Οι Γυναίκες του Πρωινού μοιάζουν υπνωτισμένες. Περπατούν με μάτια άδεια, σέρνοντας τα πόδια τους, κρατώντας μιά πλαστική σακούλα.
Οι Γυναίκες του Πρωινού δεν εργάζονται. Είναι νοικοκυρές. Μένουν στο σπίτι και μεγαλώνουν τα παιδιά τους, φροντίζουν το νοικοκυριό. Μαγειρεύουν, καθαρίζουν, πλένουν.
Δεν ξέρω πώς να τις πω και τις λέω έτσι. Γιατί τις είδα να εμφανίζονται όλες μαζί προχτές που έτυχε να μείνω μιά μέρα πρωί στο σπίτι. Πέρασαν έξω από το παράθυρό μου. Δεν με πρόσεξαν, αλλά εγώ τις είδα καλά.
Βγήκαν σαν συνεννοημένες από τα σπίτια τους γύρω στις 9:30, πήγαν για ψώνια και λογαριασμούς, κάποιες έσερναν κι ένα παιδάκι από πίσω. Όλες, χωρίς καμία εξαίρεση, ατημέλητες. Άλουστες, αχτένιστες ή με τσιμπιδάκια στα μαλλιά, φορούσαν παπούτσια και ρούχα παλιά. Ξεχειλωμένα ρούχα, ξένα, χαχόλικα. Καφέ, μαύρα ή γκρι.
Οι Γυναίκες του Πρωινού ήταν άσχημες.
Σε λίγο γύρισαν. Μπήκαν στο σπίτι τους κι έκλεισαν την πόρτα. Και μετά άκουσα τις κραυγές τους.
Άκουσα τον Αρναούτογλου να κραυγάζει, τη Μενεγάκη να τσιρίζει, το Ρέμο να προσπαθεί να τραγουδήσει στη διαπασών.
Οι Γυναίκες του Πρωινού φώναζαν με τη φωνή των άλλων.
Οι Γυναίκες του Πρωινού φώναζαν με τη φωνή των άλλων.
Εκεί γύρω στο μεσημέρι, άρχισαν να επιστρέφουν τα παιδιά από το σχολείο. Αργότερα γύρισαν κι οι άντρες.
Τα βράδια τις άκουγα να στριγγλίζουν στα παιδιά τους. Να ουρλιάζουν με όλη τη δύναμη των πνευμόνων τους. Άκουγα τα κατσαρολικά τους να βροντοκοπάνε στους νεροχύτες. Έβλεπα τις μπουγάδες τους να απλώνονται και να μαζεύονται. Δεν ήξερα ποιές είναι, αλλά τώρα τις είδα. Τις είδα το πρωί.
Δεν ξέρω τι σκέφτονται αυτές οι γυναίκες. Τι σκέφτονται όταν καθαρίζουν κρεμμύδια ας πούμε. Τι ονειρεύονται αυτά τα κορίτσια; Τι τους δίνει χαρά; Τι σκέφτονται οι άντρες τους όταν κάνουν έρωτα μαζί τους; Πώς κάνουν έρωτα μαζί τους; Τι σκέφτονται τα παιδιά τους όταν τις παρατηρούν; Τι σκέφτονται αυτές όταν κοιτάζουν το εαυτό τους στον καθρέφτη;
Δεν ξέρω.
Μάλλον καφέ, μαύρα ή γκρι.
17 σχόλια:
Προσπαθώ να θυμηθώ ποιανού είναι το ισπανόφωνο ποίημα για κάποιες από τις γυναίκες που περιγράφεις, που καταλήγουν να αυτοκτονήσουν στην μοναξιά του σπιτιού τους, αλλά τίποτα... δεν τα καταφέρνω.
Πάρα πολύ "κακό" κείμενο, έως και απλοϊκά ρατσιστικό.
Ελένη
Είναι έτσι και χειρότερα. Τους λείπει η ψυχή, η ευγένεια, η γλύκα, η χάρη, η αυθεντικότητα. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι πώς έχουν τόση μα τόση θεαματικότητα. Θλίψη.
