Η ζωή στο τσίρκο

Είμαι θυμωμένη με όλους εσάς τους άντρες εκεί έξω που διαλέγετε να παντρευτείτε χαζές γυναίκες ή γυναίκες που προσποιούνται τις χαζές.

Και όχι. Λυπάμαι. Δεν θα αποσύρω το δεύτερο πληθυντικό.

Θα κάνω όμως μιά άλλη παραχώρηση. Θα βάλω τον όρο χαζή εντός εισαγωγικών. "Χαζή" λοιπόν. Έχω τους λόγους μου.

Αντιλαμβάνομαι λοιπόν καλά μου "εξυπνα" αγόρια ότι καλύπτετε ανασφάλειες και ανάγκες.
Η "χαζή" γυναίκα θεωρείτε ότι είναι ασφαλής.

Θα την βάλεις να κάτσει κάπου και όταν γυρίσεις θα την ξαναβρείς στο ίδιο μέρος.
Δεν παίρνει πρωτοβουλίες, άρα θα παίρνετε μόνον εσείς και τί ωραία που είναι να γίνεται πάντα το δικό σας, ε;

Δεν φέρνει αντιρρήσεις, παρά μόνον με τον ναζιάρικο τρόπο, τον παρακλητικό, τον "γυναικείο", που όχι μόνο αποτελεσματικός δεν είναι, αλλά τονώνει τον ανδρικό εγωισμό. Φυσικά, ποιός ασχολείται με αυτές τις αντιρρήσεις. Ας μπουν κι αυτές σε εισαγωγικά. "Αντιρρήσεις" είναι.

Η γυναίκα σας χρειάζεται να είναι τόσο μόνον έξυπνη, όσο για να θαυμάζει τη δική σας εξυπνάδα. Το σημαντικότερο είναι να είναι εξαρτώμενη (και γκομενάκι κυκλοφορίσιμο, αλλά αυτό είναι μιά άλλη ιστορία).

Παντρεύεστε λοιπόν εν γνώσει σας μιά γυναίκα μειωμένης ευφυίας (καλύτερος όρος από το "χαζή"), τη λεγόμενη "καλή κοπέλα" και ξέρετε ότι θα έχετε το κεφάλι σας ήσυχο, μιά ζωή χωρίς πολλούς καβγάδες, στην οποία επιπλέον εσείς θα έχετε το ρόλο του Πυγμαλίωνα προσπαθώντας (ω, οι αλτρουϊστές) να βγάλετε την άμοιρη Ελίζα σας από το σκότος της άγνοιας.

Παρεμπιπτόντως, να σημειώσω εδώ ότι τη θλιβερή διαπίστωση ότι οι ανωτέρω παρατηρήσεις δεν αφορούν μόνον τους άνδρες χαμηλού μορφωτικού επιπέδου, αφορούν τους περισσότερους άνδρες που γνωρίζω. Ώστε λοιπόν, θα γενικεύσω όσο θέλω.

Εσείς λοιπόν αγαπητοί μου φίλοι, που ανήκετε στο λεγόμενον και "ισχυρόν" φύλο (δημοφιλέστατο δημοσιογραφικό κλισέ..) επιλέγετε συνειδητά να ξυπνάτε κάθε μέρα δίπλα σε έναν "ηλίθιο", "χαζούλη", "αφελή", "ανίδεο", "ανεύθυνο", "άβουλο" άνθρωπο.

Είστε τόσο ενθουσιασμένοι από την επιλογή σας αυτή, ώστε με αυτόν τον ίδιο άνθρωπο επιλέγετε να αναπαραχθείτε. Να ενώσετε τα ανώτερα γονίδιά σας με τα κατώτερα δικά του. Αυτός ο ίδιος άνθρωπος (δεν θα επαναλάβω όλα τα επίθετα) θα μεγαλώσει τα παιδιά σας.

Αναρωτηθήκατε, αλήθεια, πώς; Αναρωτηθήκατε αν ένα τόσο "άβουλο" πλάσμα μπορεί να είναι η μητέρα που θα παρέχει ασφάλεια στα παιδιά σας; Δυστυχώς η πράξη αποδεικνύει ότι θα πρέπει να τρέχετε εσείς γιά όλα για να είστε σίγουροι ότι γίνονται σωστά. Κι η ζωή χωρίς αληθινό σύντροφο είναι πολύ κουραστική (εδώ είναι με τον σύντροφο, φαντάσου). Αυτά έχουν όμως οι πολλές πρωτοβουλίες. Αυτό είναι το τίμημα. Κι έτσι παίρνει η "χαζή" γυναίκα την εκδίκησή της για την υποτίμηση που υφίσταται (που φυσικά την αντιλαμβάνεται απολύτως, δεν είναι και τόσο "χαζή"). Ας είναι όμως. Αυτή η πτυχή δεν με ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή.

