Τρίτη 22 Ιουνίου 2010

Ω, οι ευτυχισμένες μέρες






Paris 1900, Exposition Universelle



Διαβάζω ένα κείμενο του Περιούσιου και προβληματίζομαι.
Συμφωνώ απολύτως με όσα γράφει, και στο δικό μου μυαλό αυτή είναι η λογική, αλλά μου κάνει εντύπωση που συνεχίζω να βλέπω γύρω μου πολλούς γνωστούς, φίλους και συγγενείς που συνεχίζουν να ζουν όπως ζούσαν, σαν να μην συμβαίνει τίποτα...
Αρνούνται πεισματικά να περιορίσουν τις επιθυμίες τους, ή έστω -όπως κάνουμε εμείς- να τις τροποποιήσουν. Συνεχίζουν να ζουν με έξοδα μεγαλύτερα από το έσοδά τους, όπως πριν.


Αυτό που με σοκάρει περισσότερο είναι ότι διαιωνίζεται η νοοτροπία που μας έφερε ως εδώ: Έχω χρήματα και ξοδεύω = δεν έχω χρήματα, αλλά δανείζομαι και βρίσκω = περνάω καλά = περνάω καλύτερα από εσένα = είμαι καλύτερος από σένα, είμαι ανώτερος = είμαι περήφανος, ικανοποιημένος, επιτυχημένος = είμαι ευτυχής.
Σκέφτομαι μάλιστα ότι ειδικά τώρα, που η κατάσταση αγριεύει, θα έχει κανείς μιά πρώτης τάξεως ευκαιρία: θα μπορείς ευκολώτερα να επιδείξεις τη ζωή σου που καθορίζεται όλη την αγοραστή ευτυχία της, σε σχέση με τον χρεωκοπημένο διπλανό σου. Ο χρεωμένος θα νιώθει καλύτερα από τον χρεωκοπημένο.



Μιά "φίλη" (με χειρότερα οικονομικά στο σπίτι της απο το δικό μας) με ρωτά: μα βρε παιδί μου απορώ με σας, δεν βαριέστε να κάθεστε συνέχεια μέσα τα Σαββατοκύριακα; Τα χάνω με την ερώτησή της, τι να της πω; Ότι δεν καθόμαστε συνέχεια μέσα, απλώς δεν βγαίνουμε συνέχεια έξω; Σηκώνω τους ώμους, λέω μόνο "περνάμε καλά στο σπίτι μας" κι εκείνη με κοιτά με συγκατάβαση. Πώς να εξηγήσω ότι η ευτυχία δεν ορίζεται με χρήματα; Ή πιό σωστά προς τι;

 
Jessie Tarbox Beals, After the Fair Was Over, 1904

 
Έχω μέρες, εδώ και πολλές μέρες, που διάβασα ένα καταπληκτικό ποίημα σε μετάφραση της αγαπημένης μου lemon.
Κυκλοφορεί έκτοτε στο κεφάλι μου και ξεπετάγεται σε ανύποπτο χρόνο, πρέπει, πρέπει οπωσδήποτε να το ανεβάσω εδώ, να το ευχαριστηθείτε όλοι όσοι ίσως δεν το διαβάσατε στο υπέροχο δικό της ιστολόγιο.
Ορίστε λοιπόν, χωρίς την άδεια της μεταφράστριας και εκμεταλλευόμενη την ευγένειά της,
 
 
Άλγεβρα (The quiet world) 
Jeffrey McDaniel
μτφ. lemon 
 
 
 
Σε μια προσπάθεια να κάνει τους ανθρώπους να κοιτάζονται στα μάτια,



η κυβέρνηση αποφάσισε να επιτρέψει σε κάθε άνθρωπο


ακριβώς εκατόν εξήντα επτά λέξεις τη μέρα.


Όταν χτυπάει το τηλέφωνο, το βάζω στο αυτί μου χωρίς να λέω ορίστε,


στο εστιατόριο δείχνω την κοτόσουπα.






Προσαρμόστηκα καλά στο νέο τρόπο.


Αργά τη νύχτα, τηλεφωνώ στην αγαπημένη μου που είναι μακριά και της λέω με περηφάνεια: χρησιμοποίησα μόνο πενήνταεννέα λέξεις σήμερα, κράτησα τις υπόλοιπες για σένα.


Όταν δεν απαντά, ξέρω ότι έχει ξοδεψει όλες τις δικές της, κι έτσι


ψιθυρίζω αργά "σ' αγαπώ" σαρανταοκτώ φορές και μισή.


Μετά, απλά μένουμε στη γραμμή και ακούει ο ένας την ανάσα του άλλου.
 
 

Η φωτό από εδώ
Ο ποιητής έχει δική του σελίδα στο myspace, όπου έχει ανεβάσει ηχογραφήσεις των ποιημάτων του και μπορείτε να ακούσετε το ποίημα από τον ίδιο. Η εκφορά του ομολογώ με απογοήτευσε, προτιμώ τον ρυθμό και την ανήκουστη φωνή της φίλης μου.





