Τα μαλλιά του είχαν χρώμα λουλακί

Δεν θυμάμαι καν πότε αποσύρθηκα, πώς απορροφήθηκα.
Θυμάμαι τον εαυτό μου να γράφει μανιωδώς, να κυνηγάει μιά δεύτερη προθεσμία παράδοσης. Κάπου εκεί μέσα στην νύχτα* έχασα την αίσθηση του χρόνου.

(*Η νύχτα είναι παλιά, πιστή μου φίλη, μονίμως μικρή σε διάρκεια, συχνά ανεπαρκής. Έχω την εντύπωση ότι το 80% των κειμένων μου το ράβω την νύχτα. Και τώρα νύχτα γράβω.)

Όταν τελείωσε η νύχτα της μανιώδους ξυγγραφής, ξυπνήσαμε ένα κάποιο πρωί, περάσαμε από το ταχυδρομείο, έστειλα το κείμενο εκεί που έπρεπε να το στείλω και ξεκινήσαμε το ίδιο εκείνο πρωί για διακοπές.

Το Πήλιο είναι ένα βουνό που είχα υποτιμήσει. Νόμιζα ότι είχε διαβρωθεί από τον τουρισμό (και δη τον 'οικογενειακό'), μα με χαρά μου διαπίστωσα οτι το βουνό αυτό δύσκολα θα κατακτηθεί ποτέ τελείως. Η εντύπωση που μου δημιούργησε είναι ότι κρατάει πολλά μυστικά κρυμμένα, κάπως σαν να έχει δική του βούληση. Τέλος πάντων, αφηρημένα πράγματα, άπιαστα, ψευδαισθήσεις της υπερκόπωσης.

Οι διακοπές μου στο Πήλιο εν συντομία μαζί με σκόρπιες εικόνες και περιττά σχόλια
Κατέβηκα με το αυτοκίνητο μιά πολύ μεγάλη κατηφόρα στον Άγιο Λαυρέντιο (τρόμαξα) και μιά πολύ μεγάλη ανηφόρα στη Δράκεια (τρόμαξα).
Δεν ήξερα τι βιβλία να πάρω μαζί μου στις διακοπές. Αποφάσισα να διαβάσω ταξιδιωτική λογοτεχνία και πήρα μαζί μου Ηρόδοτο.
Επανεκτίμησα την σημασία των πλατάνων.
Η Τσαγκαράδα δεν έχει συνοχή (μα υπάρχει τελικά η Τσαγκαράδα;)
Η Ντόρα Μπακοπούλου τρώει παγωτό βανίλια και χορεύει μαζί με άλλα νεαρά κορίτσια στο πανηγύρι του Αγίου Λαυρεντίου. 
Μείναμε στο ιδεωδέστερο κατάλυμα που θα μπορούσαμε να μείνουμε (ή που έχουμε μείνει). Οι επιχειρηματίες που τολμούν εν Ελλάδι να αναγράφουν "δεν ενθαρρύνονται κρατήσεις με παιδάκια κάτω των 14 χρόνων" αξίζουν ιδιαίτερο έπαινο.
Στο καφενείο της Μακρυνίτσας η τοιχογραφία του Θεόφιλου για τα μάτια μας μόνο.
Γνώρισα μία πολύ εκφραστική γάτα.
Το ωραιότερο σουβενίρ αυτών των διακοπών ήταν μιά μωβ ξεραμένη ορτανσία που μάζεψα σε ένα καλντερίμι.
Η πλατεία στις Πινακάτες είναι το πιό ονειρικό μέρος που επισκέφτηκα στο Πήλιο.

Σκέφτηκα έναν πολύ αποτελεσματικό τρόπο αντιμετώπισης της Σέχτας Επαναστατών.
Ενώ αργούσε να επιδοθεί η δική τους προκήρυξη (τους φανταζόμουνα να γράφουν ασθμαίνοντες και με τον Μπαμπινιώτη στο χέρι -ή μήπως με αυτό;-) σκέφτηκα ότι την επόμενη φορά που θα δράσουν, μπορεί κανείς να τους προλάβει γράφοντας στο τσάκα-τσάκα ένα αντίστοιχης θεματολογίας, αισθητικής και ύφους κείμενο με (σαφέστερα) φαιδρό περιεχόμενο! Φανταστείτε σοκ όταν θα διαπιστώσουν οτι η πολυπόθητη προκήρυξη ήδη παραδόθηκε, πτώσις της επιδιωκόμενης αναγνωσιμότητας, σύγχυσις, κλπ. Για να το πω διαφορετικά, στην γλώσσα τους: δικέ μου θα πάθαιναν και πολλή μεγάλη πλάκα να πούμε, θα τους την βγαίναμε στο έτσι και το πράγμα θα είχε πολλή φάση. Οι "επαναστάτες" (μα τι επίπεδο δεκαπενταμελούς σε Λύκειο του 1988 είναι αυτό;) θα πάθαιναν ψυχικό τραλαλά και εγκεφαλικό πηγαινέλα.