Ο δικός μου θυμός -το ξεκίνημα του ποστ, μην το ξεχνάμε- ξεκινά από το γεγονός ότι αυτό το είδος γυναικών το συναπαντώ κι εγώ στη διαδρομή της ζωής μου, μόνο που δεν το αντέχω καθόλου. Ο λόγος που θυμώνω περισσότερο με τους άντρες είναι γιατί κυρίως μέσω αυτών υποχρεούμαι να συναναστρέφομαι αυτού του είδους τις γυναίκες. Τους καθιστώ λοιπόν υπεύθυνους.

Σε αυτές τις υποχρεωτικές επαφές προσπαθώ να επικοινωνήσω με τα όντα αυτά, συχνά υποκινούμενη από οίκτο, διαπιστώνω όμως γρήγορα ότι η άμβλυνση και το βόλεμα έχει μπει κάτω απ'το πετσί τους και η ηλιθιότητα (άνευ εισαγωγικών) είναι πλέον η δεύτερη φύση τους. Ο οίκτος μου επιστρέφεται. Χάρισμά μου. Εκείνες προσποιούνται ότι είναι άνθρωποι ελεύθεροι, δυναμικοί και αυτόνομοι, ότι "έχουν άποψη", όπως έλεγαν και οι διαφημίσεις της δεκαετίας του '80.

Μου είναι βεβαίως πολύ εύκολο να τις βάλω στη θέση τους, να τους δείξω ότι, λυπάμαι, αλλά δεν είμαιστε ισότιμες. Αλλά τα εύκολα δεν μου αρέσουν. Έτσι κάνω υπομονή και τις παρατηρώ με ανεκτικότητα.
Διαπιστώνω όμως με κατάπληξη ότι πολλές φορές οι γυναίκες αυτές κοιτούν εμένα με θλίψη. Όχι για τη δική τους κατάσταση, αλλά για τη δική μου. Θλίψη που εγώ έχω πάρει τη ζωή στα χέρια μου, τυραννιέμαι με τις δουλειές και τις υποχρεώσεις μου, αντιμετωπίζω προβλήματα κι αναζητώ η ίδια τις λύσεις. Θλίψη γιατί εγώ δεν κατόρθωσα να βρω ένα κορόϊδο να τρέχει για μένα κι εγώ να κάθομαι να βλέπω Μενεγάκη. Αυτές λοιπόν είναι οι "έξυπνες" κι εγώ η "χαζή". Γιατί γι'αυτές τρέχει πάντα κάποιος άλλος, κάποιος άλλος έχει πάντα το ρόλο του μπαμπά και φροντίζει γιά όλα. Για δες. Δεν είναι και τόσο "χαζές".

Ο Θ. με λέει πότε-πότε αγριοκούνελο. Το λέει όταν θέλει να με μαλώσει και ξέρω καλά τι θέλει να μου πει. Ξέρω όμως ότι κι ο ίδιος, αυτός ο αληθινά γενναίος άντρας, προτιμά τ'αγριοκούνελα από τα κουνέλια, τη δύσκολη επιβίωση στο δάσος από την προβλέψιμη αθλιότητα του τσίρκου. Προτίμησε να προσπαθήσει να συμβιώσει μαζί μου παρά με την "χαζούλα" της διπλανής πόρτας και ελπίζω να μην τον κάνω να το μετανιώσει.

Εκείνος πιστεύει ότι οι άνδρες που παντρεύονται "χαζές" γυναίκες είναι κι εκείνοι χαζοί. Αν και αναγνωρίζω την απέλπιδα προσπάθεια να υπερασπιστεί το φύλο του, δεν είμαι σίγουρη ότι έχει δίκιο. Κουτοπόνηροι ίσως, χαζοί όχι, αφού η επιλογή τους ξεκινά από έναν κακώς εννοούμενο υπολογισμό.

Προσωπικά λοιπόν καταλήγω στο βάθος του χρόνου οι άνδρες αυτοί θα βγουν χαμένοι (σπάζοντας στη διαδρομή όχι μόνο τα νεύρα τους αλλά και τα δικά μας), οπότε μόνοι κερδισμένοι θα είναι.. οι "χαζές". Για δες. Δεν είναι και τόσο "χαζές".