Τετάρτη 13 Αυγούστου 2008

Στην ερημιά με χάρη

Κάνω βόλτα στα μπλογκ κι αισθάνομαι σαν να χαζεύω βιτρίνες κλειστών καταστημάτων. Δεκαπενταύγουστος κι ο χρόνος πάγωσε. Οι ιδιοκτήτες λείπουν διακοπές, επιστροφή σε μιά εβδομάδα, 10 μέρες, νησιά, βουνά, λαγκάδια.

Έπειτα γυρνάω στο δικό μου μαγαζί. Ωραίο το ποίημα του Μπόρχες στο προηγούμενο ποστ. Αλλά κι εδώ το μαγαζί είναι ουσιαστικά αδειανό. Ο ιδιοκτήτης ξενοδουλεύει.
Έτσι όλο το καλοκαίρι. Γυρνάω πότε-πότε, ξεκλειδώνω, μπαίνω μέσα, όλα ίδια ή σχεδόν, μιλάω κι ακούω τον ήχο της φωνής μου. Αυτή η μοναξιά μού είναι πάντα πολύ ελκυστική. Νιώθω ότι να, μπορώ να γράψω τώρα ό,τι θέλω, δεν θα σχολιάσει κανείς γιατί δεν θα με διαβάσει κανείς. Στο δρόμο που έχω το μαγαζί μου δεν περνάει σχεδόν κανείς, ο τζίρος λίγος και τα έξοδα δεν καλύπτονται. Το ανοίγω λοιπόν για πάρτη μου.

Θα γράψω ό,τι μου έρχεται. Drama queen είπαμε αγάπη μου. Αυτός θα έπρεπε να είναι ο υπότιτλος του blog. Και στο κάτω-κάτω δεν θέλω, δεν θα αφήσω περιθώριο γιά σχόλια.

Εκπτώσεις.
Είναι η μαγική λέξη που χαρακτηρίζει το φετεινό καλοκαίρι μου.

Έχω ένα πείσμα απαράδεκτο να μην κάνω εκπτώσεις. Ούτε στο μαγαζί αυτό (αυτό είναι το πολύ λιγότερο), ούτε πουθενά. Κι ας με πιέζουν. Δεν κάνω εκπτώσεις ρε, άντε γαμηθείτε. Δεν κάνω πουθενά. Ή με το δικό μου τρόπο θα γίνουν τα πράγματα ή δεν θα γίνουν καθόλου.
Και ας με παραινούν οι συνάδελφοι. Ας μαθαίνω όσα έμαθα αυτό το καλοκαίρι (μέχρι και δωρεάν μαθήματα πώς να "προσεγγίσω" τα "κατάλληλα" πρόσωπα, αλλιώς θα πληρώσω το τίμημα...).

Κι ας ξέρω ότι υπάρχουν άνθρωποι που λυσσάνε αυτή τη στιγμή να με φάνε.
Στ'αρχίδια μου μαλάκες.

Εδώ με μαχαίρωσαν φίλοι καρδιάς. Από σας δεν περιμένω τίποτα λιγότερο.

Θα μείνω όρθια όσο περισσότερο μπορώ. Όσο χρειάζεται να μην μπορείτε να αντικρύζετε τις φάτσες σας στον καθρέφτη.
Πάω να μαγειρέψω τώρα ;)