Όταν γύρισα από τις διακοπές ήθελα να γράψω στο μπλογκ, σκεφτόμουν να ανεβάσω φωτογραφίες των διακοπών και να γράψω μιά σχετική ανάρτηση. Απέρριψα την ιδέα γιατί σκεφτόμουν ότι αν το ανάγνωσμα είναι βαρετό για τον συγγραφέα, φαντάσου τι θα είναι για τον αναγνώστη. Αντ'αυτού άρχισα να παίζω (όσο σκαμπάζω) με την μορφή της σελίδας (ταπετσαρίες, τα σέα και τα μέα μου). Όταν τελείωσα με αυτό που ήθελα να κάνω, πάλι δεν μπορούσα να γράψω. Το συναίσθημα που είχα έμοιαζε με αυτό που αισθάνομαι όταν πρόκειται να εγκαινιάσω ένα καινούργιο τετράδιο. Πάντα διστάζω, σκέφτομαι, φαντάζομαι το πώς. Διστάζω τόσο, φαντάζομαι τόσο, που κουράζομαι τελικά, παίρνω βαθιά ανάσα και...

Το πιό σημαντικό συμβάν που συνέβη στην κοινωνική μου ζωή τον τελευταίο καιρό έλαβε χώρα στο ψευδοσύμπαν του Facebook. Η λατρεμένη Κάλη Φέρρη όχι μόνον καταδέχτηκε να γίνει φίλη μου, αλλά με καλωσόρισε ονομαστικά (κάτι που σημειωτέον ελάχιστοι κάνουν εις το εν λόγω κοινωνικό δίκτυο) και μου έδωσε την δυνατότητα να απολαύσω τραγούδια και βιντεοκλιπ πολύ καινούργιων ακόμη δημιουργιών της, όπως το I'm in a sexy mood, που ερμηνεύει με τον θρυλικό Γιάννη Φλωρινιώτη (απολαύστε το τραγούδι εδώ). 

Όταν με αποδέχτηκε ως φίλη της, της έγραψα επί λέξει "Αγαπητή μου Κάλη, είμαι μεγάλη σας θαυμάστρια", μά τώρα αναλογίζομαι πόσο φτωχά η φράση αυτή αποκαλύπτει τον θαυμασμό μου για το πρόσωπό της. Πρέπει να επανέλθω.

1. Όσοι φίλοι σκέφτεστε ήδη πώς να με φιλοδωρήσετε με ευφάνταστο (ελπίζω) χλευασμό στα σχόλια, περάστε παρακαλώ πρώτα από εδώ και από εδώ. Δεν είναι πάντα προτιμώτερο το αυθεντικό, έστω κι αν αναφερόμαστε στο trash;

2. Μήπως πρέπει η Κάλη να γράψει (εμμέτρως, γιατί όχι;) την επόμενη προκήρυξη της Σέχτας; Όλο ιδέες έχω τώρα τελευταία...

Ο τίτλος της ανάρτησης είναι εμπνευσμένος από μιά φωτογραφία που είδα στο Bits and Pieces του Έντεκα (ΖΜΠΑΜ! 7) The Twilight Zone). Δεύτερος από αριστερά εικονίζεται ένας παλιός μου καθηγητής φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο, ο Κ. Νιάρχος, για τον οποίο πληροφορήθηκα από την ανάρτηση ότι έχει γίνει πλέον "του ΛΑΟΣ". Για φαντάσου. Προσωπικά από εκείνον θυμάμαι χαρακτηριστικά δύο πράγματα, και τα δύο αποκαλυπτικά μιάς αν μη τι άλλο ακομπλεξάριστης και διασκεδαστικής φυσιογνωμίας: αφενός την Βοσκοπουλική μαεστρία με την οποία χειριζόταν το μακρύ καλώδιο του μικροφώνου και αφετέρου το χρώμα των μαλλιών του που δεν ήταν ποτέ το ίδιο, προφανώς λόγω αστάθειας της χρωμοβαφής. Μιά μέρα ήρθε στο μάθημα με τα μαλλιά του βαμμένα με ένα ζωηρό δυσπερίγραπτο λουλακί-ιώδες, θαυμάσιο, και θυμάμαι τότε σκέφτηκα ότι ένας άνθρωπος που κυκλοφορεί με τέτοιο αξιοπρόσεκτο κεφάλι είναι αν μη τι άλλο ανοιχτόμυαλος.  Απατήθηκα προφανώς.

Ε, να λοιπόν που έτσι παρόμοια κι ο τίτλος της ανάρτησής μου ανακύπτει τώρα για τον αναγνώστη απατηλός, ψευδολογοτεχνικός, απατηλή μάλλον είναι και η ίδια η ανάρτηση, έτσι όπως παραπατά, ασυνεπής, ανάμεσα στο σοβαρό και στο γελοίο. 

Η ανάρτηση εικονογραφείται (ευνοήτως και αναποφεύκτως) με εικόνες από το πρόσφατο ταξίδι μας.