Πάνω στη στροφή

Μεσημέρι, οδηγώ τρεχάτη περνώντας το ένα πορτοκαλί πίσω από το άλλο. Μέσα στην στροφή με 100, δεν πατάω φρένο. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, πάνω στην στροφή, ακούω τον Νίκο να μου μιλάει. Όπως πάλι ανοίγει η παλιά πληγή, ο θυμός σε πνίγει για τα χρόνια που έχουν πιά χαθεί. Κι όπως πάλι τρέχεις πάνω στη στροφή, ξέρω, δεν προσέχεις πόσα έχουν για πάντα κερδηθεί.

Έτσι είναι, του απαντώ, δεν προσέχεις όσα έχουν κερδηθεί, είσαι απασχολημένος να μετράς το τίμημα που έχεις πληρώσει.

Αυτό το περίφημα τίμημα με απασχολεί ολοένα και περισσότερο όσο πλησιάζω με ιλιγγιώδη ταχύτητα τα 40. Καλά να πάθω, γιατί μιά ζωή, στην ως τώρα ζωή, διατεινόμουν ότι δεν θέλω να μετανιώνω για όσα κάνω. Επειδή οι αποφάσεις που παίρνω λαμβάνονται με τα δεδομένα της συγκεκριμένης χρονικής στιγμής. Υπολογίζω τα δεδομένα σωστά = παίρνω την σωστή απόφαση. Αν τα δεδομένα αλλάξουν, δεν σημαίνει ότι η απόφαση που έλαβα τότε ήταν λανθασμένη. Άλλαξαν τα δεδομένα, η απόφαση αποδείχτηκε λανθασμένη, αλλά η λήψη της απόφασης στην χρονική στιγμή ήταν σωστή. Αυτού του είδους η επιχειρηματολογία με πείθει πιά ολοένα και λιγότερο γιατί αντιλαμβάνομαι ότι για τις αποφάσεις που παίρνουμε πληρώνουμε το ανάλογο τίμημα. Και το τίμημα δεν μειώνεται αν η απόφαση ήταν τότε σωστή. Υπολογίζεται από το αν η απόφαση αποδεικνύεται εκ των υστέρων λανθασμένη.

Καταλαβαίνεις τι εννοώ;