Σκέφτηκα σήμερα ότι η έρευνα του παρελθόντος -εγγύτερου ή απώτερου δεν έχει σημασία- είναι ένας μάταιος αγώνας να γνωρίσω τον "τόπο τον ανεύρετο, απ'όπου κανείς ποτέ ταξειδιώτης δεν γυρίζει" *Ανεύρετος ο τόπος. Ανεύρετοι κι οι
ταξειδιώτες. Κι όμως τολμάω να συνεχίζω να ψάχνω, ακόμη χειρότερα ισχυρίζομαι πότε-πότε ότι βρίσκω, ότι αγγίζω μιά στάλα. Επιμένω, φτιάχνω εικόνες από αυτό που δεν είδα βασισμένη στα ελάχιστα που βλέπω, φτιάχνω βεβαιότητες και τις υπερασπίζομαι, βομβώ αδιαλείπτως. Βομβώ σαν νυχτοπεταλούδα γύρω από το φως.
* Κατά την έκφραση του Ιάκωβου Πολυλά. Hamlet, Shakespeare, μετάφραση Ι. Πολυλά, Αθήνα 1889
Την ανάρτηση εικονογραφούν δυό στιγμές-τοιχογραφήματα της Πομπηΐας.
14 σχόλια:
εξοχη οπως πάντα...
{είπαμε είμαι φαν,δεν φταίω εγω..}
Κάθε εικόνα, αλλά και κάθε λέξη, σε χρόνο αόριστο, μας κρύβει περισσότερα απ'όσα μας φανερώνει. Σαν το χαμόγελο της Τζιοκόντα που το περιεργαζόμαστε, αλλά εξήγηση δεν έχουμε.
Οπότε, κάνουμε υποθέσεις. Καμμιά φορά μελετάμε κιόλας. Και καταλήγουμε, δεν έχει σημασία που. Απλώς, καταλήγουμε.
Αυτή η διαδικασία της δημιουργικής (και δημιουργημένης) μνήμης εμένα με συναρπάζει.
Άγονος ο αγώνας? (Για να θυμηθούμε μια άλλη σαιξπηρική μετάφραση)
Δεν το πιστεύω...
@Takis X
*blush*
@s_pablo
Σωστά την ονομάζεις δημιουργημένη μνήμη. Αυτό διαπιστώνω κι εγώ ότι είναι.
Ναι, συμφωνώ, η διαδικασία είναι πολύ γοητευτική, αλλά η αλήθεια διαφεύγει γιατί οι ταξειδιώτες (επιμένω στη γραφή) δεν επιστρέφουν, ο τόπος δεν είναι δυνατόν να βρεθεί. Αυτή την κατασκευασμένη αλήθεια είναι που φοβάμαι ώρες-ώρες...
Κείμενο και εικόνες πάλι...
Συμπάσχω με τον Τάκη Χ, όπως γνωρίζεις :)
@Μάνος:
*blush* *blush*
(χαίρομαι πολύ που σε "βλέπω"!)
Όταν βλέπουμε ένα υπέροχο αληθινό λουλούδι λέμε ότι είναι "σαν ψεύτικο". Αντιστρόφως, όταν βλέπουμε ένα υπέροχο ψεύτικο λουλούδι λέμε ότι είναι "σαν αληθινό". Δεν θυμάμαι ποιος έκανε αυτήν την παρατήρηση, αλλά με εντυπωσιάζει η καθαρότητα της σκέψης.
Η έκφραση σου, "κατασκευασμένη αλήθεια" με ιντριγκάρει. Είναι μια αλήθεια ωραία σαν ψεύτικη ή ένα ψέμμα ωραίο σαν αληθινό? Διακρίνω ότι τείνεις προς το δεύτερο. Ξεκινάμε από το αριστοτελικό, περί αλήθειας, παράδοξο και καταλήγουμε στο εγγενές πρόβλημα του ρεαλισμού (στη ζωή και στην τέχνη).
Τέλος πάντων, φοβάμαι πως αν συνεχίσω θα γίνω υπερ το δέον αναλυτικός και θα καταλήξω μετέωρος. Ευχαριστώ, πάντως, για το κείμενο...
ΥΓ. Καλά κάνεις κι επιμένεις στη γραφή. Κάποιες φορές τα γράμματα από μόνα τους περιγράφουν καλύτερα τη λέξη.
Τώρα εγώ είδα φως και μπήκα. Διάβασα "The Undiscovered Country" και το μυαλό μου πήγε σε Star Trek, Klingon και τέτοια... :-) Πάντως το κουσούρι σας (της έρευνας του παρελθόντος) μόνο μάταιο δε είναι μιας και χρονικές βεβαιότητες δεν υπάρχουν πλέον. Το παρελθόν μπορεί να αποτελέσει μέλλον και αντιστρόφως. Το αύριο είναι χθές. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
varometro
ακομα κι αν ο τοπος παραμενει ανευρετος, μεγαλυτερη σημασια ισως εχει η διαδρομη για αυτον που την κανει. (κατασκευασμενες, μερικες αληθειες μονο μπορουμε και αντεχουμε ετσι κι αλλοιως. μαλλον. νομιζω.) καλημερα!
@s_pablo
Ευχαριστώ για τις σκέψεις. Το σχόλιό σας υπερβαίνει την ανάρτησή μου - αυτό το ιστολόγιο ευτυχεί με αναγνώστες να έχει αναγνώστες σαν και σας.
@varometro
Πολύ σωστά σκέφτηκες το Star Trek. Η φράση του Shakespeare έδωσε το όνομα στην ταινία (και όπως ξέρεις το Σταρ Τρεκ βρίθει εν σαιξπηρικών αναφορών).
Το αύριο είναι χθες. Πράγματι. http://en.wikipedia.org/wiki/Tomorrow_Is_Yesterday
@Donnabella:
Η διαδρομή έχει πράγματι την αξία της, όπως δίδαξε και ο Αλεξανδρινός, αλλά αυτή την εποχή κάτι με έχει πιάσει και διερωτώμαι βαθιά και για την αξία του προορισμού.
Περνάω φάση αναθεωρήσεων ως φαίνεται και (μάλλον προσωρινά) δεν με παρηγορεί το ταξίδι...
...κι εγώ συμπάσχω με Τάκη και Μάνο!
@amalthia
;)
Δημοσίευση σχολίου