Η κατσαρόλα με τα μακαρόνια

Η τηλεόραση εμέσει την 'αηδία της χρονιάς'. Την κλείνω πάραυτα και φωνάζω τον Michael Nyman να καθαρίσει το σπίτι μου. Φέρνει την έγχορδη μελωδία του The End of the Affair και κάνει ό,τι μπορεί. Εγώ τρέχω στην κουζίνα.

Αυτή την εποχή ζω στον πάτο μιάς κατσαρόλας γεμάτης μακαρόνια. Όπου και να γυρίσω βλέπω τα πλοκάμια τους, είναι γύρω μου, κάτω από τα χέρια μου, μέσα στα μαλλιά μου. Αναδύουν την οικεία μυρωδιά του βρασμένου υδατάνθρακα. Δεν προσπαθώ καθόλου να σκαρφαλώσω στην άκρη της κατσαρόλας. Μόνο αναδεύομαι πότε-πότε και κοιτάζω προς τα πάνω.

Βλέπω τον κόσμο με την άβολη θέαση της παιδικής ηλικίας, από κάτω προς τα πάνω, κι αυτό αναπόφευκτα προκαλεί παιδικές αντιδράσεις. Δέος, φόβος, υπέρμετρη χαρά, αυθόρμητη έκφραση, ξαφνική θλίψη, παράλογες σκέψεις. Ο κόσμος των μεγάλων παρέμεινε για μένα εν πολλοίς ένα μυστήριο. Τα παιχνίδια τους εξακολουθούν να έχουν άγνωστους κανόνες, οι συμβάσεις τους με ενοχλούν, δεν μπορώ να διαβάσω τα συναισθήματά τους. Υπάρχουν μεγάλοι που δεν με παίζουν. Υπάρχουν μεγάλοι που δεν θέλω να τους παίζω.

Ο Nyman μου λέει ότι είναι ηλίθιο εκ μέρους μου να κρύβομαι έτσι, αν και με συμπονά. Θέλω τη συμπόνια σου Michael. Θέλω την προσοχή σου. Δεν θέλω τις παρατηρήσεις σου. Ούτε την κριτική σου. Το καπάκι κλείνει. Θα κάνω ό,τι θέλω. Τα μακαρόνια κουνιούνται καθησυχαστικά. Κάνει μιά ευχάριστη ζέστη.

Η μουσική ακούγεται από το διπλανό δωμάτιο.

Βγες από 'κεί.

Όχι δεν βγαίνω είπα.

Θα κάτσω εδώ, μέσα στα μακαρόνια, θα γλιστράω ανάμεσά τους, θα ρουφάω τους ατμούς τους, θα κλείνω τα μάτια να ακούω τη μουσική, θα κοιμηθώ, θα ξεκουραστώ.

Δεν ξέρω αν υπάρχουν άλλοι άνθρωποι που ζουν πάνω στο μάτι της κουζίνας μέσα στις κατσαρόλες τους. Σε κάθε περίπτωση το συστήνω. Είναι μιά πολύ καλή κρυψώνα. Κανείς ποτέ δεν σκέφτεται να σηκώσει το καπάκι και να ψάξει εκεί μέσα.