Φλερτάροντας με την υπερκόπωση

Ο Robert Louis Stevenson λέει κάπου ότι η ελπίδα είναι ένα παιδί, ένα τυφλό, απερίσκεπτο, ευχάριστο αγόρι, που ξέρει μόνο να κυνηγάει λιχουδιές.

Τι το κάνεις αυτό το παιδί άραγε;


Πρωί-πρωί μέσα στο αυτοκίνητο ορμάει η Λίνα Νικολακοπούλου κραδαίνοντας ένα μωρό.

Ένα μωρό, μωρό παιδί χρόνια έχει κρυφτεί στο σώμα μου
τρώει μπογιές, καρδιές, φωτιές, χιόνια
και την κολώνια μου
Ένα μωρό, μωρό παιδί χρόνια έχει κλειδιά απ' το σπίτι μου
κάνει ζημιές, βρωμιές, χαρές, ψώνια
κάτω απ' τη μύτη μου

Όταν λέει πεθαίνω τρέχω του μαθαίνω τι θα πει μωρό μου
Μπορώ

Όλα τα μωρά κλαίνε έτσι δεν είναι;


Διάβασα ένα καταπληκτικό βιβλίο γιά έναν καταπληκτικό άνθρωπο. Ο John Pendlebury αναδύεται κινηματογραφικός, γενναίος, αληθινός Άγγλος ευγενής, ερωτευμένος με την αρχαιολογία, αυτός που θα θέλαμε να είμαστε. Όταν τέλειωσα το βιβλίο μου έμεινε στο στόμα μιά γεύση σκόνης. Από τα αρχεία που σκάλισε η Imogen Grundon, από τους περίπατους και τις ανασκαφές του John, από τον κουρνιαχτό της Μάχης της Κρήτης.

Την ζήλεψα την Grundon που είχε να ασχοληθεί με έναν ήρωα τόσο αναμφίβολα συμπαθή.

Θυμήθηκα την αγαπημένη μου Carol Ann Duffy που γράφει στο ποίημά της The Biographer:


Because you are dead,
I stand at your desk,
my fingers caressing the grooves in the wood
your initials made;
and I manage a quote,
echo one of your lines in the small, blue room
where an early daguerreotype shows you
excitedly staring out
from behind your face,
the thing that made you yourself
still visibly there,
like a hood and a cloak of light.
The first four words that I write are your name.

I'm a passionate man
with a big advance
who's loved your work since he was a boy;
but the night
I slept alone in your bed,
the end of a fire going out in the grate,
I came awake -
certain, had we ever met,
you wouldn't have wanted me,
or needed me,
would barely have noticed me at all.
Guilt and rage
hardened me then,
and later I felt your dislike
chilling the air
as I drifted away.
Your wallpaper green and crimson and gold.

Δεν έχει κεράσια αυτή την εποχή.

Λουκάς Γεραλής, Νεκρή φύση με κεράσια