, τα δημοσιευμένα προσωπικά mail, τις δημοσιευμένες προσωπικές συζητήσεις (ala Μάκης με το κασετόφωνο και την κρυφή κάμερα). Διαφωνώ με τους bloggers που ασχολούνται υπέρ του δέοντος με άλλους bloggers. Πολύ περισσότερο διαφωνώ με την αποκάλυψη προσωπικών δεδομένων. Και η αλήθεια είναι ότι παράγινε αυτή η επιθυμία να μάθουμε όλοι ποιός κρύβεται πίσω από το κάθε ψευδώνυμο. Γίναμε μιά κουτσομπολολάγνα γειτονιά. Ποιός είναι ο Χ; Άντρας, γυναίκα; Ομοφυλόφιλος; Που δουλεύει; Με ποιούς κάνει παρέα; Αυτές τις συζητήσεις κάνουμε οι φίλτατοι πνευματώδεις ιστολόγοι όταν βρισκόμαστε εκ του σύνεγγυς, έτσι δεν είναι παιδιά; (2). Το κουτσομπολιό αποδεδειγμένα κάνει κακό. Διότι κάπως έτσι 'τσίμπησε' ο κύριος Σ.Τ. την πληροφορία για το όνομα του δημοσιογράφου Δ.Γ. (3).

Αυτό λοιπόν που εγώ μέχρι πρότινος θεωρούσα ακίνδυνο παιχνίδι, διαπιστώνω ότι έγινε σιγά-σιγά πολύ επικίνδυνο. Όπως το παρακολούθησα τουλάχιστον εγώ το πράγμα ξεκίνησε ως εξής: σποραδικές προειδοποιήσεις e-δικηγόρων σε σχόλια και σχετικά blog, απειλές για μηνύσεις, σύλληψη του κου Τσιπρόπουλου, ευθείες κατηγορίες του Σ.Τ. που οδηγούν στο σοβαρότατο και θλιβερότατο γεγονός να χάσει ένας άνθρωπος τη δουλειά του. Πρόκειται για ένα γεγονός αισχρό κι όποιος από εσάς που διαβάζετε τώρα αυτό το κείμενο εργάζεται για βιοπορισμό -και όχι από hobby ή για να γεμίσει τη μέρα του- θα καταλάβετε πολύ καλά τι σημαίνει αυτό.

Κύριε Σ.Τ. πολύ αμφιβάλλω αν διαβάζετε τα γελοία μου πονήματα από το παρόν ιστολόγιο και πολύ καλά κάνετε. Ο χρόνος άλλωστε λέγεται ότι είναι χρήμα, κι εδώ ούτε πληρώνω ούτε πληρώνομαι. Η γνώμη μου όμως είναι, επειδή είναι ηλίου φαεινότερον ότι bloggάρετε κι εσείς ασύστολα, ότι θα έπρεπε τις οποίες διαφορές σας με τους θεωρούμενους "συκοφάντες" σας να τις λύσετε μέσα από τα ιστολόγια και όχι επικαλούμενος την καθυστερημένη Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος και την επωνυμία σας.

Ναι, την επωνυμία σας. Εδώ καταλήγω. Διότι κατηγορείτε τους bloggers για ανεξελέγκτη ελευθερία που τους δίνει η ψευδωνυμία. Μα και η επωνυμία δεν δίνει ένα αίσθημα δύναμης; Όταν κάτσατε οργισμένος στο πληκτρολόγιο να γράψετε για τις "κότες" δεν χρησιμοποιήσατε τη δύναμη που σας έδωσε το νέο σας μέσον; Δεν σκεφτήκατε: 'Ως εδώ, δεν πάει άλλο, θα τους σκίσω τώρα από την εφημερίδα και θα δουν αυτοί τι θα πάθουν;' Τις δικές σας τις "κότες" θα τις διαβάσει όλη η Αθήνα, το "ρουφιάνος" του Manifesto άντε να το διάβασαν 100 άτομα. Εσείς γράφετε επώνυμα και έχετε κύρος (νομίζω). Ο Manifesto, ακόμη κι αν ήταν ο Δ.Γ., δεν χρησιμοποίησε την ιδιότητα του δημοσιογράφου για να σας θίξει (νομίζω).

Δεν ήταν ανάγκη να πάθει κάποιος κάτι κύριε Σ.Τ. Αν αφήνατε ένα μόνον σχόλιο σε ένα από τα ιστολόγια που διαβάζετε και σας θίγουν, ίσως να μην διογκωνόταν η κατάσταση και να μην μετράγαμε θύματα σε έναν ακήρυχτο, ηλίθιο και μάταιο πόλεμο. Και η ιστορία με τον Λαλιώτη θα μπορούσε να έχει άλλο δίδαγμα: ότι μπορεί κάποια στιγμή να γραφτεί και κάτι μη ακριβές, συκοφαντικό, υβριστικό. Δεν χάθηκε κι ο κόσμος. Από το γράφω μέχρι το εξοντώνω διάολε έχει πολύ μεγάλη απόσταση. Κι όταν κανείς χάνει τη δουλειά του νιώθει λίγο σαν να χάνεται ο κόσμος.

