Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009

People who need people


Η πίσω βεράντα δεν μας ανήκει πιά. Ανήκει στον γάτο της γειτονιάς μας, ο οποίος έχει την καλή διάθεση να μας αφήνει να την χρησιμοποιούμε κι εμείς για να απλώνουμε κανένα ρούχο, να ποτίζουμε τις γλάστρες, κλπ. Δεν νομίζω ότι μας συμπαθεί ιδιαίτερα: ούτε μας νιαουρίζει, ούτε μας απευθύνεται με κανέναν τρόπο όταν τον συναντάμε. Όταν βγαίνουμε εμείς στη βεράντα, εκείνος πετάγεται από τη θέση που λιάζεται, βγαίνει έξω από τη βεράντα, στέκεται σε ένα μεταλλικό κιβώτιο, μας κοιτάζει και περιμένει να κάνουμε τις δουλειές μας και να ξαναμπούμε. Είναι πολύ ανεκτικός μαζί μας, αλλά πότε-πότε το βλέμμα του δείχνει κάποια αδημονία, ιδίως όταν μπαινοβγαίνουμε για πολύ ώρα.


Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύομαι να τον ψυχολογήσω. Το βλέμμα του δεν αποκαλύπτει πολλά. Είναι άλλοτε μπλαζέ, άλλοτε ενοχλημένος, σαν κάτι να σκέφτεται, πάντως ποτέ διαχυτικός ή φιλικός. Ξανθός, καθαρός, γαλανομάτης. Νομίζω, ή μάλλον ελπίζω ότι τουλάχιστον μας συμπαθεί και μας ανέχεται όπως συμπαθούν και ανέχονται οι περισσότεροι άνθρωποι τις γάτες. Το Σάββατο που αγόρασα τα Νέα αποφάσισα να τον βαφτίσω Γατουλάνο. Του αγόρασα και κροκέτες μοσχαριού και τους τις βάζω δίπλα στη θέση που του έφτιαξα (ένα χαλάκι μέσα σε μιά πλαστική λεκανίτσα). Τι να κάνω; Προσπαθώ απέλπιδα να τον κάνω να με αγαπήσει.

περισσότεροι άνθρωποι με γάτες εδώ

Στο μεταξύ η μαμά μου έσπασε δύο κόκκαλα στο πόδι της, στο επάνω μέρος του πέλματος και έβαλε νάρθηκα. Δεν μπορεί να μετακινηθεί παρά μόνον για λίγο και με πατερίτσες μέσα στο σπίτι, γι'αυτό την πήραμε και μένει πλέον μαζί μας. Είναι περίεργο αλλά εκείνες ακριβώς τις μέρες μου έλεγε ο Θ. πώς τον αγχώνει συχνά η σκέψη ότι οι γονείς μας μεγαλώνουν. Έτσι είναι. Μεγαλώνουν και έρχεται η ώρα μας να σταθούμε δίπλα τους, να τους στηρίξουμε, να τους πάμε στο γιατρό. Να τους παρηγορήσουμε όταν είναι στενοχωρημένοι, να τους κανακέψουμε, να τους πάμε βόλτα, να τους φτιάξουμε το αγαπημένο τους φαγητό, να κάνουμε υπομονή όταν μας εκνευρίζουν. Όταν δεν εκνευρίζομαι (γιατί, κακά τα ψέμματα, δεν είναι εύκολη αυτή η συμβίωση γιά κανέναν) σκέφτομαι, ίσως εγωιστικά, πώς θα είμαι τυχερή αν μπορέσω να επιστρέψω λίγη από την φροντίδα που πήρα.

