Ω, οι ευτυχισμένες μέρες

Paris 1900, Exposition Universelle

Διαβάζω ένα κείμενο του Περιούσιου και προβληματίζομαι.

Συμφωνώ απολύτως με όσα γράφει, και στο δικό μου μυαλό αυτή είναι η λογική, αλλά μου κάνει εντύπωση που συνεχίζω να βλέπω γύρω μου πολλούς γνωστούς, φίλους και συγγενείς που συνεχίζουν να ζουν όπως ζούσαν, σαν να μην συμβαίνει τίποτα...

Αρνούνται πεισματικά να περιορίσουν τις επιθυμίες τους, ή έστω -όπως κάνουμε εμείς- να τις τροποποιήσουν. Συνεχίζουν να ζουν με έξοδα μεγαλύτερα από το έσοδά τους, όπως πριν.

Αυτό που με σοκάρει περισσότερο είναι ότι διαιωνίζεται η νοοτροπία που μας έφερε ως εδώ: Έχω χρήματα και ξοδεύω = δεν έχω χρήματα, αλλά δανείζομαι και βρίσκω = περνάω καλά = περνάω καλύτερα από εσένα = είμαι καλύτερος από σένα, είμαι ανώτερος = είμαι περήφανος, ικανοποιημένος, επιτυχημένος = είμαι ευτυχής.

Σκέφτομαι μάλιστα ότι ειδικά τώρα, που η κατάσταση αγριεύει, θα έχει κανείς μιά πρώτης τάξεως ευκαιρία: θα μπορείς ευκολώτερα να επιδείξεις τη ζωή σου που καθορίζεται όλη την αγοραστή ευτυχία της, σε σχέση με τον χρεωκοπημένο διπλανό σου. Ο χρεωμένος θα νιώθει καλύτερα από τον χρεωκοπημένο.

Μιά "φίλη" (με χειρότερα οικονομικά στο σπίτι της απο το δικό μας) με ρωτά: μα βρε παιδί μου απορώ με σας, δεν βαριέστε να κάθεστε συνέχεια μέσα τα Σαββατοκύριακα; Τα χάνω με την ερώτησή της, τι να της πω; Ότι δεν καθόμαστε συνέχεια μέσα, απλώς δεν βγαίνουμε συνέχεια έξω; Σηκώνω τους ώμους, λέω μόνο "περνάμε καλά στο σπίτι μας" κι εκείνη με κοιτά με συγκατάβαση. Πώς να εξηγήσω ότι η ευτυχία δεν ορίζεται με χρήματα; Ή πιό σωστά προς τι;

 

Jessie Tarbox Beals, After the Fair Was Over, 1904

 

Έχω μέρες, εδώ και πολλές μέρες, που διάβασα ένα καταπληκτικό ποίημα σε μετάφραση της αγαπημένης μου lemon.

Κυκλοφορεί έκτοτε στο κεφάλι μου και ξεπετάγεται σε ανύποπτο χρόνο, πρέπει, πρέπει οπωσδήποτε να το ανεβάσω εδώ, να το ευχαριστηθείτε όλοι όσοι ίσως δεν το διαβάσατε στο υπέροχο δικό της ιστολόγιο.

Ορίστε λοιπόν, χωρίς την άδεια της μεταφράστριας και εκμεταλλευόμενη την ευγένειά της,

 

 

Άλγεβρα (The quiet world) 

Jeffrey McDaniel
μτφ. lemon 

 

 

 

Σε μια προσπάθεια να κάνει τους ανθρώπους να κοιτάζονται στα μάτια,

η κυβέρνηση αποφάσισε να επιτρέψει σε κάθε άνθρωπο


ακριβώς εκατόν εξήντα επτά λέξεις τη μέρα.


Όταν χτυπάει το τηλέφωνο, το βάζω στο αυτί μου χωρίς να λέω ορίστε,


στο εστιατόριο δείχνω την κοτόσουπα.






Προσαρμόστηκα καλά στο νέο τρόπο.


Αργά τη νύχτα, τηλεφωνώ στην αγαπημένη μου που είναι μακριά και της λέω με περηφάνεια: χρησιμοποίησα μόνο πενήνταεννέα λέξεις σήμερα, κράτησα τις υπόλοιπες για σένα.


Όταν δεν απαντά, ξέρω ότι έχει ξοδεψει όλες τις δικές της, κι έτσι


ψιθυρίζω αργά "σ' αγαπώ" σαρανταοκτώ φορές και μισή.


Μετά, απλά μένουμε στη γραμμή και ακούει ο ένας την ανάσα του άλλου.
 
 

Η φωτό από εδώ

Ο ποιητής έχει δική του σελίδα στο myspace, όπου έχει ανεβάσει ηχογραφήσεις των ποιημάτων του και μπορείτε να ακούσετε το ποίημα από τον ίδιο. Η εκφορά του ομολογώ με απογοήτευσε, προτιμώ τον ρυθμό και την ανήκουστη φωνή της φίλης μου.

Bonus track

Μια καταπληκτική έκθεση στο Smithsonian Libraries αφιερωμένη στην μηχανική του χαρτιού όπως αυτό χρησιμοποιείται για τη δημιουργία τρισδιάστατων εικόνων σε βιβλία

Fold, pull, pop & turn