Διαδρομές

"Για τον τρελλό Αχαάβ, ο Μόμπι-Ντικ προσωποποιούσε ολοφάνερα καθετί που τρελαίνει και βασανίζει τον άνθρωπο στο έπακρο, καθετί που βγάζει τα πράγματα από την ησυχία τους, κάθε κακόβουλη αλήθεια, καθετί που κλονίζει το σθένος και σβωλιάζει το μυαλό, κάθε σκοτεινή δαιμονοπιστία της ζωής και του νου, κάθε κακό, κακό που μπορούσε κανείς να το πολεμήσει στην πράξη στο πρόσωπο του Μόμπι-Ντικ. Πάνω στην άσπρη καμπούρα τούτης της φάλαινας σώριασε όση λύσσα και μίσος είχε νιώσει ολόκληρη η φυλή του, από τον Αδάμ και μετά. Και ύστερα, λες και το στήθος του ήταν ολμοβόλο, πυροδότησε την εξαγριωμένη του καρδιά σα βόμβα καταπάνω της."

Herman Melville, Μόμπι-Ντικ ή η Φάλαινα, μτφ. Α.Κ. Χριστοδούλου

Περπατώντας με βήμα γοργό την Πατριάρχου Ιωακείμ, αισθάνομαι κάπως σαν τον Μόμπι-Ντικ. Υπέρβαρη και ασθμαίνουσα, σκέφτομαι ότι το πιό φυσικό πράγμα στον κόσμο θα ήταν να βρεθώ με ένα καμάκι χωμένο βαθιά στην πλάτη μου.

Μου ζητούν να πω μιά ιστορία, να θυμηθώ τι έγινε το φθινόπωρο του 1993.
Μπερδεύομαι, μπλέκομαι, δεν ξέρω καν αν είναι 1993 ή 1994. Η δική μου μνήμη, χρόνια εκπαιδευμένη να απωθεί αποτελεσματικά, χρόνια εκπαιδευμένη να ξεχνάει, μπερδεύεται όταν της δίνω εντολή να υπερβεί τη βασική της εκπαίδευση. Πώς να κάνω τον σκύλο- φύλακα, σκύλο του καναπέ;
Συνεπώς, άκρως συνεπώς, προδομένη από τις συμβατικές αναμνήσεις, από την αφηγηματική ροή που αδυνατώ να αποκαταστήσω, αναγκάζομαι να ανατρέξω στις συναισθηματικές καταγραφές: σε εικόνες και ήχους που δεν θυμάται πιά κανείς, σε αισθήματα που προκάλεσαν φαινομενικά τυχαίες κινήσεις, ασήμαντα περιστατικά που έλαβαν μεγάλες διαστάσεις μόνο μέσα στο δικό μου μυαλό, φωτογραφίες που τράβηξαν τα μάτια μου που δεν ξέρω ποιός θα ήθελε να δει.

Προχτές έστειλα δυό ευχαριστήριες κάρτες σε ανθρώπους που δεν τις περιμένουν, γιατί αυτό που έκαναν θεωρείται υποχρέωση ή δουλειά τους, κι απολαμβάνω να φαντάζομαι την ώρα που θα ανοίξουν τον φάκελο. Νομίζω ότι όσο σοβαροί κι αν είναι, θα χαμογελάσουν έστω αδιόρατα.


BONUS TRACK
Σημαντική ανακάλυψη: το θαυμάσιο ιστολόγιο-καταγραφή Η Ελλάδα στον Κινηματογράφο.

Η σημερινή ανάρτηση εικονογραφείται με δύο έργα του Grant Wood, το απολύτως εμβληματικό American Gothic και το Death on Ridge Road. Το δικό μου αγαπημένο του είναι ωστόσο το The Midnight Run of Paul Revere, για το οποίο είχα γράψει αναλυτικότερα πολύ παλιά, εδώ. Με εντυπωσιάζει πολύ το γεγονός ότι το έργο του Wood, τόσο πολύ γνήσια Αμερικανικό, διατρέχεται από την επίδραση του Van Eyck και γι'αυτό διάλεξα να βάλω μαζί στο ίδιο ποστ τον μαθητή και τον δάσκαλο που δεν συναντήθηκαν ποτέ. Μαζί με το Ζεύγος των Αρνολφίνι δημοσιεύω μιά λεπτομέρεια του έργου που αγαπώ: τον καθρέφτη στο βάθος της σκηνής που αντικατοπτρίζει όχι μόνον το πίσω μέρος των μορφών αλλά και εμάς τους θεατές που γινόμαστε αναπόφευκτα μάρτυρες της σκηνής, μάρτυρες του γάμου, ενδυόμενοι ταυτόχρονα το ρόλο του ζωγράφου κοιτάζοντας με τα μάτια του.