Αν αγαπάτε το μέσον, μην το σκοτώνετε.

Σήμερα το πρωί στην εκπομπή της Oprah Winfrey είδα την ιστορία ενός μικρού κοριτσιού που πάσχει από μιά πολύ σπάνια ασθένεια: δεν μπορεί να νιώσει καθόλου πόνο. Αμέσως μόλις το άκουσα -τι γελοίο- την ζήλεψα και προσπαθούσα να σκεφτώ τι ωραία που θα είναι η ζωή της.

Το κορίτσι αυτό, ακριβώς επειδή δεν νιώθει καθόλου πόνο, προσπάθησε από τη βρεφική ήδη ηλικία της να φάει το χέρι της. Δεν την πρόλαβαν και πρόλαβε κι έφαγε το δέρμα και τη σάρκα από τρία δάκτυλά της. Εν συνεχεία ασχολήθηκε επισταμένα με το να βγάλει τα μάτια της. Της έδεσαν τα χέρια πίσω από την πλάτη. Τίποτα. Λυνόταν. Της έραψαν τα βλέφαρα, τίποτα. Κατάφερε να βγάλει ήδη το ένα της μάτι και κινδυνεύει να χάσει και το δεύτερο. Οι γιατροί είναι σίγουροι ότι κάποια στιγμή θα καταφέρει να εξοντώσει τον εαυτό της.

Αυτά. Πολλά έγραψα.


******************
(1) Εν ολίγοις, νομίζω ότι το blogging είναι (κλασική) δημοσιογραφία, όσο και η wikipedia είναι επιστημονική δημοσίευση. Όσο αμφισβητώ την wikipedia ή σε οποιαδήποτε ιστοσελίδα, άλλο τόσο αμφισβητώ όσα διαβάζω στα blogs. Κάποιες, τις περισσότερες φορές, ισχύουν τα γραφόμενα, κάποιες άλλες, λιγότερες, όχι. Το γεγονός ότι μιά πληροφορία μεταδίδεται δημοσίως σε ένα blog δεν σημαίνει ότι ισχύει. Επομένως αντίστοιχα και οι ύβρεις που εκτοξεύονται δεν έχουν την ίδια δύναμη που θα είχαν αν μεταδίδονταν από ένα κλασικό δημοσιογραφικό μέσον. Το ίδιο ισχύει για κάθε είδους ιστοσελίδα, πλην αυτών που εγνωσμένα συνδέονται με φορείς που τους προσδίδουν κύρος, όπως π.χ. οι ιστοσελίδες πανεπιστημίων ή διεθνών δημοσιογραφικών οργανισμών.

(2) Δεν βγάζω την ουρά μου απέξω όπως βλέπετε, αλλά διαχωρίζω σαφώς τη θέση μου: έχω γνωρίσει από κοντά μόνον τρεις bloggers. Ο ένας δεν γράφει πιά. Ο άλλος γράφει σπανιότατα. Ο τρίτος ξεσκίζεται στο γράψιμο ;) και μπήκα στη διαδικασία να τον γνωρίσω (όπως και εκείνος εμένα) διότι απεδείχθη ότι είχαμε έναν κοινό φίλο. Ως εδώ. Δεν ψάχνω "παρέα" γιατί δεν έχω χρόνο ούτε γιά τους φίλους που έχω ήδη -άσε που δεν λειτουργώ ιδιαίτερα καλά σε πολυπληθείς ομάδες. Δεν ψάχνω σύντροφο. Ψάχνω έξυπνα μυαλά, γι'αυτό μ'ενδιαφέρουν τα κείμενά σας και μόνον. Σέβομαι επίσης το γεγονός ότι κάποιοι άνθρωποι δεν θέλουν να αποκαλύψουν προσωπικά δεδομένα στο ιστολόγιό τους και προσέχω να μην το κάνω εγώ, αν τα γνωρίζω, έστω και κατά λάθος. Ένας ακόμη σοβαρότατος λόγος που δεν θέλω να σας γνωρίσω είναι γιατί ξέρω ότι είναι πολύ πιθανόν να σας συμπαθήσω κι αυτό θα μου αφαιρέσει τη δυνατότητα να σχολιάζω τα κείμενά σας χωρίς να επηρρεάζομαι από τη γνωριμία μας. Λειτουργώ λίγο σαν τους external examiners δηλαδή. Κι ένας λόγος ακόμη: σας φοβάμαι και λίγο.

(3) Δεν θεωρώ τυχαίο το γεγονός ότι το όνομα του Manifesto συνδέθηκε με τον Δ.Γ. στα σχόλια κάποιου blog που μου διαφεύγει τώρα και αμέσως μετά ο κύριος Σ.Τ. δημοσίευσε το σχετικό όνομα στο editorial. Τα αντανακλαστικά του τον προδίδουν ως δεινό blogger. Δεν κατηγορώ ωστόσο για πρόθεση τον άνθρωπο που έκανε το σχετικό σχόλιο.