Συμφωνώ μέ τήν Ελένη.
Juanita,
ούτε εγώ το έχω υπόψιν μου, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν έχω καλή γνώση της ισπανόφωνης λογοτεχνίας. Αν το θυμηθείς θα με ενδιέφερε πολύ να το αναφέρεις.
Ελένη και Στέλιο,
σεβαστή η διαφωνία σας. Η αλήθεια είναι ότι το κείμενο πρέπει να είναι όντως κακό αν σας έδωσε την εντύπωση ότι είναι ρατσιστικό. Ήθελα απλώς να εκφράσω τη θλίψη μου.
Εαρινή Συμφωνία,
πολύ εύστοχο το σχόλιό σου! Ναι, θεαματικότητα και παραίτηση: τι συνδυασμός!
Δεν πιστεύω ότι είναι έτσι αυτές οι γυναίκες.
Το ότι για πολλούς λόγους έτσι είναι η ζωή τους, το αν δεν συμφωνεί με τη ζωή μιας γυναίκας που κάνει καριέρα, δεν σημαίνει ότι δεν έχουν όνειρα πολύχρωμα, ότι δεν έχουν φαντασία, που μπορεί να την εκφράσουν σε ένα φαγητό ή όταν κάνουν έρωτα. Ξέρω πολλές τέτοιες γυναίκες. Και οι περισσότερες είναι πολύ ισορροπημένες.
Τουλάχιστον, δεν είναι λιγότερο από άλλες...
Δε ξέρω σε ποιά γειτονιά ζεις
για να της είδες, θα υπάρχουν
στη δικιά μου γειτονιά οι γυναίκες του πρωινού βγαίνουν κι αυτές κατά τις ενιάμισι
χαιρετούν το κρεοπώλη, το μανάβη, τον λουλουδά
κάνουν τα ψώνια τους και πιάνουν κουβέντα με άλλους ανθρώπους
ανοίγουν παράθυρα διάπλατα να μπει φως και αέρας στα σπίτια τους
κρατάνε παιδιά από το χέρι και συναντιούνται στη παιδική χαρά
κάποιες συναντιούνται στα καφέ και στίνουν ψιλή κουβέντα με τις φιλενάδες τους
και τώρα τις γιορτές, α, τώρα...
είναι φορτωμένες δώρα και αγάπη για τους δικούς τους ανθρώπους
αυτές τις γυναίκες του πρωινού βλέπω στη δικιά μου γειτονιά
καλημέρα
Επί της ουσίας...
Εξαρτάται από ποια σκοπιά βλέπει κανείς τα πράγματα και τί θέλει να δει. Ανάλογα και τη διάθεση της στιγμής.
Καταλαβαίνω πως το εννοείς Ιφιμέδεια, αν και δεν συμφωνώ ως προς την μαζικοποίηση. Υπάρχουν σίγουρα γυναίκες που η επιλογή ζωής τους γεμίζει θλίψη εκείνες πρώτα από όλα. Αλλά δεν είναι έτσι όλες.
Έχω βρεθεί και στις δύο πλευρές και της εργαζόμενης και της νοικοκυράς. Και οι δύο έχουν συν και πλην. Στερεότυπα δεν υπάρχουν.
Τώρα ανήκω στις γυναίκες του πρωινού, μόνο που δεν θα με δεις να πηγαίνω για ψώνια, γιατί σερφάρω στο ίντερνετ. Όλα σχετικά είναι.
Θα έλεγα ότι η Ιφιμέφδεια αναφέρεται σε κάποια συγκεκριμένη κατηγορία γυναικών, που έχουν επιλέξει αυτούς τους "τρόπους", στον βαθμό, που η συμπεριφορά τους και η αισθητική τους αντικατοπτρίζει τις τηλεοπτικές εκπομπές, τις οποίες παρακολουθούν πιστά και καθημερινά, από 10, το πρωί, μέχρι 3 ή 4, μετά το μεσημέρι. Δεν είναι όλες οι νοικοκυρές έτσι, φυσικά, όπως πολύ σωστά επισημαίνει και η Αλκιμήδη, βάζοντας και μια γεωγραφική διάσταση στο θέμα. Διάσταση, που παίζει τον ρόλο της κι αυτή.
