Στην άκρη του φόβου αρχίζει το θάρρος

Έχασα την επαφή μου με το διαδίκτυο εδώ και δυό βδομάδες. Τις πρώτες δυό μέρες αναζητούσα εξαρτημένη την σύνδεσή μου, αλλά μετά μου πέρασε. Ώστε τόσο μόνο θα έλεγα ότι μου χρειάζεται για να κόψω την εξάρτηση.
Ψέματα γράφω φυσικά. Συνέχισε να μου λείπει η διαδικτυακή επαφή, το να διαβάζω το email μου ή τα blogs όλο αυτό το διάστημα. Αλλά καθώς περνούσαν οι μέρες, η έλλειψη και η σκέψη με επισκέπτονταν με όλο και μικρότερη συχνότητα. Απέκτησα ξανά τη σύνδεσή μου το Σάββατο. Είδα μόνο τα mails μου και έκλεισα τον υπολογιστή.

Στο μεταξύ διάστημα συνέβησαν πολλά. Έκανα τη γενική καθαριότητα του σπιτιού, ασχολήθηκα λίγο με το βιβλίο, πέρασα μια υπέροχη Παρασκευή με την Λ., τον Α., τον Γ. και τον Θ. (σας ευχαριστώ!). Συνέχισα να πηγαίνω στα διαβόητα πολλά ιατρικά μου ραντεβού, έχω καινούργιο οδοντίατρο που τον λατρεύω και μ’αγαπάει, ανακάλυψα ένα τσαγκαράδικο κοντά στο σπίτι μου. Έλαβα θετική απάντηση από το συνέδριο της Κοπεγχάγης με έναν τίτλο διάλεξης που παραπέμπει στο Κλουβί με τις Τρελές. Χτες βράδυ έζησα την απόλυτη συγκίνηση ακούγοντας την σεβάσμια κυρία Καλλίτσα Γιαννοπούλου-Τσιάκα να αναφέρεται στο κείμενο που έχω γράψει γι’αυτήν σε τούτο εδώ το blog. Α, ναι, και την προηγούμενη Δευτέρα άλλαξε η ζωή μου. Νομίζω προς το καλύτερο.

Στην άκρη του φόβου, αρχίζει το θάρρος.

Το ξέρω τώρα, αλλά άργησα να το μάθω. Άργησα πολύ να το μάθω.

Το δικό μου ταξίδι μέχρι την άκρη του φόβου μου κράτησε 10 ολόκληρα χρόνια. Δέκα χρόνια. Το γράφω ξανά για να το ακούσω ξανά μέσα μου, το διαβάζω ξανά, και πάλι μου φαίνεται ένα απίστευτα μεγάλο χρονικό διάστημα.
Στη διαδρομή έδωσα μάχες, έχασα μάχες, κέρδισα μάχες. Λίγο πριν το τέλος του ταξιδιού, λίγο πριν την άκρη, έδωσα την πιο μεγάλη μάχη. Τη μάχη με τους δικούς μου δαίμονες.
Ήρθανε όλοι μαζεμένοι στο σπίτι μου ένα πρωί του Ιουνίου. Με φόβισαν, με νίκησαν, με έριξαν κάτω. Σηκώθηκα. Ήρθαν ξανά την επόμενη μέρα. Με έριξαν κάτω. Σηκώθηκα. Ήρθαν πολλές φορές αυτό το καλοκαίρι. Παλέψαμε. Νικήσαμε.

Στην άκρη του δικού μου φόβου μοιάζω με ηρωίδα αμερικάνικης ταινίας. Έφαγα ξύλο, πολύ ξύλο, με πυροβόλησαν, αλλά εγώ εκεί, ακόμα ζωντανή. Εκεί που δεν το περίμενα ούτε εγώ η ίδια, με μώλωπες, με αίματα τρεχούμενα και γάργαρα, αλλά μαλλί καλοχτενισμένο και κραγιόν στα χείλη, ξανασηκώνομαι.