Gertrude Kasebier, "Blessed art thou among women", Metropolitan Museum)
(αν σας θυμίζει κάτι, είναι γιατί χρησιμοποιώ την φωτογραφία αυτή στο προφίλ μου στο blogger)


Το περιστατικό με την μαμά μου μού επιβεβαίωσε δυστυχώς κάτι που από καιρό υποπτευόμουν. Ότι έχω χάσει πλέον την ψυχραιμία μου. Η μαμά μου δεν το ξέρει και γι'αυτό τηλεφώνησε σε μένα πρώτα, την "ψύχραιμη", αν και βρισκόμουν αρκετά πιό μακριά από τα άλλα μέλη της οικογένειας. Σκέφτηκα ότι εσύ δεν θα τρομάξεις, μου είπε. Τρόμαξα όμως πάρα-πάρα πολύ. Περισσότερο από όσο θα ήθελα και κυρίως περισσότερο από όσο έπρεπε. Κι ύστερα που συνήλθα στενοχωρήθηκα που έχασα (λίγο νωρίς μάλλον, ε; μόλις στα 37 μου) αυτή την περιβόητη ψυχραιμία μου. Ευτυχώς ο Θ. είναι δίπλα μου, ψύχραιμος εκείνος για όλους μας -ακόμη ;).

(ευκαιρία να ομολογήσω ότι κάποιες Απόκριες της ενήλικης ζωής μου ντύθηκα Batgirl. Δεν είμαι εγώ στην εν λόγω φωτογραφία, αλλά δεν απείχα και πολύ.)




(πιέστε επί της φωτογραφίας εάν επιθυμείτε μεγέθυνση)


Ένα επιστολικό δελτάριο που ανέκυψε σε ένα παλαιοπωλείο του Illinois διηγείται μιά άκρως ενδιαφέρουσα ιστορία.

Το δελτάριο τυπώθηκε προφανώς από τον φωτογράφο J. Baumann το 1910 που έχει και το copyright της φωτογραφίας στην πρόσθια όψη. Εικονίζεται ένα ζευγάρι, ένας κύριος και μία κυρία της εποχής και από κάτω γράφεται η
λεζάντα "Nothing Doing!", που θα μπορούσε να την αποδώσει κανείς ως "Δεν έγινε τίποτα!" ή "Δεν γίνεται τίποτα!".

Η εντύπωση της σκηνοθετημένης σκηνής είναι σαν να απευθύνθηκε ο κύριος στην κυρία, εκείνη στρέφει και τον κοιτά με κάποια απαξίωση κι εκείνος απαντά "Nothing Doing" -ή μήπως αυτό το λέει εκείνη;


Το μήνυμα στο πίσω μέρος έχει ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον καθώς είναι γραμμένο με ένα ημικρυπτογραφικό, πολύ προσωπικό ύφος. Σαν να θέλει ο αποστολέας να γράψει περισσότερα και να μην μπορεί ή μάλλον σαν να υπονοεί περισσότερα από αυτά που γράφει.

Το δελτάριο εστάλη στις 28 Οκτωβρίου 1911, απευθύνεται στον κύριο Perry Cline, Princeton, Illinois, Route 7 και λέει αυτολεξεί τα εξής

Hello you-
How are you?
I am fine have
been looking for you over or to
hear from you but Nothing doing
as yet wonder if
there will be think so?
I remain
Lovingly.


Το έστειλε άραγε μιά τολμηρή κυρία σαν αυτήν που εικονίζεται στην φωτογραφία; Και άραγε ποιά να ήταν, αν υπήρξε, η απάντηση;

Η ανακάλυψη του δελταρίου πρέπει να πιστωθεί στον κύριο πίσω από το ψευδώνυμο malkhos, ο οποίος διηγείται αναλυτικά τις συνθήκες εύρεσης του δελταρίου και την ιστορία του εδώ.

18 σχόλια:

Αβαδιστη είπε...

Την ψυχραιμία σας την έχετε κρεμάσει με τη στολή του batgirl. Ψάξτε στο πατάρι...

ELvA είπε...

Kαλησπερα κουμπαρουλα!

Ευχομαι κουραγιο και ψυχραιμια για τη μαμα...Εχεις δικιο οταν λες οτι καποτε ερχεται η ωρα να κάνουμε υπομονή όταν οι γονεις μας εκνευρίζουν, σιγουρα η συμβιωση με μεγαλυτερους δεν ειναι και το ευκολοτερο πραγμα...
Πρεπει ομως να θυμομαστε ομως οτι και εκεινοι εκαναν καποια υπομονη οταν εμεις ειμασταν μικρα, οταν τους κουραζαμε! Μονο ετσι μπορω να ανεχτω την συμβιωση, διαφορετικα ειμαι και εγω ανυπομονη και καθολου, θα ελεγα, ψυχραιμη! ;)

Y.Γ Μου αρεσε και το ονομα του ξανθου γατου.. ;)

mindstripper είπε...

