Υπάρχουν τελείως επουλωμένες πληγές;

Από Παρασκευή σε Παρασκευή το πάω. Με το blog εννοώ.

Αυτό το μεσοδιάστημα ήταν μάλλον πιεστικό, κουραστικό και δεν συμμαζεύεται. Γκρίνια, γκρίνια, γκρίνια, που λέει κι ο φίλτατος.

Είναι υγιές που σκέφτομαι από σήμερα πόσο αργά θα ξυπνήσω αύριο; Ελπίζω ναι.

Εμένα πάντως μου ταιριάζει η σημερινή συννεφιά. Γιά σας δεν ξέρω.

Μου πάει το σμαραγδί τελικά.

Don't know why there's no sun up in the sky, stormy weather...

(ε, τι να ακούσουμε; Rain and tears του Ντέμη Ρούσου;)

Διαβάζω τις Χορείες Χώρων του λατρεμένου μου Georges Perec. Εκεί τσίμπησα και το τσιτάτο του επίσης αγαπημένου Michaux που έβαλα υπότιτλο του blog.

Γράφω γιά να με διατρέχω.

Δεν ξέρω τι λένε γιά τους Αμερικανούς και τους Άγγλους, αλλά εγώ πήρα πολλή έμπρακτη αγάπη από το Berkeley, το Chicago και το Cambridge. Κι αυτό είναι κάτι.

Είμαι κατά βάθος ήδη πολύ τυχερή και το ξέρω. Γι'αυτό έχω ενοχές όταν εύχομαι να μου συμβεί κάτι που επιθυμώ.

Ήθελα να ήξερα τι νομίζεις ότι θα βρεις στο παρελθόν που έτσι άκριτα ερευνάς. Γιατί σκαλίζεις σαν κότα το χώμα που πότισε απ'την πίκρα και τα δάκρυά μας. Με ποιό δικαίωμα ανοίγεις πληγές επουλωμένες;

Δεν ξέρω πώς να ευχαριστήσω τους φίλους που ανησύχησαν κι ανησυχούν ακόμη γιά μένα. Ας ξέρουν ότι η αγάπη τους μου κάνει καλό.

Μ'αρέσει να διαβάζω τις free press της Πέμπτης. Τα προτερήματά τους είναι πολύ περισσότερα από τα ελαττώματα.

Αντί γιά Βουδαπέστη λες να πάμε Λονδίνο τελικά;