People who need people

Η πίσω βεράντα δεν μας ανήκει πιά. Ανήκει στον γάτο της γειτονιάς μας, ο οποίος έχει την καλή διάθεση να μας αφήνει να την χρησιμοποιούμε κι εμείς για να απλώνουμε κανένα ρούχο, να ποτίζουμε τις γλάστρες, κλπ. Δεν νομίζω ότι μας συμπαθεί ιδιαίτερα: ούτε μας νιαουρίζει, ούτε μας απευθύνεται με κανέναν τρόπο όταν τον συναντάμε. Όταν βγαίνουμε εμείς στη βεράντα, εκείνος πετάγεται από τη θέση που λιάζεται, βγαίνει έξω από τη βεράντα, στέκεται σε ένα μεταλλικό κιβώτιο, μας κοιτάζει και περιμένει να κάνουμε τις δουλειές μας και να ξαναμπούμε. Είναι πολύ ανεκτικός μαζί μας, αλλά πότε-πότε το βλέμμα του δείχνει κάποια αδημονία, ιδίως όταν μπαινοβγαίνουμε για πολύ ώρα.

Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύομαι να τον ψυχολογήσω. Το βλέμμα του δεν αποκαλύπτει πολλά. Είναι άλλοτε μπλαζέ, άλλοτε ενοχλημένος, σαν κάτι να σκέφτεται, πάντως ποτέ διαχυτικός ή φιλικός. Ξανθός, καθαρός, γαλανομάτης. Νομίζω, ή μάλλον ελπίζω ότι τουλάχιστον μας συμπαθεί και μας ανέχεται όπως συμπαθούν και ανέχονται οι περισσότεροι άνθρωποι τις γάτες. Το Σάββατο που αγόρασα τα Νέα αποφάσισα να τον βαφτίσω Γατουλάνο. Του αγόρασα και κροκέτες μοσχαριού και τους τις βάζω δίπλα στη θέση που του έφτιαξα (ένα χαλάκι μέσα σε μιά πλαστική λεκανίτσα). Τι να κάνω; Προσπαθώ απέλπιδα να τον κάνω να με αγαπήσει.

περισσότεροι άνθρωποι με γάτες εδώ

Στο μεταξύ η μαμά μου έσπασε δύο κόκκαλα στο πόδι της, στο επάνω μέρος του πέλματος και έβαλε νάρθηκα. Δεν μπορεί να μετακινηθεί παρά μόνον για λίγο και με πατερίτσες μέσα στο σπίτι, γι'αυτό την πήραμε και μένει πλέον μαζί μας. Είναι περίεργο αλλά εκείνες ακριβώς τις μέρες μου έλεγε ο Θ. πώς τον αγχώνει συχνά η σκέψη ότι οι γονείς μας μεγαλώνουν. Έτσι είναι. Μεγαλώνουν και έρχεται η ώρα μας να σταθούμε δίπλα τους, να τους στηρίξουμε, να τους πάμε στο γιατρό. Να τους παρηγορήσουμε όταν είναι στενοχωρημένοι, να τους κανακέψουμε, να τους πάμε βόλτα, να τους φτιάξουμε το αγαπημένο τους φαγητό, να κάνουμε υπομονή όταν μας εκνευρίζουν. Όταν δεν εκνευρίζομαι (γιατί, κακά τα ψέμματα, δεν είναι εύκολη αυτή η συμβίωση γιά κανέναν) σκέφτομαι, ίσως εγωιστικά, πώς θα είμαι τυχερή αν μπορέσω να επιστρέψω λίγη από την φροντίδα που πήρα.

Gertrude Kasebier, "Blessed art thou among women", Metropolitan Museum)
(αν σας θυμίζει κάτι, είναι γιατί χρησιμοποιώ την φωτογραφία αυτή στο προφίλ μου στο blogger)

Το περιστατικό με την μαμά μου μού επιβεβαίωσε δυστυχώς κάτι που από καιρό υποπτευόμουν. Ότι έχω χάσει πλέον την ψυχραιμία μου. Η μαμά μου δεν το ξέρει και γι'αυτό τηλεφώνησε σε μένα πρώτα, την "ψύχραιμη", αν και βρισκόμουν αρκετά πιό μακριά από τα άλλα μέλη της οικογένειας. Σκέφτηκα ότι εσύ δεν θα τρομάξεις, μου είπε. Τρόμαξα όμως πάρα-πάρα πολύ. Περισσότερο από όσο θα ήθελα και κυρίως περισσότερο από όσο έπρεπε. Κι ύστερα που συνήλθα στενοχωρήθηκα που έχασα (λίγο νωρίς μάλλον, ε; μόλις στα 37 μου) αυτή την περιβόητη ψυχραιμία μου. Ευτυχώς ο Θ. είναι δίπλα μου, ψύχραιμος εκείνος για όλους μας -ακόμη ;).

(ευκαιρία να ομολογήσω ότι κάποιες Απόκριες της ενήλικης ζωής μου ντύθηκα Batgirl. Δεν είμαι εγώ στην εν λόγω φωτογραφία, αλλά δεν απείχα και πολύ.)

(πιέστε επί της φωτογραφίας εάν επιθυμείτε μεγέθυνση)

Ένα επιστολικό δελτάριο που ανέκυψε σε ένα παλαιοπωλείο του Illinois διηγείται μιά άκρως ενδιαφέρουσα ιστορία.

Το δελτάριο τυπώθηκε προφανώς από τον φωτογράφο J. Baumann το 1910 που έχει και το copyright της φωτογραφίας στην πρόσθια όψη. Εικονίζεται ένα ζευγάρι, ένας κύριος και μία κυρία της εποχής και από κάτω γράφεται η λεζάντα "Nothing Doing!", που θα μπορούσε να την αποδώσει κανείς ως "Δεν έγινε τίποτα!" ή "Δεν γίνεται τίποτα!".

Η εντύπωση της σκηνοθετημένης σκηνής είναι σαν να απευθύνθηκε ο κύριος στην κυρία, εκείνη στρέφει και τον κοιτά με κάποια απαξίωση κι εκείνος απαντά "Nothing Doing" -ή μήπως αυτό το λέει εκείνη;

Το μήνυμα στο πίσω μέρος έχει ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον καθώς είναι γραμμένο με ένα ημικρυπτογραφικό, πολύ προσωπικό ύφος. Σαν να θέλει ο αποστολέας να γράψει περισσότερα και να μην μπορεί ή μάλλον σαν να υπονοεί περισσότερα από αυτά που γράφει.

Το δελτάριο εστάλη στις 28 Οκτωβρίου 1911, απευθύνεται στον κύριο Perry Cline, Princeton, Illinois, Route 7 και λέει αυτολεξεί τα εξής

Hello you-

How are you?

I am fine have

been looking for you over or to

hear from you but Nothing doing

as yet wonder if

there will be think so?

I remain

Lovingly.

Το έστειλε άραγε μιά τολμηρή κυρία σαν αυτήν που εικονίζεται στην φωτογραφία; Και άραγε ποιά να ήταν, αν υπήρξε, η απάντηση;

Η ανακάλυψη του δελταρίου πρέπει να πιστωθεί στον κύριο πίσω από το ψευδώνυμο malkhos, ο οποίος διηγείται αναλυτικά τις συνθήκες εύρεσης του δελταρίου και την ιστορία του εδώ.