Στο κατώφλι ένα ευχαριστώ

Ο ΕΛΕΓΚΤΗΣ

Ένας μπαξές γεμάτος αίμα

είν΄ ο ουρανός

και λίγο χιόνι

έσφιξα τα σκοινιά μου

πρέπει πάλι να ελέγξω

τ'αστέρια

εγώ

κληρονόμος πουλιών

πρέπει

έστω και με σπασμένα φτερά

να πετάω

Μίλτος Σαχτούρης, Τα Φάσματα ή Η Χαρά στον Άλλο Δρόμο (1958)

Το τέλος του 2010 σηματοδοτεί το οριστικό και αμετάκλητο τέλος ενός δεκαετούς κύκλου στη ζωή μου. Με την είσοδο του 2011 θα αρχίσει ένας νέος κύκλος που καθόλου δεν ξέρω πώς θα εξελιχθεί, πόσο θα διαρκέσει ή αν τα πράγματα θα είναι χειρότερα ή καλύτερα. Θα είναι σίγουρα πολύ διαφορετικά και στην αρχή πολύ καινούργια και πολύ αγχωτικά.  

Έτσι όπως στέκομαι τώρα σ'αυτό το κατώφλι και ετοιμάζομαι να κλείσω την πόρτα πίσω μου, αισθάνομαι την ανάγκη να σας πω κάτι. Αισθάνομαι την ανάγκη, ειλικρινά, να ευχαριστήσω προσωπικά όλους εσάς που περάσατε ποτέ από εδώ μέσα, σταθήκατε και κάνατε τον κόπο να μου αφήσετε έναν λόγο.

Το ιστολόγιο αυτό ήταν σε πολλές περιπτώσεις όλα αυτά τα χρόνια το αποκούμπι μου, ήταν η φωνή μου όταν ήθελα να ουρλιάξω και δεν μπορούσα.

Η δική σας φωνή στα σχόλια υπήρξε όλες αυτές τις φορές πολύ σπουδαία για μένα. Ήταν η παρηγοριά μου ότι όλοι οι άνθρωποι εκεί έξω δεν είναι χυδαίοι, ανέντιμοι, υποκριτές ή απλώς σκληροί. Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που είναι ευαίσθητοι, διακριτικοί, ευγενικοί, ευφυείς και με χιούμορ. Ευτυχώς.

Ο Θ. μου λέει συχνά ότι αν είχε ιστολόγιο δεν θα άφηνε ανοικτά τα σχόλια. Εγώ δεν μπορώ να διανοηθώ να μην έχω αυτή τη δυνατότητα να ακούσω τί σκέφτεστε, αν σας άγγιξε κάτι που σας έδειξα ή κάτι που έγραψα, δεν θα μπορούσα να μιλάω μόνη μου, ήθελα να ακούω κι εσείς τι έχετε να πείτε.

Πολλές φορές είχα ανάγκη να ακούσω τι έχετε να πείτε.

Γι'αυτές τις φορές ειδικά θέλω να σας ευχαριστήσω, όταν βρέθηκα να κάθομαι οκλαδόν στον πάτο του βαρελιού μου, όταν είχα κλείσει το καπάκι της κατσαρόλας μου και εσείς μπήκατε στον κόπο να κοιτάξετε μέσα στην κρυψώνα μου, διαβάσατε προσεκτικά αυτά που έγραφα και μου γράψατε δυό λόγια που εγώ τα αισθάνθηκα σημαντικά και παρήγορα.

Βρήκα αυτή τη φωτογραφία του Άγιου Βασίλη (από εδώ). Υποτίθεται ότι είναι τραβηγμένη το 1895. Δεν έχω ιδέα αν αυτό είναι αλήθεια. Δεν με νοιάζει κιόλας. Με νοιάζει που μόλις την είδα σιγουρεύτηκα, πείστηκα ότι αυτός είναι αλήθεια ο Άγιος Βασίλης. Ο ίδιος. Ο γνωστός.
.
.
.
.
Σημασία λοιπόν για μένα έχει τί πιστεύεις εσύ, γιατί σε τελευταία ανάλυση αυτή θα είναι πάντα η δική σου αλήθεια: αυτό που νομίζεις εσύ, αυτό που νιώθεις εσύ, αυτό που βιώνεις εσύ. Ό,τι κι αν λένε οι άλλοι.