Bonus track

Μια καταπληκτική έκθεση στο Smithsonian Libraries αφιερωμένη στην μηχανική του χαρτιού όπως αυτό χρησιμοποιείται για τη δημιουργία τρισδιάστατων εικόνων σε βιβλία


17 σχόλια:

Roadartist είπε...

..ωραίο ποστ..
..Η ευτυχία δεν βρίσκεται στα χρήματα.. και αυτό το αισθάνεσαι και το βιώνεις.. Δε βλέπουμε όλοι μας όμως με το ίδιο τρόπο τη ζωή.. Ο τίτλος μου θύμισε και το "ω τι κόσμος μπαμπά" :) Καλό απόγευμα!

butterfly είπε...

Κρίνοντας από τις φωτογραφίες με τις οποίες διακοσμείτε τα ποστ σας, αγαπητή Ιφιμέδεια, το σπίτι σας πρέπει να είναι πάρα πολύ όμορφο.:)

Το υπέροχο ποίημα, που ταιριάζει αναπάντεχα στη ζωή μου αυτή την περίοδο, το βρήκα κι εγώ μέσω της lemon, και φυσικά, δεν μπορώ να το ξεχάσω.

Καλησπέρα.

amalthia είπε...

μα τι να πρωτοσχολιάσω?

συμφωνώ σε όλα και φρίττω όταν ακούω απο αισθητικό οτι της χρωστάνε απίστευτα ποσά για καθαρισμούς προσώπων.λεφτά δεν υπάρχουν αλλά θέλουμε και πίλινγκ!

καταλαβαίνω οτι είναι δύσκολο απο τη μια στιγμή στην άλλη να αλλάξεις ζωή αλλά αν σκεφτούμε τι μαλακίες κάνουμε θεωρώντας ότι έτσι είναι η ζωή(ακριβές τσάντες,αμάξια,λουξ διακοπές,τρέντυ εστιατόρια κλπ κλπ) ίσως συνειδητοποιήσουμε οτι δεν είναι αυτή η ζωή που θέλουμε,οτι μπορούμε και με λιγότερες ανέσεις να είμαστε καλύτερα.

ο υπερκαταναλωτισμός στον οποίο επιδιδόμαστε απο την δεκαετία του 80 σε συνδυασμό με τον νεοπλουτισμό κατέστρεψαν το νόημα της ευτυχίας και της καλής ζωής,διαστρέβλωσαν τον χαρακτήρα μας και έτσι είναι δύσκολη η προσαρμογή.

πολλά είπα..αλλά να μην παραλείψω το ποίημα..ήταν υπέροχο!

Ανώνυμος είπε...

υπέροχο,υπέροχο το "the quiet world"

όσο για το άλλο,δεν ξέρω τί να πώ. ο καθένας όπως νιώθει...κι εγώ περνάω στο σπίτι μου καλά ;)

Takis X είπε...

Πολύ ομορφα Ιφιμέδεια μου.
Δεν εχετε ανάγκη φαίνεται εσυ κι ο συντροφός σου να κρυφτείτε μέσα στο πλήθος οπως κάνουν τα περισσότερα μαραμένα ζευγάρια.Μόνο υγεία φανερώνει αυτό και τίποτα αλλο.

s_pablo είπε...

Η φτώχεια θέλει καλοπέραση. Αλλά φτωχή καλοπέραση. Τελικά, μόνο η γκρίνια μας έχει μείνει, να τη χαιρόμαστε.

Όσο για το ποίημα, τι να πω? Αισθησιακή δικτατορία, οι λέξεις πρέπει να φυλάσσονται γι'αυτούς που τις εκτιμούν, ή, τέλος, οι αναπνοές λένε περισσότερα από σαρανταοκτώ και μισό "σ'αγαπώ"?

Παράξενο, πάντως, που στους λεκτικούς μου προβληματισμούς, μου συστήθηκε ένα τέτοιο πόνημα. Και μάλιστα, από τούτο δω το ιστολόγιο...

Αβαδιστη είπε...

Πριν από λίγο καιρό διαβάζοντας ένα άλλο ιστολόγιο μια φίλη είπε "απλώνει τις λέξεις όπου βρει σα να είναι σεμεδάκια". Θα της στείλω το ποίημα για να νιώσει καλύτερα!

Ποιος είχε πει ότι τα μεγαλύτερα προβλήματα στην αθρωπότητα δημιουργεί το γεγονός ότι οι άνθρωποι δε μπορούν να κάτσουν σπίτι τους;
Κάποιος διανοητής αλλά τώρα μου διαφεύγει.

