Έξω σήμερα είναι Παρασκευή. Μέσα μου εδώ και λίγο καιρό είναι Δευτέρα. Μιά Δευτέρα που καμιά φορά γίνεται Τρίτη, αλλά ποτέ δεν έρχεται Τετάρτη και γιά Πέμπτη βέβαια ούτε λόγος.
Έξω είναι Ιανουάριος 2007. Στο μυαλό μου είναι Αύγουστος 2006. Ο Αύγουστος της Απομυθοποίησης. Τι θλιβερό να κολλάει τόσο το μυαλό του ανθρώπου...
Είναι προφανές ότι έχω μιά διαφορά φάσης που πρέπει να λύσω. Επίσης έχω να λύσω ένα ευρύτερο πρόβλημα με το χρόνο και ένα ειδικώτερο με... Τέλος πάντων δεν υπάρχει χειρότερο από την αυτολύπηση και την κλάψα κι όμως ολοένα και περισσότερο τον τελευταίο καιρό βλέπω τον εαυτό μου να παραπέει προς τα κει. Τι γελοίο!
Ξέρω καλά ότι γίνομαι έτσι τόσο πολύ κακή παρέα που ούτε εγώ δεν με αντέχω. Προχτές ας πούμε που βγήκα με τρία, παρακαλώ αγόρια, νομίζω ότι δεν θα μπορούσα να είμαι χειρότερη συντροφιά.. Sorry guys...
Δεν θέλω οι φίλοι μου να υπομένουν τη δυστυχία μου, πρέπει να μένω μακριά τους. Άμα γίνω πάλι καλά νομίζω ότι θα περνάμε πιό ωραία -νομοτελειακό είναι.
Ως τότε ονειρεύομαι μιά μεγάλη σπηλιά, ή μάλλον έναν Ανανά σαν του Μπομπ Σφουγγαράκη. Να μπω μέσα, στο βάθος του ωκεανού, στο Bikini Bottom, να κλείσω την ζωγραφιστή πόρτα πίσω μου και να βγω μιά Παρασκευή πρωί ή έστω Πέμπτη απόγευμα.
Ως τότε ονειρεύομαι μιά μεγάλη σπηλιά, ή μάλλον έναν Ανανά σαν του Μπομπ Σφουγγαράκη. Να μπω μέσα, στο βάθος του ωκεανού, στο Bikini Bottom, να κλείσω την ζωγραφιστή πόρτα πίσω μου και να βγω μιά Παρασκευή πρωί ή έστω Πέμπτη απόγευμα.