Περαστικά και γρήγορη ανάρρωση στη μαμά σου. Το ότι έχασες (αυτή τη φορά) την ψυχραιμία σου δε σημαίνει τίποτα. Άλλωστε όπως μάθανε κι οι γονείς μας να κάνουνε υπομονή με μας (όση μπορούσαν βέβαια - γονιός κανένας δε γεννιέται), έτσι μαθαίνουμε κι εμείς σιγά σιγά να βάζουμε νερό στο κρασί μας σε θέματα που κάποτε δεν μας άγγιζε ούτε κι ο ίδιος ο Θεός.
Και να σου πω και κάτι; Η μαμά σου είναι πολύ τυχερή που σας έχει. Και πάλι περαστικά.

Pastaflora είπε...

Είναι τρομακτική η στιγμη που ανακαλύπτουμε ότι οι γονείς μας δεν είναι Χαϊλάντερ... Το περάσαμε αυτές τις μέρες με τον πατέρα μου και κατανοώ απόλυτα την έλλειψη ψυχραιμίας για την οποία γράφεις.
Αποκτήσαμε κι εμείς έναν ακόμα γάτο που τον είπαμε "Θρασύτατο" (ή μήπως θα έπρεπε να τον ονομάσουμε "καταληψία;. Νομίζω καταλαβαίνεις γιατί

Ιφιμέδεια είπε...

@Αβάδιστη:

Ααααχ, καλή μου Αβάδιστη, αυτό ακριβώς είναι το θέμα: η στολή δεν μου κάνει πιά...

Ιφιμέδεια είπε...

@Έλβα:

Κουμπαρουλα μου, προφανώς με καταλαβαίνεις κι εσύ. Ναι, κάνω υπομονή, δεν υπάρχει άλλος τρόπος, ;)

Ο γάτος είναι σούπερ, μόνο που παχαίνει και σε λίγο δεν θα μπορεί να χοροπηδάει όπως πρώτα!

Ιφιμέδεια είπε...

@mindstripper:

Σ'ευχαριστώ πολύ για το μήνυμα. Έχεις πολύ δίκιο. Χρειάζεται υπομονή και στην τελική, όπως έγραψα, πρέπει να αισθάνεται κανείς και τυχερός που μπορεί να επιστρέψει κάτι που πήρε. Όταν δίνεις αγάπη, είναι δίκαιο να παίρνεις αγάπη.

Ιφιμέδεια είπε...

@Πασταφλώρα:

Ελπίζω να είναι περαστικά με τον μπαμπά σου κι όχι κάτι σοβαρό!

Εσείς με τους γάτους-περίπτωση (και όμορφους όμως συνάμα!) έχετε μακράν πείρα!!!

enteka είπε...

θενκς για το τέλειο ποστ >(και για το μήνυμά σου, we love you!)

μ είπε...

Περαστικά στη μαμά, κουμπάρα.
Ταχεία πόρωση οστών εύχομαι.

Να σε συγχαρώ τώρα για το εξαίρετο post.
Φωτογραφικά-κειμενογραφικά ΑΑ :)

Άκου κει Γατουλάνο! χαχα
Από το να'βγαζες βέβαια Μπιρμπίλη, καλύτερα αυτό.

7Demons είπε...

Δεν έχει μια πικρόγλυκη γεύση το ότι μεγαλώνουμε και οι γονείς μας γίνονται τα ηλικιωμένα μικρά παιδιά μας και με διακριτικές ματιές αποζητούν τη φροντίδα μας?
Πιάνω τον εαυτό μου έκπληκτό αρκετά συχνά, να απευθύνω το λόγο στον πατέρα μου με την έκφραση "παιδί μου"-με όλη της τη σημασία...