Δεν πειράζει αφήστε τους να πάρουν μερικά ακόμη καταναλωτικά δάνεια... αφήστε τους να πάνε.
Είναι άξιοι της μοίρας τους!

Ιφιμέδεια είπε...

@Roadartist

Καλημέρα!
Μου φαίνεται ποτέ δεν θα συνηθίσω τους ανθρώπους που ψάχνουν εναγωνίως την αλήθεια σε ένα μάτσο χρωματιστά χαρτάκια.

Ιφιμέδεια είπε...

@butterfly

Το αγαπώ το σπίτι μου είναι αλήθεια, είναι η φωλιά μου, η αφετηρία μου, δεν ξέρω αν είναι ωραίο αντικειμενικά, αλλά μ'αρέσει και ευτυχώς δεν με καταπιέζει. Ίσως αυτό παίζει κάποιο ρόλο.

Καλημέρα!

Ιφιμέδεια είπε...

@amalthia

Όντως πολύς υπερκαταναλωτισμός και σωστά παρατηρείς ότι η συνήθεια δεν κόβεται εύκολα. Από την άλλη η περίπτωση μου θυμίζει την γνωστή ιατρική συμβουλή περί τσιγάρου: ή το κόβεις ή πεθαίνεις, οπότε εννοείται το κόβεις. Θέλω να πω, αν κλείνεις τα μάτια στην κατάσταση και στρουθοκαμηλίζεις, απλώς θα βουλιάξεις περισσότερο...

Ιφιμέδεια είπε...

@kihli

Το ποίημα είναι θαυμάσιο, το ανέδειξε και η μετάφραση νομίζω.

Ναι, όπως νιώθει κανείς, συμφωνώ.

Ιφιμέδεια είπε...

@Takisx

Τι να σου πω; Η αλήθεια είναι, το έχω ξαναπει εδώ νομίζω, ότι οι δυό μας είμαστε αυτάρκεις, περνάμε καλά. Δεν σημαίνει αυτό ότι κατηγορώ την επιθυμία για ανθρώπινη επικοινωνία, αναφερόμουν περισσότερο σε όλες τις πολυέξοδες συνήθειες που κανείς ίσως θα έπρεπε να περιορίζει χωρίς βέβαια να αισθάνεται δυστυχής (αν γίνεται).

Ιφιμέδεια είπε...

@s_pablo

"Η φτώχεια θέλει καλοπέραση. Αλλά φτωχή καλοπέραση"

ευχαριστώ, αυτό προσπαθούσα να πω (με πολύ περισσότερα λόγια).

Όσο για το ποίημα και τις δικές σας σκέψεις, θα συμφωνήσω μεν ότι οι αναπνοές λένε περισσότερα πολλές φορές, αλλά εξακολουθώ και πιστεύω θερμά στη δύναμη των λέξεων..

Ιφιμέδεια είπε...

@Αβάδιστη

Δεν μπορώ να κάνω τίποτα ούτως ή άλλως για τις συνήθειες και επιλογές των άλλων. Παρατηρώ μόνο και θλίβομαι ενίοτε. Α, και ενοχλούμαι με την αγένεια..

Τι ωραία έκφραση της φίλης σας. Μου άρεσε πολύ! Θα έλεγα ας τις απλώνει έτσι τις λέξεις, σε ορισμένους αρέσουν τα σεμεδάκια (γκουχ, γκουχ)!

s_pablo είπε...

Κάπου γράφει ο Κωστής Παπαγιώργης, η αγάπη για τη λογοτεχνία δεν είναι η αγάπη για τα νοήματα, αλλά η αγάπη για τις λέξεις. Ή κάπως έτσι, τέλος πάντων...

Δεν ερμήνευσα το ποίημα, αναρωτήθηκα μόνο. Άλλωστε, πιστεύω κι εγώ στη δύναμη των λέξεων.

Μαριλένα είπε...

Ιφιμέδεια, εμένα πέρα από τις σπατάλες-που αναγκαστικά θα κοπούν-με τρομάζει που ο κόσμος συνεχίζει τις συμπεριφορές που μας έφεραν ως εδώ, δε σέβεται τον παραμικρό κανόνα, βρωμίζει, οδηγεί όλο αναίδεια, φέρεται όλο κουτοπονηριά. Είχε ένα ωραίο άρθρο η Κατσουνάκη εδώ.

Ιφιμέδεια είπε...

Αγαπητή μου Μαριλένα,

σ'ευχαριστώ για το σχόλιο και το άρθρο. Δεν το είχα δει.
Συμφωνώ απολύτως, η ευρύτερη νοοτροπία είναι που δεν έχει αλλάξει ούτε βλέπουμε καμιά προσπάθεια γι'αυτό. Βαρέθηκα κι εγώ να ακούω δικαιολογίες για συμπεριφορές, μιά εναγώνια όλο πάθος διεκδίκηση ενός δίκιου που είναι τόσο καταφανώς άδικο...