Fragmenta

Ονειρέμβριος.
Μήνας κοπιωδών προσπαθειών.
Τίποτα δεν είναι απλό όπως ξέρεις.
Θα είναι ένας μήνας γεμάτος παραστάσεις και θεατρικότητα.
Θα περπατάς στο σκοινί ισορροπώντας με ομπρέλα ανοικτή.
Θα κρύβεσαι, θα κρύβεσαι, θα κρύβεσαι, θα φαίνεσαι.  
Θα μπορέσεις να πραγματοποιήσεις την πιό μεγάλη σου επιθυμία.
Θα μπορέσεις να πραγματοποιήσεις την πιό μεγάλη σου επιθυμία;

Ποιό είναι το πιό μεγάλο σου όνειρο;
Ποιά είναι η πιό μεγάλη σου επιθυμία;

Είναι περίεργο συναίσθημα να χάνεις έναν δάσκαλό σου. Ενηλικιώνεσαι με έναν ακόμη δυσάρεστο τρόπο.

Ο Γιάννης Σακελλαράκης ήταν ο άνθρωπος που σφράγισε ανεξίτηλα την ανασκαφική ζωή μου. Όταν κρατάω ανασκαφικό ημερολόγιο ακούω στ'αυτιά μου τις δικές του οδηγίες, ακούω τη δική του φωνή.

Δεν έχω απορροφήσει ακόμη την είδηση του θανάτου του, ούτε έχω συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι δεν θα τον ξαναδώ. Από την Παρασκευή το βράδυ τον βλέπω στον ύπνο μου. Δεν μιλάμε. Μόνο τον παρατηρώ, εκείνος ήσυχος.

Μετανιώνω που δεν επικοινώνησα μαζί του πρόσφατα.

Θα μείνω γεμάτη ερωτήματα. Θα αναρωτιέμαι διαρκώς αν διάβασε ένα κείμενο που έγραψα πρόσφατα για εκείνον ή ποιά γνώμη είχε αλήθεια για μένα.

Κατάλαβε άραγε ποτέ τους πραγματικούς λόγους που με έκαναν να απομακρυνθώ από εκείνον; Νομίζω, ελπίζω ναι. Έτσι κατάλαβα όταν με κάλεσε στην Ζώμινθο. Για τους ίδιους λόγους όμως, ξανά αρνήθηκα.

Πεισματάρα κι εγώ σαν εκείνον κι αυστηρή με την σκληρότητα της νεότητας.

Πάντα θα αναρωτιέμαι αν εκτός από την ανασκαφική του τέχνη μου μετέδωσε και το μικρόβιο να προσεγγίζω με συναισθηματισμό τον ανώνυμο άνθρωπο της προϊστορίας.

Νομίζω ότι αν μπορούσα να ζητήσω κάτι αυτή τη στιγμή θα ήταν μιά τελευταία ευκαιρία να συζητήσω μαζί του, να του πω ειλικρινά την γνώμη μου και να ακούσω ειλικρινά την δική του. Αν είχα μιά δεύτερη ευκαιρία ίσως έβρισκα το θάρρος να πω αυτά που δεν είπα.

Μπα. Ούτε τότε.

Αν είχα μιά δεύτερη ευκαιρία, θα ζητούσα να μείνουμε μαζί μόνοι μέσα σε ένα δωμάτιο, σε μιά αποθήκη ενός μουσείου ας πούμε, να χαζεύουμε τα ευρήματα χωρίς να μιλάμε. Αυτό.

In memoriam

67" of a berliner dream from sixtwelve on Vimeo.


[το videoblog της ομάδας 612, ΕΔΩ]




Jacques Prévert
Amours



Αυτή η αγάπη
τόσο βίαιη
τόσο εύθραυστη
τόσο τρυφερή
τόσο απελπισμένη


Αυτή η αγάπη
όμορφη όπως η μέρα
κι άσχημη όπως ο καιρός
όταν ο καιρός είναι άσχημος

Αυτή η αγάπη τόσο αληθινή
αυτή η αγάπη τόσο όμορφη
τόσο ευτυχισμένη
τόσο χαρούμενη
και τόσο αξιολύπητη

Τρέμοντας από φόβο, σαν παιδί στο σκοτάδι, και τόσο σίγουρη για τον εαυτό της, σαν άνθρωπος ήρεμος στη μέση της νύχτας
Αυτή η αγάπη που την φοβούνταν οι άλλοι, που τους έκανε να μιλούν, που τους έκανε να χάνουν το χρώμα τους
Αυτή η αγάπη προσεγμένη, γιατί εμείς την προσέξαμε


Κυνηγημένη, τραυματισμένη, ποδοπατημένη,
τελειωμένη, απαρνημένη, ξεχασμένη,
γιατί εμείς την κυνηγήσαμε, την τραυματίσαμε την ποδοπατήσαμε την αποτελειώσαμε την απαρνηθήκαμε την ξεχάσαμε

Αυτή η αγάπη ολόκληρη, τόσο ζωντανή ακόμη, και τόσο ηλιόλουστη
Είναι δική σου
Είναι δική μου
Αυτό που υπήρξε, αυτό το πράγμα το πάντα καινούργιο
Και που διόλου δεν έχει αλλάξει


Τόσο αληθινή όσο ένα φυτό
Τόσο τρεμάμενη όσο ένα πουλί
Τόσο θερμή, τόσο ζωντανή όσο το καλοκαίρι


Μπορούμε κι οι δυό να φεύγουμε και να επιστρέφουμε
Μπορούμε να ξεχνάμε
Και μετά να κοιμόμαστε πάλι
Να ξυπνάμε, να υποφέρουμε, να γερνάμε
Να κοιμόμαστε κι άλλο
Να ονειρευόμαστε το θάνατο
Να ξυπνάμε, να χαμογελάμε και να γελάμε
και να ανανεωνόμαστε


Η αγάπη μας μένει εκεί
πεισματάρα σαν γάϊδαρος
ζωντανή σαν την επιθυμία
σκληρή σαν την μνήμη
ανόητη σαν την μετάνοια
τρυφερή σαν την ανάμνηση
κρύα σαν το μάρμαρο
όμορφη σαν την μέρα
εύθραυστη σαν το μωρό

Μας κοιτάει χαμογελαστή, και μας μιλά, χωρίς να λέει κάτι
Και εγώ την ακούω τρεμάμενη, και φωνάζω
Φωνάζω για σένα, φωνάζω για μένα, σε ικετεύω
Για σένα για μένα, και για όλους εκείνους
που αγαπιούνται
Και που έχουν αγαπηθεί

Ναι την φωνάζω
για σένα για μένα, και για όλους τους άλλους, που δεν γνώρισα ποτέ
Μείνε εκεί, εκεί που είσαι, εκεί που ήσουν πριν
Μείνε εκεί, μην μετακινείσαι, μην πας μακριά
Εμείς που αγαπηθήκαμε, εμείς σε ξεχάσαμε
Εσύ μην μας ξεχάσεις
Είχαμε μόνο εσένα στον κόσμο
Μην μας αφήσεις να κρυώσουμε, πάντα πολύ πιο μακριά
και πουθενά
Δώσε μας σημείο ζωής
πολύ αργότερα στο σκοτάδι
στο δάσος της μνήμης
να εμφανιστείς ξαφνικά
να μας πιάσεις το χέρι
Και να μας σώσεις.

I'm a pretty impossible lady to be with