Τις θερμότερες ευχές μου για γρήγορη ανάρρωση στη μητέρα σας. Νάρθηκας και κηδεμόνες, είναι πολύ ποιό εκνευριστικά και μπελαλίδικα εξαρτήματα απ΄ότι φαίνονται-μιλάω από προσωπική πείρα...

Ω, τα Θεϊκά πλάσματα που ονομάζονται γάτες!!!
Τα 7 μεγάλωσαν πάντα με την εκλεκτική συντροφιά τους, τη διεκδικητικότητα και την αλαζονεία τους, τη φιλαρέσκεια και την επιθετικότητά τους, αλλά και με την απίστευτη γουργουριστή τρυφερότητά τους. Καλωσορίζαμε τα ΄80s και την εφηβεία μας παρέα με 17 εκπροσώπους του είδους, με cut people και Bowie και με τη σιγουριά ότι στο μέλλον θα είμαστε "γάτοι".
Τελικά κάποια στιγμή γίναμε "ποντικάκια"-αλλά θα περάσει κι αυτό.

Καλημέρα.

υγ.Συγγνώμη για το διπλοσέντονο...

DonnaBella είπε...

αχ αυτο με τους γονεις, που με κανει να πηγαινοερχομαι καθε μηνα. δεν ειμαι καθολου ετοιμη να το αντιμετωπισω (ουτε και το οτι και εγω μαζι τους μεγαλωνω).
ο γατουλανος πολυ μου αρεσει ως προσωπικοτητα, και η σταση του ειναι ενας απο τους κυριους λογους που λατρευω τις γατες.
τελος, η ψυχραιμια ειναι παντα ευκολοτερη ως ασκηση επι χαρτου απ'οτι στην πραγματικοτητα, αλλα νομιζω τελικα, ο καθενας με τον τροπο του, και η συναισθηματικη αντιδραση μπορει να ειναι καποιες φορες διεκπεραιωτικα πιο αποτελεσματικη απο μια ψυχραιμη σταση.
καλημερα! :-)

Ιφιμέδεια είπε...

@Έντεκα:
:))

Ιφιμέδεια είπε...

@Μάνος:

Ευχαριστώ γιατρέ μου! από το ιατρικόν σας στόμα και στου Θεού το αυτί!

Ο γάτος Μπιρμπίλης μου κάνει πολύ Πηνελόπη Δέλτα και δεν είναι καθόλου κακή επιλογή!

Ιφιμέδεια είπε...

@7 δαιμόνια:

Αγαπημένα μας,

μας νιώθετε το βλέπω.
Αυτό που με εκπλήττει είναι ότι οι γονείς μας αποζητούν πρώτοι την αλλαγή των ρόλων και γίνονται τόσο εύκολα παιδιά. Θέλω να πω είναι κάτι που τους έρχεται αβίαστα θαρρείς, φυσικά.

17 γάτες είναι πολλές. Κακά τα ψέμματα. Πρέπει όμως και τα 7 να είστε πολύ "τραβηχτικά" για να σας υιοθετήσουν τόσες πολλές. Και γιατι να το κρύψωμεν άλλωστε: και εγώ όταν ζούσα στη χώρα της εφηβείας διατεινόμουν εντελώς σοβαρά ότι σε προηγούμενη ζωή μου ήμουν γάτα!

ευχές!

Ιφιμέδεια είπε...

@DonnaBella:

Καλημέρα και σε σας!
Με νιώθετε λοιπόν κι εσείς όπως οι περισσότεροι εδώ μέσα.
Είναι μάλλον γιατί είμαστε όλοι στην ίδια πάνω-κάτω γενιά και βλέπουμε πιά με άλλο μάτι τους γονείς μας.

Ο Γατουλάνος σήμερα με κοίταζε πονηρά μέσα από την λεκανίτσα του. Σημειώνω αλματώδεις προόδους!

Roadartist είπε...

Μου αρέσει η ανεξαρτησία που έχουνε οι γάτες..

Ιφιμέδεια είπε...

@Roadartist:

Κι εμένα, πολύ.