Το κείμενο θα το χαρακτήριζα "ρατσιστικό", μόνον αν θεωρούσα ότι γενίκευε σε όλες τις νοικοκυρές ή αν από αυτό προέκυπτε ότι εμείς περιθωριοποιούμε συνειδητά την συγκεκριμένη υποκατηγορία νοικοκυρών.
Είμαι βέβαιος, όμως, ότι δεν είναι τέτοια η οπτική της οικοδέσποινας.
Ξεκινάω από το τελευταίο σχόλιο του Αστεροειδή, ο οποίος κατάλαβε ακριβώς αυτό που ήθελα να πω σε αντίθεση με άλλες αναγνώστριες. Πιθανόν διότι με διαβάζει περισσότερο καιρό από τους άλλους φίλους που νομίζω είναι πιό καινούργιοι.
Η αλήθεια λοιπόν είναι ότι πολύ κακώς το κείμενο είναι γραμμένο γενικευτικά, εφόσον δεν αναφέρομαι στο σύνολο των γυναικών που δεν εργάζονται, αλλά μένουν στο σπίτι ανατρέφοντας τα παιδιά τους. Σε τελική ανάλυση πάντως εγώ αυτές που περιγράφω έτυχε να δω ομαδόν εκείνη την αποφράδα ημέρα.
Σε καμιά περίπτωση δεν αναφέρομαι συνολικά στις γυναίκες που δεν εργάζονται, δεδομένου ότι πρώτον η μητέρα μου δεν εργάστηκε από τη στιγμή που παντρεύτηκε (αλλά δεν κατάντησε και έτσι) και δεύτερον πολύ θα το ήθελα κι εγώ η ίδια να έχω τη δυνατότητα να μην εργάζομαι και να μεγαλώσω τα παιδάκια μου (που δεν έχω, λέμε τώρα) στο ωραίο μου σπιτάκι.
Sofi-k, δεν μιλάμε για τις ίδιες γυναίκες. Διότι αν είχαν φαντασία, όπως λες, κάτι καλύτερο θα επετύγχαναν αισθητικά από αυτό που είδα εγώ και δεν θα μοίραζαν τσιρίδες δεξιά κι αριστερά.
Αλκιμήδη,
τι να σου πω. Μπορεί να είναι γεωγραφικό το ζήτημα. Δεν ξέρω. Όχι ότι και η δική μου γειτονιά δεν έχει και καλύτερες περιπτώσεις, αλλά αυτό που μου περιγράφεις ακούγεται πολύ ονειρικό και παραμυθένιο αν μου επιτρέπεις.
Πιθανόν είναι θέμα οπτικής, ακριβώς όπως λέει η Juanita. Δηλαδή θα μπορούσαμε να βλέπαμε τις ίδιες γυναίκες και εσύ Αλκιμήδη να τις αντιλαμβανόσουν διαφορετικά.
Juanita, συμφωνώ. Έγραψα και παραπάνω ότι πολύ θα ήθελα να μπορώ να μένω σπίτι μου και να μεγαλώνω τα παιδιά μου -και αυτό παρά τα πολλά χρόνια σπουδών και την καριέρα μου. Ακριβώς όμως αυτό το πολύτιμο προνόμιο θα φρόντιζα να το τιμώ και να μην συμπεριφέρομαι στα παιδιά μου και τον άντρα μου σαν να είναι οι τύραννοι της ζωής μου. Να μην αφήσω τον εαυτό μου να γίνει ένας εξαθλιωμένος άνθρωπος. Και ναι, βεβαιότατα θα σέρφαρα και στο Ίντερνετ και θα πήγαινα και για ψώνια αμά λάχει και σώβρακα στο πλυντήριο και λίγο βαμμένο νύχι έτσι γι'αλλαγή.
