Αναζητώντας τον χαμένο κόπο

Είναι μιά βδομάδα που καταπίνω το άγχος και τη στενοχώρια μου, όπως ακριβώς πρέπει να κάνω. Ακολουθώ όλη την τελετουργία της περίστασης. Απέφυγα να γράψω εν βρασμώ στο blog, πήγα κομμωτήριο, θύμωσα, έκλαψα, πέταξα και το ρολό χαρτί της κουζίνας στο πάτωμα (είναι το μόνο ενεργητικό ξέσπασμα θυμού που επιτρέπω στον εαυτό μου) και τώρα νιώθω να γλυστράω στην πιό ύπουλη περίοδο. Αυτή στην οποία φαίνεται ότι δεν στενοχωριέμαι πιά, δεν δείχνω τίποτα, δεν εξωτερικεύω πιά τίποτα.

Επειδή κι εγώ η ίδια φοβάμαι να περάσω στην περίοδο αυτή, την πολεμάω αυτή τη στιγμή ψυχαναγκαστικά γράφοντας κάτι, ο,τιδήποτε, αυτά εδώ τα λόγια στο blog.

Δεν με νοιάζει να επαναλάβω εδώ γιατί και πώς προκλήθηκε η στενοχώρια μου. Βαριέμαι και να τα γράφω και πλέον και να τα λέω. Το μότο που επαναλαμβάνω συνεχώς είναι το "κάθε εμπόδιο για καλό". Το λέω συνέχεια, σε φίλους, γνωστούς, συγγενείς, στον Θ., στην Ρ., τόσο συχνά, που φοβάμαι πώς κάποιος από όλους τους θα καταλάβει οτι δεν το εννοώ.

Από την άλλη υπήρξα πάντοτε πολύ καλή ηθοποιός, με πολύχρονη πείρα, μπρίο και ζωντάνια, δεν πέρναγα καλά στα παρασκήνια αλλά αυτό ποτέ δεν έβγαινε στη σκηνή και δεν το εισέπρατε το κοινό.

Τέλος πάντων, έχω παραδεχτεί κι εγώ η ίδια ότι είμαι drama queen, κι όλα αυτά που γράφω, αγαπητέ μου αναγνώστη, πρέπει απαραιτήτως να περνούν από αυτό το πρίσμα. Δεν πέθανε κανένας, ούτε καταστράφηκε κανένας, η ζωή συνεχίζεται και μην ξεχνιόμαστε "κάθε εμπόδιο για καλό".

Αγαπητοί μου φίλοι,

αναζητώ τον χαμένο μου κόπο. Δεν τον βρίσκω κι αυτό με θυμώνει και με κάνει να νιώθω πολύ ηττημένη, πολύ θλιμμένη και πολύ κακιά. Με αυτή την διάθεση λοιπόν, ας την πούμε της "θυμωμένης, ηττημένης, θλιμμένης κακιάς" μπορώ να βρω παρηγοριά μόνον στους αγαπημένους μου ποιητές. Ξέρω ότι δεν θα πραγματοποιήσω αυτά που σκέφτομαι. Θα μείνω στα λόγια. Στα λόγια του Blake.

A Poison Tree by William Blake

I was angry with my friend;

I told my wrath, my wrath did end.

I was angry with my foe:

I told it not, my wrath did grow.

And I waterd it in fears,

Night & morning with my tears:

And I sunned it with smiles,

And with soft deceitful wiles.

And it grew both day and night,

Till it bore an apple bright.

And my foe beheld it shine,

And he knew that it was mine.

And into my garden stole.

When the night had veiled the pole;

In the morning glad I see,

My foe outstretchd beneath the tree.