Ο Ιαγουάρος Μέσα Του - Στο τέλος νικάνε πάντα οι κακοί.

O Don Daniele πέρασε αξέχαστα τις μέρες των Χριστουγέννων. Έφαγε τόσο πολύ, που κάθε βράδυ χρειαζόταν να κάνει τουλάχιστον δύο φορές εμετό πριν αποκοιμηθεί γλυκά στο πουπουλένιο μαξιλάρι του. Μπροστά στο φαγητό τύφλα να'χει η αυτοϊκανοποίηση, σκεφτόταν.

Έπειτα αυτές τις μέρες ήταν πολυάσχολος. Η προετοιμασία για τη δίωξη του Don Basilio έφτανε στην τελική ευθεία. Έκανε πιά τα τελευταία τηλεφωνήματα και πολλές φορές έπρεπε να συγκρατεί το τρελλό του κέφι για να σταματήσει να σφυρίζει τα κάλαντα στο ακουστικό. Δεν ήθελε να τον περάσουν και για τρελλό.

Αχ, αυτή η χρονιά θα είναι σίγουρα η καλύτερη!

***

Ο γιατρός ήταν πολύ ευχαριστημένος με την εξέλιξη της υγείας του Don Basilio. Είχε ξαναβρεί το κέφι του, άκουγε τις μουσικές του, διάβαζε όπως πριν. Δεν ανέφερε πιά τη Julia ούτε έδειχνε να τον απασχολεί η τύχη της. Ο γιατρός ήταν πεπεισμένος ότι δεν είχε πιά παραληρήμματα. Αν εξαιρέσει κανείς ότι ώρες-ώρες έμοιαζε να συνδιαλέγεται με τον Innocencio, τον κατάμαυρο ιαγουάρο του, όλα έμοιαζαν φυσιολογικότατα.

Οι ημέρες των γιορτών πέρασαν με πολύ κέφι στη Soledad. Ο Don Basilio μετά από πολύ καιρό άνοιξε το σπίτι και δέχτηκε τους φίλους του από το Πανεπιστήμιο και ένα σωρό συγγενείς που ήρθαν από μακρινές επαρχίες, ακόμη και από το εξωτερικό. Η σαμπάνια έρεε άφθονη, τα φαγητά πλούσια, τα τραπέζια λαμπερά, καλοστρωμμένα. Όλα γιορτινά. Ήταν αξέχαστα αυτά τα Χριστούγεννα!

***

Ο Alvaro κουνάει το κεφάλι του σκεπτικός όταν ακούει τους διθύραμβους του γιατρού. Κι εκείνος χαίρεται που ο Don Basilio φαίνεται να διασκεδάζει. Μόνο που δεν ξεχνά ότι ο Don Basilio κρατάει ακόμη το μαχαίρι με τον ιαγουάρο στη τσέπη του.

***

Παρασκευή, 5 Ιανουαρίου.

Soledad.

Νωρίς το πρωί έφυγαν και οι τελευταίοι καλεσμένοι μου. Γυρίζουν στα σπίτια τους ελπίζω ευχαριστημένοι από τη φιλοξενία μου. Να πρόσεξε κανείς ότι δεν σερβίραμε τίποτα από την ποτοποιία; Ελπίζω όχι. Θα ήταν στενόχωρο.

Κατά το μεσημεράκι δέχτηκα την επίσκεψη του Don Narciso. Δούλευε χρόνια στην κυβέρνηση και τα τελευταία χρόνια είχε τύχει να συνεργαστούμε στενά. Τον δέχτηκα στο καθιστικό. Δεν φανταζόμουν τι μπορεί να ήθελε. Μόλις μπήκε, έκανε ένα περίεργο σχόλιο, καθόλου τυχαίο τώρα που το σκέφτομαι, ότι λέει φαινόμουν πολύ καλύτερα, είχα ένα "ύφος ασφάλειας". Δεν κατάλαβα τι εννούσε.

Μου παρέδωσε το φάκελο αφού είχε σηκωθεί να φύγει και εγώ αναρωτιόμουν το λόγο της επισκέψεώς του.

Ο φάκελος λέει ότι μέσα σε ένα χρόνο πρέπει να εγκαταλείψω τη χώρα.

Δεν ξέρω τι νιώθω. Μπορεί να νιώθω χαρά.