Ελπίζοντας να έγινα αντιληπτή καλύτερα,
Καλησπέρα
μάλλον το "πρόβλημα" εδώ δεν είναι γεωγραφικό όπως το "τοποθετεί" η αλκιμήδη...ούτε εμπίπτει στην κατηγορία του ρατσιστικού όπως το χαρακτήρισαν μερικοί.
εδώ ήταν όλη η ουσία τελικά ... " Να μην αφήσω τον εαυτό μου να γίνει ένας εξαθλιωμένος άνθρωπος "
αλλά έχω μια απορία ιφιμέδεια
Γιατί "επέλεξες" να δεις αυτή την εικόνα;;
μήπως έμμεσα προσπαθείς να μας πεις κάτι; Τόσο όμορφες εικόνες μπορεί να δει κανείς οποιαδήποτε ώρα,έστω εδώ πρωινή,έτυχε;;
καλό βράδυ :)
Λοιπόν, εμένα το κείμενο μου άρεσε πολύ. (Για την ιστορία, μπήκα στο blog του Cobden από του Νίκου Δήμου, και από εκεί εδώ).
Το βρήκα ποιητικό, στην αρχή νόμισα πως ήταν ρακοσυλλέκτριες, μετά φάνηκε πως ήταν νοικοκυρές, αλλά η παραίτηση, η παθητικότητα και η μιζέρια των ρακοσυλλεκτριών, έμενε.
Μόνη ένσταση θα είχα τις φωτογραφίες από τη Ρώμη: νόμισα ότι ήταν στο ίδιο post, οπότε έλεγα ότι ήταν Ιταλίδες. Όταν μπήκε η Μενεγάκη και ο Αρναούτεογλου στο κείμενο, μπερδεύτηκα :)
Αλκυόνη,
δεν την επέλεξα. Με επέλεξε. Ήμουν σπίτι, περνούσαν έξω από το παράθυρο, άκουγα ήθελα δεν ήθελα Ρέμο στη διαπασών και ανοικτές τηλεοράσεις επίσης. Εγώ -σε πλήρη παραφωνία- άκουγα -ή μάλλον προσπαθούσα να ακούσω- Δανάη και Σοφία Βέμπο. Δεν προσπαθούσα να πω κάτι εμμέσως με το κείμενο. Ναι, μάλλον έτσι απλά έτυχε.
Γιάννη,
καλώς ήλθες! Ενδιαφέρουσα η ανάγνωση που έκανες στο κείμενο.
Έχεις δίκιο, οι φωτογραφίες από τη Ρώμη που μπαίνουν χωρίς ενδιάμεσο κείμενο μπερδεύουν πολύ!
Καλημέρα!
Καλώς σας βρήκα.
Και όμως, υπάρχουν φωτογραφίες από τηλεπαιχνίδια, το δρόμο, αφίσες κινηματογράφου, ταιριάζουν με τη μικρή καθημερινότητα που περιγράφει το κείμενο. Θα μπορούσαν να είναι μια ευρυματική, αποσπασματική εικονογράφιση :)
Tο κειμενο σου κρυβει αληθεια αλλα και υπερβολη!
Ειμαι και εγω μια γυναικα του πρωινου, ομως δε με βρηκα στις εικονες που περιγραφεις!!
Θα ηθελα ομως να σου πω πως πολλες γυναικες μεγαλωνουν ακομα και σημερα με αυτο το ονειρο και αλλες γυναικες καριερας ελπιζουν καποτε να γινουν γυναικες του πρωινου!!
Γιάννη,
έχεις δίκιο! Δεν το είδα καθόλου έτσι, αλλά όντως λειτουργεί!
ΆνναΜαρία,
χαίρομαι που εσύ και πολύς άλλος κόσμος διαφέρει. Για τα υπόλοιπα που γράφεις, εξήγησα σε προηγούμενα σχόλια εδώ. Ας μην τα επαναλαμβάνω.
Με τόση τηλεόραση έχουν σαλτάρει, είτε το ξέρουν είτε όχι.
Δημοσίευση σχολίου