Τρίτη 5 Αυγούστου 2008

Las aventuras infimas de la atencion

ΤΗΣ ΛΙΖΑΣ

Όταν μας εξουδετερώνει η δυστυχία
μέσα σε μιά στιγμή μας σώζουν
οι πιό μικρές περιπέτειες
της τρυφερότητας ή της μνήμης:
η γεύση ενός φρούτου, η γεύση του νερού,
το πρόσωπο που ένα όνειρο μας επιστρέφει,
τα πρώτα γιασεμιά του Νοέμβρη,
η ατέρμονη λαχτάρα της πυξίδας,
ένα βιβλίο που το πιστεύαμε χαμένο,
ο παλμός ενός εξάμετρου,
το σύντομο κλειδί που μας ανοίγει ένα σπίτι,
η μυρωδιά μιάς βιβλιοθήκης ή του σάνδαλου,
το παλιό όνομα ενός δρόμου,
τα χρώματα ενός χάρτη,
μιά ετυμολογία απρόσμενη,
η απαλότητα μιάς λείανσης,
η ημερομηνία που ψάχναμε,
να μετράμε τους δώδεκα σκοτεινούς ήχους της καμπάνας,
ένας οξύς πόνος φυσικός.

Οκτώ εκατομμύρια είναι οι θεότητες του Shinto
που ταξιδεύουνε τη γη, μυστικές.
Αυτά τα ταπεινά πνεύματα μας αγγίζουν,
μας αγγίζουν και μας αφήνουν.

Jorge Luis Borjes, Shinto


(η μετάφραση από τα ισπανικά δική μου)

9 σχόλια:

Pastaflora είπε...

Τι χαρά να μοιραζόμαστε την ίδια αγάπη για τον Μπόρχες! Πόσες φορές τα κείμενά του δεν άνοιξαν παράθυρα διαφυγής...

Ιφιμέδεια είπε...

Είναι υπέροχος τω όντι! Μια φαντασία γόνιμη που πυροδοτεί και τις δικές μας.

astraxan είπε...

Αγαπητή μου Ιφιμέδεια,
Θα ήθελα να σε ευχαριστήσω διότι τα θέματα με τα οποία καταπιάνεσαι με έχουν κάνει να προβληματίζομαι (με την καλή έννοια) για πράγματα που έχουν να κάνουν με τις ανθρώπινες αισθήσεις.
Μια μυρουδιά, μια εικόνα, ένας ήχος, μια γεύση μπορούν να συντελέσουν στο να βιώσουμε μια μαγική στιγμή μέσα στην καθημερινότητα μας. Ίσως τελικά γύρο μας να υπάρχουν θαυμαστά πράγματα τα οποία δεν έχουμε μάθει να τα αισθανόμαστε. Γιατί να είμαστε δυστυχισμένοι;

Εψαξα και βρήκα ότι ενας από τους μεγαλύτερους νομπελίστες του 20ου αιώνα ο Γάλλος Marcel Proust είχε γράψει για το φαινόμενο της μυρωδιάς και των αναμνήσεων, στο έργο του Swann's Way.
Περιγράφει πώς μπορούν κάποιες μυρωδιές να μας επαναφέρουν μνήμες από το παρελθόν.
Με την πρώτη ευκαιρία θα κάτσω να το διαβάσω.

Ιφιμέδεια είπε...

Αγαπημένε μου συναγωνιστή Αστραχάν,

σε ευχαριστώ πολύ για την παραπομπή στο έργο του Προυστ που δεν ντρέπομαι να ομολογήσω ότι δεν έχω διαβάσει. Προσπαθώ συνειδητά να μην χάνω αυτές τις στιγμές και να ξαναβαδίζω σε αυτές τις αναμνήσεις.

Ελπίζω όπου και να είσαι, να έχεις τη δροσιά κι ένα καλό βιβλίο σαν αυτό που μου αναφέρεις.

Coco είπε...

Μια φασματική Αθήνα όπως τα τοπία του Μπόρχες...όσο για τον Προυστ, βουτάει στον βυθό των αναμνήσεων όπως το μπισκοτάκι στο τσάι του

Ιφιμέδεια είπε...

Τέλεια εικόνα το μπισκοτάκι στο τσάϊ, Κοκό...

Coco είπε...

Δεν είναι δική μου, του Προυστ είναι! Δηλαδή, έπινε τσάι σε μια γριά θεία του, κι έφαγε μια μαντλέν, το μπισκοτάκι, που παραδοσιακά τού έβγαζε η θεία, και τότε, λόγω της γεύσης της μαντλέν, καταδύθηκε στην ανάμνηση της παιδικής του ηλικίας, και από κει συνεχίζει την αφήγηση. Δεν θυμάμαι αν βούτηξε κιόλας το μπισκοτάκι, αλλά μάλλον όχι, θα έφαγε μια μπουκιά και μετά μια γουλιά τσάι...μην ξεχνάω και το σαβουάρ βιβρ!!

Ιφιμέδεια είπε...

Προ παντός το σαβουάρ βιβρ!

Μήπως υπάρχει μιά διεθνής συνομωσία με θείες που βγάζουν μπισκοτάκια για να οδηγούν μετά στον κατήφορο των αναμνήσεων; Έχω κι εγώ μιά τέτοια εικόνα στο μυαλό μου...

Coco είπε...

Τώρα που το λες...μάλλον ναι...οι θείες είναι επικίνδυνη υπόθεση